Το ρολόι του χρέους | Κόντρα στη νέα (α)ταξία | ΣΤΟ ΣΤΟΧΑΣΤΡΟ ΟΙ ΛΑΟΙ

ΣΤΟ ΣΤΟΧΑΣΤΡΟ ΟΙ ΛΑΟΙ

Το ρολόι του χρέους

Στη συμβατική τομή του χρόνου, το παλιό ρολόι, με την καδένα του, που στόλιζε το σταυρωτό γιλέκο του προπάππου, ξεκουράζεται στη βελούδινη θήκη του. Δουλεμένο γραναζάκι γραναζάκι, ροδελίτσα ροδελίτσα με το χέρι, σκαλισμένο με μεράκι από το μάστορα.

Χρονολογία, 1901, πριν από εκατό χρόνια. Από τον προπάππο, χέρι με χέρι ως τη μητέρα και από εκείνη στο γιο, που είχε τελειώσει τις σπουδές και άνοιγε τα φτερά των προσδοκιών και των αγώνων.

Και η αφιέρωση της μητέρας, σκαλισμένη στο καπάκι του, ως πυξίδα και φάρος προσανατολισμού: «Να πορεύεσαι με εντιμότητα». Το παλιό ρολόι άλλαξε χέρια, αλλά μένει για να θυμίζει το χρέος, στην πορεία του χρόνου, συνδέοντας το χτες με την ανατολή του καινούριου:

Κάθε δευτερόλεπτο κι ένας χτύπος της καρδιάς. Σε χαρές και λύπες, σε πολέμους, νίκες, ανατροπές, καταστροφές, σε λαϊκούς ξεσηκωμούς και κατακτήσεις, σε αντιστάσεις κατά της βίας και της παρακμής. Μαζί σε χρόνια δίσεκτα και χρόνια οργισμένα για να μετράει ηρωισμούς, θυσίες και ολοκαυτώματα.

Στους ίμερους της νιότης, στις πρώτες συναντήσεις όπου ανταλλάσσονται ματιές, χαμόγελα, υφαίνονται δεσμοί, πλέκονται ειδύλλια, παίρνουν μορφή τα όνειρα.

Στις παραμονές της καινούριας μέρας, ο τρισέγγονος κουρντίζει, με το περίτεχνο κλειδάκι το παλιό ρολόι. Με τρυφερότητα και σεβασμό, συντονίζει τους δείκτες του με την ακρίβεια του βιομηχανοποιημένου ηλεκτρονικού ρολογιού με τους κρυστάλλους και τους μικροσυσσωρευτές ενέργειας, σ' ένα διαλεκτικό άλμα του χρόνου.

Σε μια σύνδεση μιας άλλης εποχής, με τη σημερινή αδυσώπητη κυριαρχία της ψυχρής τεχνοκρατίας και των ασύλληπτων κατακτήσεων, αλλά χωρίς ευαισθησία για τον ΑΝΘΡΩΠΟ.

Του Γιώργου Κ. ΤΣΑΠΟΓΑ