Στο επίκεντρο του προβληματισμού του ΚΚ Βραζιλίας, πράγμα που εκφράστηκε και στο συνέδριο που παρακολουθήσαμε, βρίσκεται το ζήτημα της ευρύτερης περιοχής του Αμαζονίου, που εδώ και χρόνια βρίσκεται στο στόχαστρο του ιμπεριαλισμού και των πολυεθνικών, που ήδη εκμεταλλεύονται μέρος της και θέλουν να την κατακτήσουν πλήρως, με κύρια αιχμή της προπαγάνδας τη λεγόμενη διεθνοποίηση.

Πού όμως έγκειται το τόσο μεγάλο ενδιαφέρον, τι είναι αυτό που κάνει την περιοχή του Αμαζονίου τόσο ξεχωριστή, με τεράστια στρατηγική σημασία.

Ο καθηγητής του Ομοσπονδιακού Πανεπιστημίου της Αμαζονίας, περιβαλλοντολόγος αγρονόμος, βουλευτής στο Κοινοβούλιο της περιοχής και πρόεδρος του ΚΚ στην περιοχή, Ερον Μπεζέρα, αναλύει το θέμα στην πολυπλοκότητά του και μέσω της ανάλυσης αυτής και ο αναγνώστης του «Ρ» μπορεί να πάρει μια ολοκληρωμένη απάντηση.

Πρόκειται για περιοχή περίπου 5 εκατομμυρίων τετραγωνικών χιλιομέτρων (60% ανήκει στη βραζιλιάνικη επικράτεια), που μοιράζεται σε εννέα περιφέρειες: Ακρε, Αμαπά, Αμαζόνας, Μάτο Γκρόσο, Παρά, Ροντόνια, Ροράιμα, Τοκαντίνς και μεγάλο μέρος Μαρανάιο. Επίσης, είναι σύνορο της Βραζιλίας με 7 χώρες (Βολιβία, Κολομβία, Γουιάνα, Περού, Σουρινάμ, Βενεζουέλα και Γαλλική Γουιάνα). Αυτή η περιοχή περιέχει το 20% όλου του νερού του πλανήτη, περισσότερα από 20 χιλιάδες χιλιόμετρα πλωτών δρόμων, 68 χιλιάδες Μεγαβάτ υδροενέργεια (53% της συνολικής της Βραζιλίας), 350 εκατ. εκτάρια παρθένων δασών, πάνω από 3 χιλιάδες είδη ψαριών, 25 εκατ. εκτάρια καλλιεργήσιμων εδαφών, η μεγαλύτερη αποθήκη ορυκτού πλούτου (από βωξίτη, μέχρι πετρέλαιο και φυσικό αέριο). Σε αυτή την περιοχή ζουν περίπου 20 εκατ. κάτοικοι, από τους οποίους περίπου 200 χιλιάδες είναι αυτόχθονες Ινδιάνοι (όσοι έχουν απομείνει από τις κτηνωδίες των αποικιοκρατών και έπειτα), η πλειοψηφία των κατοίκων βρίσκεται στις αστικές περιοχές και αυτό σημαίνει ότι σε ορισμένες περιπτώσεις η συγκέντρωση είναι 0,5 κάτοικοι σε 1 τετραγωνικό χιλιόμετρο. Το γεγονός αυτό κάνει εύκολη τη δραστηριοποίηση διαφόρων πρακτόρων εταιριών που θέλουν να εκμεταλλευτούν την περιοχή.

Σημαντικό είναι να αναφερθεί, σε ό,τι αφορά στη Βραζιλία, ότι στην περιοχή σε τρεις διαφορετικές περιόδους έχουν πραγματοποιηθεί ένοπλα κινήματα με επαναστατικό χαρακτήρα. Πρόκειται για το κίνημα του 1835-'40 στο Καμπανάζεμ ενάντια στους Αγγλους, που ήθελαν να προχωρήσουν μέσω του αχυράνθρωπού τους Εντουάρντο Αντζελίμ στην αποχώρηση της Αμαζονίας από τη Βραζιλία. Το 1903 εκδηλώνεται η λεγόμενη επανάσταση του Ακρε, ως απάντηση στις προσπάθειες των ΗΠΑ να ελέγξουν την περιοχή. Τρίτη περίπτωση είναι το «Αντάρτικο της Αραγκουάια», που οργανώθηκε από τους κομμουνιστές για την αντιμετώπιση του αυταρχισμού της δικτατορίας του '64, κράτησε από το 1968 έως το 1974 και έληξε με πολλές απώλειες και το θάνατο κομμουνιστών αγωνιστών.

Η Αμαζονία λοιπόν βρίσκεται και σήμερα στο κέντρο της προσοχής του ιμπεριαλισμού, που προσπαθεί να τη «βάλει στο χέρι». Είτε με τις εκκλήσεις για τη διεθνοποίηση είτε με τη χρήση διάφορων Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων, δήθεν οικολογικών, που αποτελούν Δούρειους Ιππους των πολυεθνικών, είτε με το πρόσχημα της πάλης ενάντια στη διακίνηση των ναρκωτικών, με σκοπό να πατήσουν πόδι και να διαλύσουν το επαναστατικό κίνημα στην Κολομβία, τους κομμουνιστές και αριστερούς αγωνιστές και κυρίως τις Ενοπλες Επαναστατικές Δυνάμεις Κολομβίας, τις ΦΑΡΚ, που εδώ και πολλά χρόνια παλεύουν για μια λύση σε πολιτικοκοινωνικό επίπεδο συμφέρουσα για τη συντριπτική πλειοψηφία του λαού, και αποτελούν εμπόδιο και ανασταλτικό παράγοντα που ξεσκεπάζει τα ιμπεριαλιστικά σχέδια στην περιοχή. Ετσι αλληλοσυνδέονται το «Σχέδιο Κολομβία» και τα όνειρα των ΗΠΑ πρώτα και κύρια αλλά και των άλλων ιμπεριαλιστών για το «φιλέτο» του Αμαζονίου. Αλλωστε, όσα αναφέραμε παραπάνω εξηγούν το τόσο «ενδιαφέρον».

Η άποψη του ΚΚ Βρ. είναι ότι χρειάζεται ένα εναλλακτικό κοινωνικό πρόγραμμα για την Αμαζονία, που θα αξιοποιεί όλες τις δυνατότητες, αλλά για να γίνει αυτό πρέπει να εξασφαλιστεί ότι δε θα υπάρχει καμία σχέση και εξάρτηση με τα λεγόμενα μεγάλα σχέδια. Η Αμαζονία ανήκει στους λαούς των κρατών όπου βρίσκεται και στη Βραζιλία και η εκμετάλλευση πρέπει να γίνεται ορθολογικά, με σεβασμό στη φύση, πράγμα που μπορεί άνετα να επιτευχθεί αφού γι' αυτό υπάρχουν όλες οι επιστημονικές μελέτες. Π.χ. η υλοτομία στα δάση μπορεί να γίνεται περιοδικά ανά 20-25 χρόνια.

Βέβαια, βασική προϋπόθεση για να γίνει αυτό είναι η εξασφάλιση της εθνικής ανεξαρτησίας και ακεραιότητας των χωρών της περιοχής και οι λαοί της Λατινικής Αμερικής να γίνουν αφέντες στον τόπο τους, κάτι που απαιτεί ακόμα πολύ αγώνα.