Αφού η Σύνοδος Κορυφής της ΕΕ, με το «χαϊδολόγημα» της Τουρκίας, δεν άφησε πολλά περιθώρια στην κυβέρνηση και στα αστικά ΜΜΕ να στηρίξουν το «αφήγημα» της «συμμαχικής αλληλεγγύης» στα Ελληνοτουρκικά, η απόφαση των ΗΠΑ να επιβάλουν κυρώσεις στην Τουρκία για τους «S-400» ήρθε να καλύψει το κενό. Οι ΗΠΑ δεν μοιράζονται όμως τον ίδιο ενθουσιασμό για τις αποφάσεις τους, διαβεβαιώνοντας ότι η Τουρκία παραμένει «σύμμαχος στο ΝΑΤΟ και από πολλές απόψεις ένας πολύ στενός φίλος, ένας μακροχρόνιος εταίρος», όπως δήλωσε ο υφυπουργός Εξωτερικών για τη διεθνή ασφάλεια των ΗΠΑ. Εξήγησε μάλιστα πως «αυτό δεν είναι ένα βήμα που έχουμε λάβει ελαφρά τη καρδία, ή σίγουρα γρήγορα (...) έχει γίνει πολύ προσεκτικά και προσπαθήσαμε πολύ σκληρά να δώσουμε στην Αγκυρα κάθε ευκαιρία να βρει έναν καλύτερο δρόμο προς τα εμπρός, και δεν το έχει κάνει». Επιβεβαιώνεται δηλαδή ότι οι αμερικανικές κυρώσεις είναι μέρος ενός ευρύτερου παζαριού με την Τουρκία, όπου αδιαπραγμάτευτος στόχος παραμένει η διασφάλιση της «διατλαντικής συνοχής». Στο παζάρι αυτό είναι βαθιά χωμένη και η αστική τάξη της Ελλάδας, που διεκδικεί ρόλο αναβαθμισμένου «μεντεσέ» στα ευρωατλαντικά σχέδια, ανταγωνίζεται τη «σύμμαχο» Τουρκία στη νοτιοανατολική πτέρυγα του ΝΑΤΟ και ταυτόχρονα συντάσσεται ολόψυχα στην προσπάθεια να μη διαρραγούν οι σχέσεις της με το ΝΑΤΟ, όπως επιδιώκουν Ρωσία και Κίνα. Οι βασικές «συντεταγμένες» αυτού του παζαριού δεν αλλάζουν με τις αμερικανικές κυρώσεις στην Τουρκία. Ούτε βέβαια εκτονώνονται οι κίνδυνοι για τα ελληνικά κυριαρχικά δικαιώματα, που παραμένουν ως αντάλλαγμα στο ευρωατλαντικό τραπέζι του διαλόγου για τα Ελληνοτουρκικά.