Eνώ διεθνώς επιταχύνεται η «επανεκκίνηση» της οικονομίας και οι αστικές κυβερνήσεις μοιράζουν απλόχερα μια σειρά από μέτρα και πακέτα στήριξης των μονοπωλίων, η πανδημία Covid-19 συνεχίζει να εξαπλώνεται, φορτώνοντας πολλαπλά βάρη και κινδύνους στις πλάτες των εργαζομένων.

Στο έδαφος μάλιστα των αντιφάσεων στη διαχείριση της πανδημίας, των ανταγωνισμών που οξύνονται, αλλά κυρίως της εξόφθαλμης αδυναμίας του αστικού κράτους να προστατεύσει ουσιαστικά την υγεία και τη ζωή των λαϊκών στρωμάτων, ξεπηδάνε διάφορες αντιδραστικές ιδέες, που αποτελούν προκάλυμμα για επικίνδυνα σχέδια και στοχεύουν σε οτιδήποτε άλλο, εκτός από την πρόληψη και τη διαχείριση των πανδημιών με κριτήριο τις δυνατότητες της επιστήμης και τις ανάγκες του λαού.

Χαρακτηριστικό ως προς αυτό είναι μακροσκελές άρθρο στο αμερικανικό περιοδικό «Foreign Affairs», στις 21/5, που κατέγραφε τις εκτιμήσεις επιδημιολόγων ότι ο κόσμος πρέπει να πάρει «τα σωστά μαθήματα από την αποτυχία, να προετοιμαστεί και να δράσει έγκαιρα (σ.σ. για την αντιμετώπιση της Covid-19)» και ότι κυβερνήσεις, επιχειρήσεις και επιστήμονες δημόσιας υγείας «πρέπει να δράσουμε τώρα με αποφασιστικότητα και στόχο».

Διαπιστώνοντας ότι «η κατάσταση ετοιμότητας (σ.σ. σε επίπεδο συστημάτων Υγείας) είχε χειροτερέψει τα τελευταία χρόνια αντί να βελτιωθεί, ιδίως στις ΗΠΑ», το άρθρο εκφράζει την αγωνία ότι μια νέα πανδημία «μπορεί στ' αλήθεια να γονατίσει ολόκληρο τον κόσμο (...) διαλύοντας το εμπόριο, αποσταθεροποιώντας τις κυβερνήσεις» και προτείνει ειδικά για τις ΗΠΑ:

«Ξεκινώντας, οι Αμερικάνοι πρέπει να αλλάξουν το πώς αντιμετωπίζουν μια πρόκληση. Αν και πολλοί στον τομέα της δημόσιας Υγείας δεν θέλουν να συνδέουν τους εαυτούς τους με το στρατό - εκείνοι θεραπεύουν αντί να σκοτώνουν, αυτός είναι ο συνειρμός - υπάρχουν πολλά που μπορούν να σκεφτούν από το στρατιωτικό σχεδιασμό. Ο στρατός εστιάζει στην ευελιξία, στον εφοδιασμό, στη διατήρηση ετοιμότητας για απρόβλεπτες καταστάσεις. Οπως τόνισε ο στρατηγός Ντουάιτ Αϊζενχάουερ, "τα σχέδια σε καιρό ειρήνης δεν έχουν ιδιαίτερη αξία, αλλά ο σχεδιασμός σε καιρό ειρήνης είναι αναντικατάστατος"...».

Παραθέτοντας σειρά παρεμβάσεων που χρειάζονται για τη στήριξη της αμερικανικής οικονομίας και την απεξάρτηση των ΗΠΑ ειδικά από την Κίνα και την Ινδία, το άρθρο διαπίστωνε ότι «με τις σημερινές τεταμένες γεωπολιτικές σχέσεις είναι δύσκολη η επίτευξη μιας κοινής δέσμευσης» για τη διεθνή συνεργασία απέναντι σε μια πανδημία.

Ξεχωρίζει όμως την ανάγκη «υγειονομικών» συμμαχιών, προφανώς στο πλαίσιο ευρύτερων γεωπολιτικών ανταγωνισμών, φτάνοντας να προτείνει ακόμα και τη σύσταση οργανισμού όπως το ΝΑΤΟ, «ένας οργανισμός που θα ιδρυθεί για τη δημόσια υγεία, με συμφωνία, με προκαθορισμένα αναλώσιμα, ένα σχεδιάγραμμα ανάπτυξης...» για δράση με «μεγαλύτερη ταχύτητα, αποτελεσματικότητα και περισσότερους πόρους...».

Δεν είναι τυχαίο μάλιστα ότι η υπηρεσία που ήδη λειτουργεί στο ΝΑΤΟ για την αντιμετώπιση τέτοιων έκτακτων καταστάσεων δραστηριοποιήθηκε ενεργά την περίοδο έξαρσης της πανδημίας, όχι βέβαια για να εξασφαλίσει καλύτερες συνθήκες πρόληψης και νοσηλείας, αλλά για να παίξει ρόλο τροχονόμου στους ανταγωνισμούς για το υγειονομικό υλικό και για να συμβάλει απέναντι σε Κίνα και Ρωσία, ώστε «η υγειονομική κρίση να μη γίνει κρίση ασφάλειας για το ΝΑΤΟ», όπως χωρίς περιστροφές έλεγε ο γγ του ΝΑΤΟ Γ. Στόλτενμπεργκ.

Σε ό,τι αφορά τέλος την πορεία της πανδημίας, ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας (ΠΟΥ) εκτιμά ότι είμαστε στη μέση του πρώτου κύματος και ότι υπάρχει η πιθανότητα τα ποσοστά μολύνσεων να αυξηθούν ξανά γρηγορότερα, αν αρθούν πολύ σύντομα τα μέτρα περιορισμού του πρώτου κύματος.