Τα αδιέξοδα που πολλαπλασιάζονται από τη διαχείριση της πανδημίας με κριτήριο τις «ανάγκες της οικονομίας» κάνουν και πολλούς επιστήμονες, που δεν αμφισβητούν την κυβερνητική πολιτική, να αποδέχονται τα αιτήματα που προβάλλει το εργατικό - λαϊκό κίνημα εδώ και μήνες για την προστασία από τον κορονοϊό. Για παράδειγμα, σε ένα επιστημονικό debate που δημοσιεύει η «Καθημερινή» στις 23/9, διαβάζουμε προτάσεις όπως η «αποφυγή συνωστισμού στις συγκοινωνίες με άμεση αύξηση δρομολογίων», η «καθολική αμνηστία σε όλους τους μετανάστες χωρίς νόμιμα χαρτιά σε κάθε επαφή τους με χώρους παροχής υπηρεσιών Υγείας και μάλιστα σε χώρους διάγνωσης και θεραπείας κορονοϊού», η «κάλυψη του εισοδήματος ημερομίσθιου εργατικού προσωπικού σε περίπτωση θετικού τεστ για το δεκαπενθήμερο που θα ακολουθήσει τη διάγνωση», η «διατήρηση της λειτουργίας όλων των δομών Εκπαίδευσης με ταυτόχρονη αξιοποίηση υπαίθριων χώρων για διδασκαλία και αυξημένη άσκηση, καθώς και κλειστών μη χρησιμοποιούμενων μεγάλων δημόσιων και ιδιωτικών χώρων» κ.ά. Το ζήτημα είναι ποιοι είναι οι όροι και ποιες οι προϋποθέσεις ώστε αυτά να υλοποιηθούν, για να ξεπεραστεί ο σκόπελος που και οι ίδιοι οι επιστήμονες διαπιστώνουν, ότι τα μέτρα αυτά «κοστίζουν και το κόστος αυτό μπορεί να αποτελέσει αιτία ακύρωσής τους». Προφανώς αυτός δεν πρόκειται να ξεπεραστεί με βασικό κριτήριο τις «ανάγκες της καπιταλιστικής οικονομίας», δηλαδή των κερδών των επιχειρηματικών ομίλων. Εκεί βρίσκεται επομένως το «κλειδί» για το λαό. Στην οργανωμένη διεκδίκηση μέτρων ουσιαστικής προστασίας της υγείας και της ζωής του, σε σύγκρουση με την πολιτική και με το ίδιο το σύστημα που βάζει τις λαϊκές ανάγκες στο ζύγι και τις τζογάρει για τα κέρδη του κεφαλαίου.