Προσκλήσεις για την έναρξη νέου γύρου διερευνητικών συνομιλιών μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας αναμένονται τις πρώτες μέρες του Γενάρη, όπως διαρρέεται από αστικά επιτελεία στις δύο χώρες, με το τραπέζι των επικίνδυνων διευθετήσεων να στρώνεται εδώ και πολύ καιρό από ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ προσπαθώντας να διασφαλίσουν τη «ΝΑΤΟική συνοχή», ως όρο αναχαίτισης της γεωπολιτικής επιρροής και διείσδυσης Ρωσίας, Κίνας κ.ά.

Το στόχο της ΝΑΤΟικής συνοχής στην περιοχή έχει άλλωστε «κορόνα στο κεφάλι» της η κυβέρνηση της ΝΔ, ενώ τα κυβερνητικά στελέχη όπου σταθούν κι όπου βρεθούν προσπαθούν να καλλιεργήσουν αυταπάτες ότι τα ευρωατλαντικά σχέδια αποτελούν «ασπίδα» για την ειρήνη και τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας.

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο ο κυβερνητικός εκπρόσωπος, Στ. Πέτσας, επαναλάμβανε μέσα στη βδομάδα πως το ζήτημα της ΑΟΖ και της υφαλοκρηπίδας «δεν είναι πλέον ελληνοτουρκικό ζήτημα, αλλά ευρω-τουρκικό ζήτημα, καθώς έχει συμπεριληφθεί και στα Συμπεράσματα του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου του Οκτωβρίου και έχει επαναληφθεί. Επομένως, έχουμε ένα πολύ σαφές πλαίσιο». Αποσιωπώντας ότι είναι η ένταξή τους στο ευρύτερο ιμπεριαλιστικό παζάρι που υπονομεύει τα κυριαρχικά δικαιώματα και δίνει «αέρα στα πανιά» της επιθετικότητας της Τουρκίας, όπως άλλωστε δείχνουν και τα σχετικά ευχολόγια στην πρόσφατη Σύνοδο Κορυφής της ΕΕ.

Ταυτόχρονα, η κυβέρνηση της ΝΔ, με τη συμβολή των άλλων αστικών κομμάτων και πρώτα πρώτα του ΣΥΡΙΖΑ, προσέρχεται στο ιμπεριαλιστικό παζάρι με οδηγό τα συμφέροντα της αστικής τάξης και με «χαρτί» της την πλήρη ταύτιση με τους αμερικανικούς σχεδιασμούς στην περιοχή. Ιδιαίτερα σε ό,τι αφορά την προσπάθεια - που αποτελεί προτεραιότητα και για την «επί θύραις» κυβέρνηση Μπάιντεν - να ανακοπεί η «αυξανόμενη παρουσία» Κίνας και Ρωσίας στη Νοτιοανατολική Μεσόγειο και ανατολικότερα, περιοχή απ' όπου περνάνε βασικοί διάδρομοι του παγκόσμιου εμπορίου, όπως και ο κινεζικός «Νέος Δρόμος του Μεταξιού», ενώ διασταυρώνονται και αντίπαλα ενεργειακά σχέδια.

Αλλωστε, εμφανιζόμενη ως «παράγοντας λύσεων» για τις ΗΠΑ στην περιοχή, η κυβέρνηση τρέχει με γρήγορους ρυθμούς στο παρασκήνιο την ανανέωση - διεύρυνση της κατάπτυστης συμφωνίας για τις αμερικανικές βάσεις, ακόμα και με «αξιοποίηση» νέων τοποθεσιών ως πολεμικών ορμητηρίων, στήνει νέα σχήματα με χώρες του Περσικού Κόλπου, όπως τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, αλλά και την Ινδία, στο πλαίσιο του αμερικανοΝΑΤΟικού σχεδιασμού δράσης «προς Ανατολάς», με τον υπουργό Εξωτερικών, Ν. Δένδια, να σημειώνει την Πέμπτη πως «συμμετέχουμε στη διαμόρφωση των νέων γεωπολιτικών ισορροπιών που συντελούνται για να κατοχυρώσουμε τα συμφέροντα της Ελλάδας», ενώ μπαίνει μπροστά και για την υλοποίηση των αμερικανικών σχεδιασμών σε ό,τι αφορά την Ενέργεια, τα δίκτυα κ.ο.κ.

