Η ζωή του «Ρ» είναι καταγραμμένη στη ζωή των ίδιων των συντακτών του. Δεν είναι εύκολο πράγμα να δουλεύεις σε αυτή την εφημερίδα. Κάποτε, δε, δεν ήταν καθόλου μα καθόλου εύκολο. Να πώς περιγράφει ο βετεράνος του Κόμματος και του «Ρ», ο Βάσoς Γεωργίου στο βιβλίο του «Η ΖΩΗ ΜΟΥ», μια από τις χιλιάδες ιστορίες που είναι συνυφασμένες με το τίμημα που πλήρωναν οι δημοσιογράφοι του «Ρ» για να υπηρετήσουν τις ιδέες τους, για να φέρουν σε πέρας το ρεπορτάζ:

«... Προς το τέλος του Δεκέμβρη του 1933, λοιπόν, βρέθηκα στις φυλακές Συγγρού. Είχαν αρχίσει από την άνοιξη και δυνάμωσαν το καλοκαίρι κι ως το φθινόπωρο μεγάλες απεργίες και κινητοποιήσεις των εργατοϋπαλλήλων. Τη μέρα που ο "Ριζοσπάστης" βγήκε με κύριο άρθρο "Ρόδα να μην κινήσει" (γιατί οι αυτοκινητιστές είχαν κάνει γενική απεργία), πήγα για ρεπορτάζ στα γραφεία της ΓΣΕΕ που βρίσκονταν στην παλιά Δημαρχία κι όπου στεγάζονταν πολλά εργατικά σωματεία και ομοσπονδίες. Αφού μάζεψα πληροφορίες, γυρνώ στο "Ρ", βέβαιος πως έχω πιάσει λαυράκι. Μόλις μπαίνω όμως, δε βλέπω κανέναν συντάκτη μέσα - είχε κάνει κατάληψη η Ασφάλεια κι έπιανε όποιον έμπαινε μέσα. Μόλις το κατάλαβα πήγα να ξεφύγω, μα με γράπωσε ένας χαφιές. Κάπου είκοσι μέρες ταλαιπωρήθηκα στα κρατητήρια της Γενικής Ασφάλειας και στ' αστυνομικά τμήματα. Βρόμισα, ψείριασα και πείνασα, δεν είχα συγγενείς στην Αθήνα και δεν ήθελα να μπλέξω τους φίλους μου, φοβόμουν μην τους πιάσουν κι αυτούς αν έρχονταν να με δουν και να μου φέρουν τρόφιμα, λεφτά κι εσώρουχα.

Τελοσπάντων, με τυλίξανε σε μια κόλλα χαρτί και με στείλανε στις φυλακές Συγγρού.

Αξέχαστη μου 'μεινε η υποδοχή των συντρόφων. Τόση ζεστασιά, τόση αγάπη, δεν τις φανταζόμουν, πρωτάρης καθώς ήμουν. Με καλωσόρισαν με αγκαλιές και τραγούδια, καλύτερα κι από αδέρφια μου. Αφού με ρώτησαν πώς και γιατί με πιάσανε και τους είπα τα καθέκαστα, μου ζέσταναν νερό και μου δώσανε τ' απαραίτητα για την καθαριότητα. Εκανα ένα ζεστό μπάνιο, ξεβρόμισα, ξεψείριασα και φόρεσα τα καθαρά εσώρουχα, που μου πρόσφερε η Ομάδα. Οταν γύρισα στο θάλαμο, βρήκα στρωμένο ένα καθαρό κρεβάτι. Ο γραμματέας της ομάδας μου 'πε πειραχτικά:

- Φαίνεσαι σαν ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος του κόσμου, έτοιμος να υποδεχτεί τον καινούριο χρόνο...

Το 'χα ξεχάσει αυτό... Η ομάδα των φυλακισμένων είχε δουλέψει για να προϋπαντήσει την Πρωτοχρονιά. Κάναμε γενική καθαριότητα, οι θάλαμοί μας έλαμπαν από πάστρα και τάξη, και τα ερασιτεχνικά μας ταλέντα είχανε ετοιμάσει ένα πλούσιο καλλιτεχνικό πρόγραμμα για μας, και για τους επισκέπτες μας: σκετς, απαγγελίες, τραγούδια επαναστατικά, λαϊκά και καντάδες και το καινούριο φύλλο της εφημερίδας του τοίχου. Απ' όλα τα τραγούδια, το πιο αγαπημένο μας ήταν το τραγούδι του Δημητρόφ, που ήταν και πολύ επίκαιρο, γιατί τότε γινόταν στη Λιψία η δίκη του Δημητρόφ και των συντρόφων του κι είχαν ξεσηκωθεί οι αντιφασίστες όλου του κόσμου για να τους υπερασπιστούν».