Σε πρόσφατη μελέτη της, η «δεξαμενή σκέψης» «Bruegel» σημειώνει πως παρά τα «πυρά» που δέχεται η Γερμανία για την επιμονή της στα μηδενικά ελλείμματα και την άρνηση να εκδοθούν ευρωομόλογα, έχει ήδη προχωρήσει στην πιο γενναία «ένεση» για την «τόνωση» των επιχειρηματικών της ομίλων, με σχέδιο πολύ ισχυρότερο από αυτό των ΗΠΑ, αλλά και των υπόλοιπων κρατών - μελών της Ευρωζώνης. Η ανάλυση σημειώνει μάλιστα ότι «τα υπερχρεωμένα κράτη δεν μπορούν να ακολουθήσουν με τόσο δυναμικά μέτρα στήριξης, με αποτέλεσμα η ψαλίδα ισχυρών και αδύναμων κρίκων να ανοίγει». Την ίδια ώρα, ο υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας δήλωνε ενόψει της χτεσινής Συνόδου Κορυφής ότι προς το παρόν «δεν υπάρχει πίεση χρόνου» για τη σύσταση του λεγόμενου «ταμείου ανασυγκρότησης», αλλά σε κάθε περίπτωση, η Γερμανία, «ως ένα μεγάλο εξαγωγικό έθνος, έχει συμφέρον να ανακάμψει και η υπόλοιπη Ευρώπη, γιατί είναι στενά συνδεδεμένη με όλες τις χώρες». Αναλύσεις όπως αυτές φανερώνουν το πραγματικό υπόβαθρο των αντιθέσεων, αλλά και των αντιφάσεων στο εσωτερικό της ΕΕ, μακριά από τις απλουστεύσεις «Βορράς - Νότος», που «στρογγυλεύουν» και κρύβουν την ουσία. Η οικονομική πολιτική της Γερμανίας και η στάση της στην ΕΕ είναι απόλυτα εναρμονισμένες σε έναν και μόνο στόχο: Να διατηρήσει το γερμανικό κεφάλαιο την ηγετική του θέση στην ΕΕ και να θωρακιστεί στον παγκόσμιο ανταγωνισμό, ειδικά μπροστά στη νέα καπιταλιστική κρίση, που προμηνύει επιτάχυνση των ανακατατάξεων στην ιμπεριαλιστική πυραμίδα. Από εκεί ξεκινάει και εκεί τελειώνει η πολυθρύλητη «ευρωπαϊκή αλληλεγγύη» - που έχουν κάνει καραμέλα και στην Ελλάδα ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ - όχι μόνο για τη Γερμανία, αλλά και για το κάθε κράτος - μέλος ξεχωριστά.