«Εκτός τόπου και χρόνου». Αυτή ήταν η απάντηση του «υπουργού εργοδοσίας» Γ. Βρούτση, όπως και των εισηγητών της ΝΔ, στα αιτήματα των εργαζομένων που μετέφερε στη Βουλή με Επίκαιρη Επερώτηση το ΚΚΕ, για αύξηση του κατώτατου μισθού, επαναφορά του 13ου και 14ου μισθού και σύνταξης, για μέτρα προστασίας όλων των ανέργων χωρίς όρους και προϋποθέσεις, για να ανέβει το ατομικό αφορολόγητο με βάση το οποίο φορολογούνται και όσοι έχουν μοναδικό εισόδημα τον βασικό μισθό. Και γιατί; Επειδή, όπως είπε, «έδωσε τα χέρια» με την ηγεσία του κυβερνητικού συνδικαλισμού στη ΓΣΕΕ για «να βγάλουμε μαζί τη χώρα από την κρίση», για να φορτωθεί δηλαδή ξανά την καπιταλιστική κρίση ο λαός. Αλλά και γιατί οι απλήρωτες υπερωρίες και η κατάργηση του 8ωρου κατά τον υπουργό δεν είναι οι ανατροπές του αιώνα, αλλά η ενεργοποίηση «του υφιστάμενου πλαισίου που νομοθέτησε ο ΣΥΡΙΖΑ για τη διευθέτηση του χρόνου εργασίας» και ό,τι συμβαίνει «σε όλο τον πολιτισμένο ευρωπαϊκό κόσμο». Ε, αν στα παραπάνω προσθέσει κανείς και την εκκωφαντική σιωπή του ΣΥΡΙΖΑ, του ΚΙΝΑΛ και των υπόλοιπων για τα αιτήματα που κατέθεσε το ΚΚΕ στη Βουλή, εύκολα καταλαβαίνει κανείς ότι οι σύγχρονες ανάγκες των εργαζομένων είναι μόνιμα εκτός του «τόπου» και του «χρόνου» του κεφαλαίου, που θέλει να επιβάλει εργασιακό Μεσαίωνα. Αυτές μπορεί να τις φέρει στο επίκεντρο μόνο η οργανωμένη πάλη των εργαζομένων, του λαού.