Σαν να μην υπάρχουν π.χ. στη Δυτική Αττική τα εργοστάσια και οι αποθήκες, οι ανεξέλεγκτες χωματερές και άλλες επιχειρηματικές δραστηριότητες που συγκεντρώνουν πολυάριθμο εργατικό δυναμικό σε μερικά τετραγωνικά χιλιόμετρα. Σαν να μην υπάρχουν τα πρωτόκολλα - λάστιχο της εργοδοσίας, οι χιλιάδες εργαζόμενοι που καθημερινά συνωστίζονται στα Μέσα Μεταφοράς και στα εταιρικά πούλμαν που τους μετακινούν από τη μία άκρη του Λεκανοπεδίου στην άλλη χωρίς τα στοιχειώδη μέτρα. Σαν να μην υπάρχουν οι εκατοντάδες επώνυμες και ανώνυμες καταγγελίες εργαζομένων και σωματείων, που το αφεντικό τούς καλεί για δουλειά ακόμα και με συμπτώματα, ή πετσοκόβει τις απαραίτητες μέρες καραντίνας «για να βγει η δουλειά». Μια προσπάθεια δηλαδή να κρυφτεί ο «ελέφαντας στο δωμάτιο», που είναι ταυτόχρονα και μια χυδαία επιχείρηση στοχοποίησης του λαού και της νεολαίας, αλλά και συκοφάντησης της δικαιολογημένης αγανάκτησης για την αντιλαϊκή πολιτική διαχείρισης της πανδημίας, αγανάκτηση την οποία η κυβέρνηση προσπαθεί να ταυτίσει με τους κάθε είδους ψεκασμένους.