Ενόψει των νέων εμποδίων που ετοιμάζεται να βάλει η κυβέρνηση στη συλλογική δράση των εργαζομένων και στα συνδικάτα τους, ιεραρχώντας την πάγια επιδίωξη του κεφαλαίου να καταργηθεί ακόμα και τυπικά οποιοσδήποτε περιορισμός στην απόλυση αγωνιστών συνδικαλιστών, κυβερνητικά στελέχη και διάφορες «πένες» προετοιμάζουν το έδαφος επιλέγοντας ως «βολικό» θέμα την προωθούμενη κατάργηση των συνδικαλιστικών αδειών. Αξιοποιώντας τη σαπίλα του εργατοπατερισμού - που προκύπτει βέβαια από τον ίδιο το ρόλο του - κάνουν λόγο για «αθλιότητα» των συνδικαλιστικών αδειών, γράφουν για «συνδικαλιστές που δεν δουλεύουν και πίνουν αραχτοί το φρέντο τους». Η εικόνα που περιγράφουν, βέβαια, καμία σχέση δεν έχει με το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα και ορισμένα άλλα τίμια στοιχεία, που αποκαλύπτουν και καταγγέλλουν τη σαπίλα. Είναι η εικόνα των «δικών τους» παιδιών, των εργατοπατέρων του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού, η αθλιότητα των οποίων καθόλου δεν τους ενόχλησε όταν η κυβέρνηση έστελνε τα ΜΑΤ για να διασφαλίσει ότι θα κρατήσουν τις καρέκλες τους. Αυτούς χρησιμοποιούν για να συκοφαντήσουν και τελικά να βάλουν εμπόδια στη δράση των ζωντανών, των ταξικών συνδικάτων, οι εκλεγμένοι εκπρόσωποι των οποίων πραγματικά λιώνουν τις σόλες τους για να γυρίζουν στους χώρους δουλειάς, να έχουν άμεση επαφή με τους εργαζόμενους, να στηρίζουν την πάλη για τα δικαιώματά τους, απέναντι στην επίθεση της εργοδοσίας και των κυβερνήσεών της. Ακριβώς γι' αυτό βάζουν στο στόχαστρο τις συνδικαλιστικές άδειες, που είναι μια κατάκτηση του συνδικαλιστικού κινήματος. Επειδή θέλουν στον εργαζόμενο να μιλάνε μόνο το αφεντικό και οι άνθρωποί του. Αλλά όσα εμπόδια κι αν βάλουν, δεν πρόκειται να τα καταφέρουν.