Σε αυτό ακριβώς το πλαίσιο εντάσσονται και κινήσεις, όπως π.χ. η δημοσίευση, την περασμένη Κυριακή, στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως, του Προεδρικού Διατάγματος περί κλεισίματος των κόλπων και χάραξης ευθειών γραμμών βάσης στη θαλάσσια περιοχή του Ιονίου και των Ιόνιων Νήσων μέχρι το ακρωτήριο Ταίναρο της Πελοποννήσου, ως μέρος της διαδικασίας επέκτασης της αιγιαλίτιδας ζώνης στα 12 ναυτικά μίλια στο Ιόνιο.

Επιβεβαιώνεται και εδώ ότι στα χέρια αυτών που έχουν την εξουσία σήμερα, η άσκηση αυτού του κυριαρχικού δικαιώματος λειτουργεί ως «χαρτί» στους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς και στα παζάρια, γι' αυτό και γίνεται με όρους που περιπλέκουν την κατάσταση, ανοίγουν «κερκόπορτες» για την αμφισβήτηση των κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας, οξύνουν τους ανταγωνισμούς, σε βάρος των λαών της περιοχής.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί εξάλλου και η συμφωνία Ελλάδας - Αιγύπτου για τη μερική οριοθέτηση ΑΟΖ μεταξύ τους, η οποία αναρτήθηκε την περασμένη βδομάδα στην επίσημη ιστοσελίδα της Διεύθυνσης Ωκεάνιων Υποθέσεων και του Δικαίου της Θάλασσας του ΟΗΕ, με την κυβέρνηση να πανηγυρίζει ότι «η ταχύτητα της πρωτοκόλλησης και ανάρτησης της εν λόγω συμφωνίας, σε συνδυασμό με την καθυστέρηση της ανάρτησης του τουρκο-λιβυκού μνημονίου, αποτελεί το αποτέλεσμα πολύμηνης προσπάθειας του υπουργού Εξωτερικών, Ν. Δένδια».

Ωστόσο, η συγκεκριμένη συμφωνία κάθε άλλο παρά βάζει φραγμό στις απαράδεκτες διεκδικήσεις της Τουρκίας, αφού μεταξύ άλλων δεν προβλέπει οριοθέτηση με βάση τη μέση γραμμή, δίνει επί της ουσίας μερική επήρεια στα νησιά, ενώ έχει εξαιρέσει όλο το χώρο από το μέσο της Ρόδου και ανατολικά έως το Καστελόριζο, αφήνοντάς τον για το παζάρι - με αυτά μάλιστα τα δεδομένα - που βρίσκεται σε εξέλιξη με την Τουρκία, η οποία στο μεσοδιάστημα, με τις «ευλογίες» των ΗΠΑ, ΝΑΤΟ και ΕΕ, δημιουργεί τετελεσμένα στα «αμφισβητούμενα ύδατα» της περιοχής αυτής.

Από τη μεριά της, η τουρκική κυβέρνηση επαναλαμβάνει ότι «λέμε ναι στις διερευνητικές επαφές και στα Μέτρα Οικοδόμησης Εμπιστοσύνης με την Ελλάδα, καθώς και στον διαχωρισμό θαλάσσιων ζωνών, υπό τη σκέπη του ΝΑΤΟ», βάζοντας στο τραπέζι όλη την γκάμα των αξιώσεών της (από την αποστρατικοποίηση νησιών του Αιγαίου μέχρι το θέμα του Καστελόριζου κ.λπ.) και ανοιχτά ξανά το ζήτημα αλλαγής της Συνθήκης της Λοζάνης, ζητώντας δηλαδή επαναχάραξη συνόρων.

Την ίδια στιγμή, τα τουρκικά ΜΜΕ σχολιάζουν ότι «οι προσπάθειες της Ελλάδας να καθυστερήσει τις συνομιλίες δεν θα είναι εποικοδομητικές. Η επιστροφή στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων την κατάλληλη στιγμή μες στη νέα χρονιά θα λειτουργούσε προς όφελος των δύο πλευρών και όλης της περιοχής». Αναπαράγουν δε διαρκώς τις παροτρύνσεις των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ για άμεση επανάληψη των διερευνητικών επαφών.

