Οταν πριν από ένα χρόνο, το Δεκέμβρη του 2000, ο Δ. Αβραμόπουλος προανήγγειλε επίσημα την ίδρυση κόμματος, όλα έμοιαζαν ρόδινα. Το νέο κόμμα εμφανιζόταν από τα γκάλοπ να συγκεντρώνει υψηλά ποσοστά προτίμησης των ψηφοφόρων, γύρω στο 14-17%. Είχε την απλόχερη και γενναιόδωρη στήριξη των καναλιών σε τέτοιο μάλιστα βαθμό που δικαιολογημένα ονομάστηκε από ορισμένους και «κόμμα των καναλιών». Ο ιδρυτής και αρχηγός του δήμαρχος «δεν πιανόταν». Διακήρυσσε ότι θα διεμβολίσει και ανατρέψει το δικομματισμό και ούτε λίγο ούτε πολύ είναι θέμα χρόνου να κατακτήσει την εξουσία.

Ενα χρόνο μετά από όλα αυτά τα ωραία δεν έχει απομείνει παρά μια «γλυκιά» ανάμνηση. Είναι φανερό ότι το ΚΕΠ έχει ξεφουσκώσει και συντηρείται τεχνητά στην πολιτική σκηνή, ώστε να μπορέσει να παίξει κάποιο ρόλο μάλλον στις δημοτικές, ενώ εκφράζονται αμφιβολίες για το αν θα καταφέρει να φτάσει στις επόμενες βουλευτικές εκλογές. Τα μεγαλεπήβολα όνειρα περί ανατροπής του δικομματισμού έχουν προσγειωθεί στην πεζή πραγματικότητα της συνεργασίας με κάποιον -όποιον τύχει!-από τους δύο μονομάχους, εννοείται από θέση «τσόντας».

Προϊόν της κρίσης που πλήττει την παράταξη της κεντροδεξιάς, το κόμμα Αβραμόπουλου εξαρχής δε συγκέντρωνε πολλές πιθανότητες να ανταποκριθεί στις φιλοδοξίες του ιδρυτή του, να γίνει δηλαδή ο «ανατροπέας» του δικομματισμού και ο «ρυθμιστής» του πολιτικού συστήματος. Ο Κ. Καραμανλής κατάφερε να «μαζέψει» την εσωκομματική κρίση στη ΝΔ με αποτέλεσμα όχι μόνο να «ψαρέψει» ελάχιστα από τη δεξαμενή των ψηφοφόρων της ΝΔ, αλλά ταυτόχρονα να δέχεται ισχυρές πιέσεις από τον ακήρυχτο πόλεμο φθοράς που εξαπέλυσε η Ρηγίλλης. «Ξέμεινε» έτσι πολύ νωρίς από στελέχη, ενώ δεν κατάφερε να κάνει μεταγραφές «επωνύμων» (Μάνος, Ανδριανόπουλος, Ανδρουλάκης).

Ο κυριότερος όμως λόγος που το νεοπαγές ΚΕΠ δεν κατάφερε να κρατήσει την «επιρροή» που του έδιναν τα γκάλοπ είναι ότι από πολύ γρήγορα αποδείχτηκε ότι δε φέρνει το «νέο» στην πολιτική ζωή αλλά κουβαλά την «αρχαία σκουριά». Πολύ σύντομα δηλαδή οι λαϊκές μάζες αντελήφθησαν ότι πίσω από την τεχνητή «λάμψη» και το ατσαλάκωτο χαμόγελο του δημάρχου κρύβεται ένα βαθιά συντηρητικό κατασκεύασμα. Ο δήμαρχος δεν είχε να δείξει κάτι διαφορετικό από την εφαρμοζόμενη νεοφιλελεύθερη πολιτική που στηρίζουν ΠΑΣΟΚ και ΝΔ. Αντίθετα, αυτοπροσδιορίστηκε ως ένα, επιπλέον, δεκανίκι της. Η προσφορά του έγκειται στο ότι θέλει να παρουσιάσει αυτή την αντιλαϊκή συναίνεση σαν κάτι «σύγχρονο» και «φυσιολογικό», η οποία επιβάλλεται να κατοχυρωθεί και θεσμικά. Δεν ήταν τυχαίο ότι οι θέσεις που πήρε σε όλα τα μεγάλα ζητήματα που προέκυψαν την περασμένη χρονιά με αποκορύφωμα το Ασφαλιστικό ήταν θέσεις στήριξης και ενίσχυσης της κυβερνητικής πολιτικής και τακτικής. Μπορούσε, λοιπόν, ο δήμαρχος να δηλώνει ότι «δεν αυτοπροσδιοριζόμαστε ως αντίπαλοι κανενός» και να είναι ειλικρινής όσον αφορά τις δυνάμεις του δικομματισμού, αλλά όχι και απέναντι στους εργαζόμενους, τα συμφέροντα των οποίων ποτέ δεν υποστήριξε. Αντίθετα, λάτρεψε και προσκύνησε την «επιχειρηματικότητα» χωρίς να διστάσει μάλιστα να καλέσει τους εργαζόμενους να υποταχθούν σ' αυτήν και τη δύναμη του κεφαλαίου!

Γεγονός, πάντως, είναι ότι μια ακόμα εφεδρεία του συστήματος φαίνεται να «καίγεται», βγαίνοντας από το «δοκιμαστικό σωλήνα» των ισχυρών προστατών της και ερχόμενη σε επαφή με το «φως» της σκληρής πολιτικής αντιπαράθεσης και της ταξικής πάλης. Ισως, όμως, βρεθεί κάποιος ρόλος για το δήμαρχο, αν και περιμένουν πολλοί στη σειρά.