Η έκθεση Πισσαρίδη «εστιάζει στα ευνόητα και στα αυτονόητα», γράφει σε άρθρο του ο Γ. Πρετεντέρης και εξηγεί ότι μια τέτοια έκθεση για την «ανάπτυξη της οικονομίας στον 21ο αιώνα» δεν θα μπορούσε να «υπηρετεί τις αρχές του σοβιετικού προγραμματισμού», αλλά μόνο τη «γλώσσα που μιλούν οι αγορές». Δηλαδή, τις αντεργατικές - αντιλαϊκές αναδιαρθρώσεις που είναι αναγκαίες για να αυξάνονται τα κέρδη. Εξίσου «ευνόητο και αυτονόητο» είναι όμως και το εξής: Οτι όποιος αγανακτεί με αυτήν τη βαρβαρότητα, του «δούλευε για να φυτοζωείς και ζήσε για να μισοδουλεύεις», όποιος προβληματίζεται για την πραγματική διέξοδο, θα πρέπει να την αναζητήσει στην ακριβώς αντίθετη κατεύθυνση απ' αυτήν που υπερασπίζονται και προπαγανδίζουν η κυβέρνηση, οι διάφοροι «ειδικοί», τα παπαγαλάκια τους και τα άλλα αστικά κόμματα, από τα οποία μάλιστα, μιλώντας ειδικά για τον ΣΥΡΙΖΑ, ο Πισσαρίδης λέει ότι «δεν βλέπει εναλλακτικές προτάσεις»! Και όχι μόνο αυτό, αλλά δεν βρίσκει και λόγο να προτείνει νέα «αναπτυξιακά εργαλεία», καθώς, όπως λέει, αυτά που εφάρμοσαν όλες οι προηγούμενες κυβερνήσεις έκαναν μια χαρά τη δουλειά τους. Είναι φανερό λοιπόν ότι η αντιλαϊκή στρατηγική έχει συνέχεια και ότι τα λαϊκά συμφέροντα, τα οποία ειρωνεύεται ο Πρετεντέρης, δεν χωράνε στην «ανάπτυξη του 21ου αιώνα». Αν είναι λοιπόν μια φορά «αυτονόητα» όσα προβλέπει η έκθεση Πισσαρίδη για να «ανασάνουν» τα κέρδη των επιχειρηματικών ομίλων, άλλο τόσο αυτονόητο είναι ότι για να πάρει ανάσα ο λαός θα πρέπει να συγκρουστεί με τον πυρήνα αυτής της πολιτικής, διεκδικώντας σύγχρονους όρους δουλειάς και ζωής, βάζοντας μπροστά τις σύγχρονες ανάγκες του.