Κυβέρνηση και αστικά επιτελεία αναβιώνουν το «Ελλάς - Γαλλία συμμαχία». Παρουσιάζουν τη Γαλλία ως μια «σταθερή σύμμαχο», που οι θέσεις της στα Ελληνοτουρκικά ταυτίζονται με τις ελληνικές και που είναι διατεθειμένη να συνδράμει την υποστήριξή τους ακόμα και με στρατιωτικά μέσα.

Σ' αυτό το πλαίσιο, η κυβέρνηση διαφημίζει την επικείμενη άφιξη του αεροπλανοφόρου «Σαρλ ντε Γκολ» σε «μυστική αποστολή στη Μεσόγειο», την υπογραφή μέσα στον μήνα της στρατηγικής συμφωνίας Ελλάδας - Γαλλίας, που αναβαθμίζει και τη μεταξύ τους στρατιωτική συνεργασία, αλλά και την πρόθεση της Ελλάδας να αγοράσει γαλλικά πλοία και αεροπλάνα, με το νέο εξοπλιστικό πρόγραμμα που καταρτίζει.

Ιδιαίτερα προβάλλονται και οι δηλώσεις του Γάλλου Προέδρου για τον «επικίνδυνο ρόλο» της Τουρκίας στην περιοχή. Δηλώσεις που η κυβέρνηση της ΝΔ και τα άλλα αστικά κόμματα παρουσιάζουν ως «ψήφο εμπιστοσύνης» στις ελληνικές θέσεις για τα Ελληνοτουρκικά.

Η αλήθεια είναι όμως ότι, όπως όλες οι άλλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, που πετούν σαν τα κοράκια πάνω από την Ανατ. Μεσόγειο για να «σημαδέψουν» τη λεία τους, έτσι και η γαλλική αστική τάξη προωθεί τα δικά της συμφέροντα, σε αντιπαράθεση με τους ανταγωνιστές της. Ενας από αυτούς είναι και η τουρκική αστική τάξη, η οποία επιδιώκει να αναβαθμίσει το ρόλο της συνολικά στην περιοχή, απειλώντας μεσοπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα ζωτικά συμφέροντα της Γαλλίας.

Σ' αυτήν την αντιπαράθεση, η Γαλλία αξιοποιεί την ένταση στα Ελληνοτουρκικά και την ελληνική εμπλοκή στους ευρύτερους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς για να προωθήσει την ατζέντα και τα συμφέροντα των μονοπωλιακών της ομίλων στην περιοχή.

Είναι αποκαλυπτικά τα όσα δήλωνε στις 29 Αυγούστου ο Πρόεδρος Μακρόν, παρεμβαίνοντας στο Φόρουμ για τη Μεσόγειο και τη Μέση Ανατολή: «Αν κοιτάξουμε σήμερα τη δική μας θάλασσα, τη Μεσόγειο, θα δούμε ότι εκείνοι που διαβεβαίωναν για την ασφάλεια και τη σταθερότητά της, κυρίως η αμερικανική παρουσία, η δομή του ΝΑΤΟ προοδευτικά περιορίζεται, σε κάθε περίπτωση αποσύρεται σημαντικά. Υπάρχει μια απόσυρση αμερικανικών και ΝΑΤΟικών δυνάμεων και ταυτόχρονα βλέπουμε μεγάλες δυνάμεις της περιοχής να εμφανίζονται με το φάντασμα του δικού τους παρελθόντος. Σκέφτομαι ειδικά το πώς ενεργεί η Τουρκία...».

Σε άλλο σημείο της ομιλίας του επανέλαβε ότι η Ανατ. Μεσόγειος αναδεικνύεται σε «πεδίο επανεμφάνισης δύο μεγάλων δυνάμεων της περιοχής (Ρωσίας και Τουρκίας), που καθεμία έχει τη δική της ατζέντα» και κατέληξε: «Σε μας πέφτει το καθήκον να συνθέσουμε κατά κάποιο τρόπο μια "Pax Mediterranea" (σ.σ. Μεσογειακή Ειρήνη) γύρω από το ζήτημα της Ενέργειας».

Η ρευστότητα επομένως που προκαλεί στην περιοχή η ισχυροποίηση της Ρωσίας και περιφερειακών δυνάμεων, όπως η Τουρκία, είναι αυτή που ενεργοποιεί τα αντανακλαστικά της γαλλικής αστικής τάξης να υπερασπιστεί πιο επιθετικά τα συμφέροντά της, τόσο στη θάλασσα της Ανατ. Μεσογείου όσο και στα παράλιά της, αφού είναι γνωστό ότι η Γαλλία διατηρεί παραδοσιακά επιρροή σε χώρες της Βόρειας Αφρικής, συμπεριλαμβανομένης της Λιβύης, αλλά και σε χώρες της Μέσης Ανατολής, όπως ο Λίβανος, η Συρία και άλλες.

