Απ' τα ρούχα του βγήκε ο γνωστός αντικομμουνιστής αρθρογράφος των «Νέων» Ηλ. Κανέλλης, επ' αφορμής του ντοκιμαντέρ της ΚΕ του ΚΚΕ για τη Γυάρο. «Αναρωτιέται» λοιπόν στο λιβελογράφημά του «από πού παίρνει το δικαίωμα (το ΚΚΕ) να ανοίγει ένα μουσείο στον Γράμμο ή να τοποθετεί δημοσίως μνημεία και αγάλματα». Θα μπορούσαμε να του απαντήσουμε «από το αίμα χιλιάδων αγωνιστών, με μπροστάρηδες τους κομμουνιστές, που χύθηκε σε όλον τον 20ό αιώνα για την απελευθέρωση και το δίκιο του λαού». Αλλά δεν είναι το «δικαίωμα» που τον απασχολεί. Λίγες αράδες πριν έχει γράψει πως επί της ουσίας ενοχλείται επειδή το ΚΚΕ υπενθυμίζει με κάθε ευκαιρία τον βαθιά αντιδραστικό ρόλο της αστικής τάξης, τα εγκλήματά της. Τον ενοχλεί πως παρότι ηττήθηκε στρατιωτικά ο ΔΣΕ, παρότι επικράτησε η αντεπανάσταση στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες, το ΚΚΕ παραμένει 100 χρόνια τώρα φωτεινός σηματοδότης της λαϊκής αντίστασης και διεκδίκησης, αποδεικνύοντας σε κάθε ιστορική περίοδο την ικανότητά του να συνεγείρει εργατικές - λαϊκές μάζες. Τα παραδείγματα πολλά: Μικρασιατική Εκστρατεία, δικτατορία Μεταξά, Κατοχή, ένοπλη ταξική αναμέτρηση '46 - '49, εκστρατεία στην Κορέα, Κυπριακό, Νεολαία Λαμπράκη, δικτατορία συνταγματαρχών, αστυνομικό κράτος της μεταπολίτευσης, «πράσινη» διακυβέρνηση με μαύρο περιεχόμενο, υπεράσπιση του σοσιαλισμού, καταγγελία των σύγχρονων ιμπεριαλιστικών πολέμων, ξεμπρόστιασμα κάθε αντεργατικής πολιτικής, και το σημαντικότερο: Διαρκής οργάνωση της λαϊκής πάλης. Για όλους αυτούς τους σταθμούς της ταξικής πάλης, το ΚΚΕ χτίζει μνημεία, κρατώντας ζωντανή στη μνήμη αλλά και στον καθημερινό αγώνα τη βασική αντίθεση για την οποία παλεύει και θα παλεύει μέχρι να γκρεμοτσακιστούν οι εκμεταλλευτές. Ξιδάκι, λοιπόν, για τον αρθρογράφο των «Νέων» και τους ομοίους του.