Με το βλέμμα στραμμένο στα «διαφυγόντα κέρδη» για το μεγάλο κεφάλαιο λόγω της πανδημίας και με την κυβέρνηση να προκαλεί τον κοινό νου, λέγοντας ουσιαστικά ότι ο ιός δεν κολλάει σε αεροπλάνα και ξενοδοχεία που θα μεταφέρουν και θα φιλοξενούν τουρίστες, το τροπάρι αρχίζει ξανά να αλλάζει. Και αυτή τη φορά τα «επιστημονικά μοντέλα» προσαρμόζονται στην παραπάνω ανάγκη των επιχειρηματικών ομίλων, κάτι που φαίνεται και σε σχετικές μελέτες που προβάλλονται, αναιρώντας προηγούμενες. Γράφει π.χ. η «Καθημερινή», επικαλούμενη μια τέτοια έρευνα, ότι μια ύφεση άνω του 9% θα προκαλέσει περισσότερα θύματα απ' ό,τι μια μαζική διάδοση του Covid-19. Πέρα από το γεγονός ότι ο λαός καλείται να διαλέξει αν θα θρηνεί θύματα λόγω της μαζικής και απότομης φτώχειας που φέρνει η καπιταλιστική κρίση, ή λόγω των ελλείψεων στο σύστημα Υγείας, τα όσα αναδεικνύει η παραπάνω έρευνα δείχνουν ακριβώς αυτή την προσαρμογή: Η Σουηδία προβάλλεται ξανά ως το «καλό παράδειγμα», αφού όπως λένε «παρά τα 3.000 θύματα» εξασφαλίζει την ανοσία της αγέλης, ενώ χώρες όπως η Ελλάδα, σε ενδεχόμενο δεύτερο κύμα, δεν θα «μπορούν να πληρώσουν» για νέο lockdown και θα αναγκαστούν να κάνουν καθυστερημένα ό,τι έκανε η Σουηδία. Η έρευνα δεν κρύβει, αντίθετα προτάσσει το γεγονός ότι όποιο μοντέλο διαχείρισης κι αν επιλεγεί, αυτό γίνεται με κριτήριο τη «βιωσιμότητα» της καπιταλιστικής οικονομίας. Οι ίδιες οι αντιφάσεις των αστικών επιτελείων στη διαχείριση της πανδημίας, οι παλινωδίες και οι προσαρμογές τους ανάλογα με το πώς εκτιμούν ότι μπορεί να διασωθεί η καπιταλιστική κερδοφορία, δείχνουν και τα ξεπερασμένα όρια αυτού του σάπιου και επικίνδυνου συστήματος.