Ειδικά στη Λιβύη, πέρα από τη γεωστρατηγική της θέση, που προσφέρει ένα αναντικατάστατο σημείο ελέγχου της Κεντρικής Μεσογείου και της ναυσιπλοΐας μεταξύ Γιβραλτάρ και Σουέζ, ο γαλλικός πετρελαϊκός κολοσσός «Total» χαρακτηριζόταν μέχρι πριν μερικούς μήνες «ο μεγάλος ρυθμιστής των πετρελαίων» στη βορειοαφρικανική χώρα. Μόνο στην περιοχή της Σύρτης λέγεται ότι πέρυσι η «Total» επένδυσε άλλα 650 εκατομμύρια δολάρια, αλλά οι δυνάμεις του Χάφταρ, που την ελέγχουν μέχρι τώρα, δέχονται όλο και μεγαλύτερη πίεση από τον αντίπαλό τους, Σάρατζ, που στηρίζει ανοιχτά η Τουρκία.

Και, βέβαια, εκτός από τα «οικόπεδα» της κυπριακής ΑΟΖ, όπου ήδη κάνει γεωτρήσεις, η Γαλλία ενδιαφέρεται και για έρευνες σε θαλάσσιες ζώνες που περιέχονται στην ελληνική υφαλοκρηπίδα - ΑΟΖ, διεκδικούνται όμως από την Τουρκία.

Γι' αυτό η γαλλική «Φιγκαρό» έγραφε σε πρόσφατο άρθρο της πως «για τη Γαλλία δεν μπορεί να υπάρξει ισοδυναμία μεταξύ των τουρκικών αδικημάτων και των θαλάσσιων αξιώσεων, ενίοτε υπερβολικών, της Ελλάδας (...) Ο Μακρόν θέλει το ΝΑΤΟ να βρει το θάρρος να μιλήσει στον "αυτοκράτορα" της Αγκυρας και η ΕΕ να επιδείξει αρκετή αυστηρότητα για να τον συμμορφώσει».

Χαρακτηριστική των γαλλικών επιδιώξεων είναι και η δήλωση Μακρόν κατά τη συνάντησή του με την Αγκελα Μέρκελ στις 20 Αυγούστου. Ερωτηθείς αν η Γερμανία θα έπρεπε «να ενεργεί περισσότερο» για την αντιμετώπιση των τουρκικών ενεργειών, απάντησε:

«Θέλω να δρούμε αποφασιστικά. Απαιτείται συντονισμός (...) Ποια είναι τα αποτελέσματα που θέλουμε να επιτύχουμε; Θέλουμε αποκλιμάκωση, θέλουμε να γίνει σεβαστή η κυριαρχία μας και των Ευρωπαίων εταίρων μας και ταυτόχρονα να επιτύχουμε μια εποικοδομητική ατζέντα για την Ανατολική Μεσόγειο με όλες τις χώρες της περιοχής, ειδικά με την Τουρκία. Με την Τουρκία, όταν οι προκλήσεις υποχωρούν, τότε αποκαθίσταται μια καλή σχέση. Η κυριαρχία μας πρέπει φυσικά να διασφαλιστεί. Αλλά θέλουμε να επιτύχουμε μια θετική ατζέντα, στην οποία θα συνεργάζεται και η Τουρκία, μία ξεκάθαρη ατζέντα για παράδειγμα σε σχέση με τη Λιβύη. Αυτό είναι που πρέπει να γίνει».

Είναι φανερό επομένως ότι η Γαλλία διεξάγει ένα σύνθετο παζάρι με την Τουρκία, για τα δικά της ιδιαίτερα συμφέροντα, ασκώντας μ' αυτόν τον τρόπο πίεση και στη Γερμανία, από την οποία ζητάει δυναμικότερες παρεμβάσεις στην Ανατ. Μεσόγειο και στα Ελληνοτουρκικά.

Ως προς αυτό, είναι χαρακτηριστική η επισήμανση της Γερμανίδας καγκελάριου στην ίδια συνάντηση, ότι «υπάρχουν διαφορετικοί τρόποι δράσης. Ο ένας είναι να κάνουμε ξεκάθαρο ότι προστατεύουμε τους Ευρωπαίους εταίρους μας. Αυτό μπορεί να γίνει αφενός μέσω αυτού που κάνει η Γαλλία, στέλνοντας ένα πλοίο εκεί και υποσχόμενη υποστήριξη. Από την άλλη, έχουμε εργαστεί για να ξαναρχίσει ο διάλογος μεταξύ Τουρκίας και Ελλάδας, ακόμα δεν έχει πετύχει αλλά πάνω σ' αυτό εργαζόμαστε. Από διαφορετικές πλευρές διαμορφώνεται ένα συνολικό σχέδιο. Και από αυτή την άποψη πιστεύω ότι είναι πολύ δύσκολο να "χωρίσει" κανείς τα διαφορετικά κομμάτια αυτού του ενιαίου σχεδίου. Το σημαντικό είναι να μη δουλεύουμε ο ένας εναντίον του άλλου, αλλά να συνεργαζόμαστε».

