Ολ' αυτά, βέβαια, δεν έγιναν από μόνα τους, ούτε λόγω των όποιων... μαζοχιστικών τάσεων των Ελλήνων εργαζομένων. Η προώθηση των αντιδραστικών αλλαγών στις εργασιακές σχέσεις από την κυβέρνηση, όπως και των άλλων πολιτικών της λεγόμενης «απελευθέρωσης» (ωραρίου, ανταγωνισμού κλπ., κλπ.), μαζί με τις χρόνιες πολιτικές σκληρής μονόπλευρης λιτότητας, την εντεινόμενη απειλή της ανεργίας και την ενισχυόμενη ασυδοσία της μεγαλοεργοδοσίας είναι οι κύριες αιτίες. Και όλα στοχεύουν και οδηγούν στη συνεχώς και μεγαλύτερη εκμετάλλευση των εργαζομένων και στη μεγιστοποίηση των κεφαλαιοκρατικών κερδών.

Και, βέβαια, περιττό να σημειώσουμε ότι τα πράγματα συνεχώς χειροτερεύουν, καθώς οι πάντες γνωρίζουν ότι κάθε πέρσι και καλύτερα. Κι έτσι, ενώ ο κοινωνικά παραγόμενος πλούτος γίνεται κάθε χρόνο και περισσότερος. Ενώ οι επιτεύξεις της επιστήμης και της τεχνικής επιτρέπουν τη συνεχή αύξηση της παραγωγικότητας της εργασίας, οι εργαζόμενοι δουλεύουν όλο και περισσότερο και η ανταμοιβή τους σημειώνει σχετική -τουλάχιστον - μείωση.