Τόσος κόσμος δεν κατέβηκε σίγουρα στις στοές του μετρό, μόνο και μόνο γιατί «τσίμπησε» από την καταιγιστική προπαγάνδα και τα αμετροεπή πανηγύρια των κυβερνητικών παραγόντων, ούτε βεβαίως γιατί πάσχει ομαδικώς από «μετρο-μανία». Από άλλα προβλήματα πάσχει και ακριβώς αυτά τα προβλήματα ήρθε να υπογραμμίσει, με τον τρόπο της, η αθρόα προσέλευση των Αθηναίων το Σαββατοκύριακο που μας πέρασε στα βαγόνια του μετρό. Πάσχει από το πιο αφόρητο κυκλοφοριακό χάος, που του διαλύει σε καθημερινή βάση τα νεύρα και του αφαιρεί δυο και τρεις πολύτιμες ώρες από το 24ωρό του. Πάσχει από ένα συνεχές και γενικευμένο μποτιλιάρισμα, που κυριαρχεί πλέον σε όλα τα μήκη και τα πλάτη αυτής της τερατούπολης. Πάσχει από την οδύσσεια του παρκαρίσματος. Πάσχει από τη σαρδελοποίηση στα μέσα μαζικής μεταφοράς. Πάσχει από την «ντε φάκτο» αχρήστευση όλων σχεδόν των κεντρικών λεωφόρων στις ώρες της κυκλοφοριακής αιχμής...

«Πάσχει» πάνω απ' όλα από την... ψύχωση της προσδοκίας ότι κάτι μπορεί ίσως να αλλάξει σ' αυτή τη μόνιμα «μποτιλιαρισμένη» ζωή του, έστω και καθυστερημένα, έστω και χρυσοπληρωμένα, έστω και αν μας δουλεύουν - προεκλογικώς πανηγυρίζοντες - αυτοί που ευθύνονται και για την καθυστέρηση και για το χρυσοπλήρωμα και για τις πληγές που συνοδεύουν την έναρξη της λειτουργίας αυτού του δείγματος από μετρό. Μια προσδοκία, όμως, που ψαλιδίστηκε από τις πρώτες κιόλας μέρες λειτουργίας του μετρό, αφού τα προβλήματα που σημαδεύουν το έργο είναι ολοφάνερα διά του γυμνού οφθαλμού του απλού πολίτη, όχι όμως και των μεγαλόστομων κυβερνητικών αρμοδίων, που κατέφυγαν ξανά στα «θα»...