Ενώ η Αγκυρα εντείνει τις πιέσεις για αναγνώριση του ψευδοκράτους στην Κύπρο, επιμένοντας ότι στη Διάσκεψη για τη Μεσόγειο (για τη διεξαγωγή της οποίας ετοιμάζονται εδώ και καιρό με την ΕΕ) πρέπει να εκπροσωπηθούν και τα Κατεχόμενα. Ολα αυτά σε μια περίοδο που μια νέα άτυπη 5μερής συνάντηση για το Κυπριακό (υπό την αιγίδα του ΟΗΕ, με συμμετοχή των τριών εγγυητριών δυνάμεων αλλά πιθανώς και της ΕΕ ως παρατηρητή) πιθανολογείται επίσης για τις πρώτες βδομάδες του 2021. Αλλά και καθώς, επίμονα, Αγκυρα και ψευδοκράτος μνημονεύουν τις «νέες πραγματικότητες» στην Κύπρο και την περιοχή που πρέπει να ληφθούν υπόψη για τη διευθέτηση του Κυπριακού, μιλώντας ανοιχτά για μια λύση «δύο κρατών».

Η τουρκική αστική τάξη, άλλωστε, εντάσσει τα Ελληνοτουρκικά και το Κυπριακό στο ευρύτερο παζάρι που διεξάγει με τις ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ και την ΕΕ, προσδοκώντας οφέλη από τις ευρύτερες αναδιατάξεις στην περιοχή, για τις οποίες, όπως είπε την Τετάρτη, κάνοντας «απολογισμό» της χρονιάς, ο υπουργός Εξωτερικών (ΥΠΕΞ) της Τουρκίας, Μεβλούτ Τσαβούσογλου, «δείξαμε σε όλους πως δεν μπορεί να γίνει τίποτα δίχως την Τουρκία. Φίλοι και εχθροί είδαν τι μπορούμε να κάνουμε».

Σχετικά με αυτό, παρά τα κυβερνητικά μυθεύματα περί «απομονωμένης Τουρκίας», χαρακτηριστικές είναι οι ανακοινώσεις των τελευταίων ημερών: Από τις συναντήσεις της με τη Ρωσία για το συντονισμό των κινήσεών τους σε κρίσιμα μέτωπα (όπως ο Καύκασος και η Συρία, παρά τις σημαντικές διαφορές τους που παραμένουν π.χ. στη Λιβύη), μέχρι το αλισβερίσι για τους όρους της πλήρους αποκατάστασης των σχέσεών της με το Ισραήλ, και από την επερχόμενη επίσκεψη των αξιωματούχων της ΕΕ μέσα στο Γενάρη έως το γεγονός ότι την Τρίτη η Τουρκία έγινε η πρώτη χώρα με την οποία η Βρετανία υπέγραψε Συμφωνία Ελεύθερου Εμπορίου μετά την επίτευξη συμβιβασμού για τους όρους της αποχώρησής της από την ΕΕ.

Χαρακτηριστικά είναι και όσα έλεγε ο Μ. Τσαβούσογλου την Τρίτη στο Σότσι, δίπλα στον Ρώσο ομόλογό του, ότι «οι σχέσεις με τη Ρωσία δεν αποτελούν εναλλακτική επιλογή στις σχέσεις της Τουρκίας με το ΝΑΤΟ και την ΕΕ», την ώρα που ο εκπρόσωπος του Τούρκου Προέδρου Ιμπραχίμ Καλίν, μιλώντας σε εκδήλωση του German Marshall Fund, εξηγούσε ότι η Τουρκία «ανήκει μεν στη δυτική συμμαχία αλλά δεν περιορίζεται από αυτήν» και ότι η σημερινή τουρκική ηγεσία «αντιλαμβάνεται τη σχέση της με τη Δύση ως "συναλλακτική" - όχι ως τμήμα της Δύσης αλλά ως εταίρος της».