Για να συμπληρώσει ο Μακρόν: «Αντιμέτωπη με τις περιφερειακές δυνάμεις, η διπλωματία είναι κάτι που δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς "κόκκινες γραμμές" ή ακόμα και στρατιωτική παρουσία. Αλλά μία στρατιωτική παρουσία χωρίς διπλωματική λύση είναι αντιπαραγωγική».

Το σίγουρο είναι ότι τα συμφέροντα Γαλλίας και Γερμανίας απέναντι στην Τουρκία δεν ευθυγραμμίζονται, τουλάχιστον στο βαθμό που θέλουν να το παρουσιάζουν. Οπως σημείωνε πρόσφατα και ο προεδρεύων της «Διάσκεψης για την ασφάλεια» του Μονάχου, Βόλφγκανγκ Ισινγκερ, μιλώντας στο «Σπίγκελ» για τα Ελληνοτουρκικά, «φυσικά σήμερα τα γερμανικά συμφέροντα δεν ταυτίζονται με τα γαλλικά. Εμείς θέλουμε να κρατήσουμε την Τουρκία όσο πιο κοντά γίνεται στην Ευρώπη. Η Γαλλία, όμως, έχει δικό της "σημείο εκκίνησης"».

Αυτό ακριβώς αντανακλά και η συνολικότερη στάση της ΕΕ στα Ελληνοτουρκικά, χωρίς να αναιρείται βέβαια ο κοινός τους στόχος, που είναι να υπάρξει διάλογος και συμβιβασμός, με ευρωατλαντική σφραγίδα και με επίδικο τη συνεκμετάλλευση. Πάνω εκεί προσπαθεί ο καθένας να διασφαλίσει και να διευρύνει τα κεκτημένα του.

Από την εξίσωση δεν θα μπορούσαν βέβαια να λείπουν οι ΗΠΑ, που αξιοποιούν επίσης τη σχέση τους με την Τουρκία και το ρόλο τους στα Ελληνοτουρκικά για να προωθήσουν τα δικά τους ιδιαίτερα συμφέροντα στην περιοχή, σε συνεργασία αλλά και σε αντιπαράθεση με κράτη - μέλη της ΕΕ.

Δεν πάει πολύς καιρός που η Γαλλία κατήγγειλε το ΝΑΤΟ ότι έδειξε ανοχή στην τουρκική προκλητικότητα, όταν πολεμικά της πλοία ανοιχτά της Λιβύης σκόπευσαν γαλλικά, τα οποία συμμετείχαν μάλιστα σε ΝΑΤΟική αποστολή! Ούτε ξεχνάει κανείς τις κατηγορίες των Γάλλων για το «εγκεφαλικά νεκρό ΝΑΤΟ», με αφορμή τις παρασκηνιακές συνεννοήσεις ΗΠΑ - Τουρκίας για την εισβολή της τελευταίας στη Συρία, χωρίς να έχουν ενημερωθεί οι άλλοι εταίροι της ιμπεριαλιστικής συμμαχίας.

Να λοιπόν ποια είναι η μεγάλη εικόνα πίσω από τον εξωραϊσμό της γαλλικής στάσης στα Ελληνοτουρκικά, που επιχειρούν η κυβέρνηση και τα άλλα αστικά κόμματα στην Ελλάδα.

Το συμπέρασμα που επιβεβαιώνεται είναι ότι το παιχνίδι έχει ανάψει για τα καλά στην Ανατ. Μεσόγειο και όλοι παζαρεύουν με όλους, ο καθένας αξιοποιώντας όλα τα μέσα (διπλωματικά, στρατιωτικά) για να θωρακίσει τα συμφέροντα της αστικής του τάξης. Μέσα απ' αυτό το πρίσμα πρέπει να δούμε και τη «θερμή υποστήριξη» της Γαλλίας στις θέσεις της ελληνικής κυβέρνησης για τα Ελληνοτουρκικά, με παράλληλη προώθηση του γενικότερου ευρωατλαντικού σχεδιασμού για συνδιαχείριση στην περιοχή, σε βάρος των ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων.

Το ζήτημα είναι ότι το κουβάρι των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών μπλέκεται ακόμα περισσότερο, επομένως μεγαλώνουν και οι κίνδυνοι από τη βαθύτερη ελληνική εμπλοκή, που παζαρεύει για τα συμφέροντα της αστικής τάξης και όχι του λαού.

Κάτω απ' αυτές τις σύνθετες συνθήκες, οι εξελίξεις αποκτούν τη δική τους δυναμική, βάζοντας σε κίνδυνο τα ελληνικά κυριαρχικά δικαιώματα, αλλά και την ειρήνη για όλους τους λαούς της περιοχής. Τώρα είναι που γίνεται ακόμα πιο επιτακτική η ανάγκη να δυναμώσει η πάλη για απεμπλοκή από τα ευρωατλαντικά σχέδια, αποδέσμευση από τις συμμαχίες του κεφαλαίου και τους βρώμικους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς.