Τα σχέδια για παραπέρα ένταση της εκμετάλλευσης των εργαζομένων πάνε χέρι - χέρι με τα μέτρα για ασφυκτικό έλεγχο των συνδικάτων, με την ένταση της επιχείρησης χτυπήματος της ταξικής συνδικαλιστικής δράσης.

Καθόλου τυχαία, στο ίδιο νομοσχέδιο που έχει ήδη παρουσιαστεί στο υπουργικό συμβούλιο υπό τον τίτλο «Ρύθμιση θεμάτων της αγοράς εργασίας», μαζί με τις βάρβαρες ανατροπές στα Εργασιακά περιλαμβάνονται τα νέα χτυπήματα στη συνδικαλιστική δράση. Αντίστοιχα, στην τελετή ανάληψης των καθηκόντων του, ο νέος υπουργός Εργασίας, μέσα στις αναφορές του για τον «νέο νόμο για την αγορά εργασίας», διαφήμισε τις «ρυθμίσεις που θα στηρίζονται σε αυτά που ήδη ισχύουν στις προηγμένες χώρες και θα κάνουν πιο διαφανή και τελικά πιο αξιόπιστη τη λειτουργία του συνδικαλιστικού κινήματος»...

Το νομοσχέδιο που έχει έτοιμο η κυβέρνηση ΝΔ αξιοποιεί το έδαφος που έστρωσαν η απεργοκτόνα διάταξη της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ, τον νόμο που ψήφισε το καλοκαίρι η σημερινή κυβέρνηση για το χτύπημα των διαδηλώσεων, όπως και τη χρησιμοποίηση της πανδημίας ως πρόσχημα για το συνολικότερο χτύπημα των συνδικάτων και των συλλογικών διαδικασιών των εργαζομένων.

Κι όλα αυτά όταν με το τεράστιο αντεργατικό οπλοστάσιο που έχει ήδη στη διάθεσή της η μεγαλοεργοδοσία, οι διώξεις συνδικάτων, συνδικαλιστών και εργαζομένων που πρωτοστατούν στην οργάνωση του αγώνα βρίσκονται στην ημερήσια διάταξη. Απειλές, απολύσεις, ποινές, επιστρατεύσεις, κρατική και εργοδοτική βία, δικαστικές αποφάσεις που χαρακτηρίζουν παράνομες το 95% των απεργιών είναι μια καθημερινότητα, ωστόσο δεν αρκούν... Εργοδοσία και κυβερνήσεις εντείνουν την επίθεση, με το βλέμμα τους στην επόμενη μέρα.

Τα κύρια σημεία του νομοσχεδίου για τα συνδικάτα, όπως αυτά παρουσιάστηκαν στο υπουργικό συμβούλιο τον περασμένο Οκτώβρη, αποτελούν έναν συνδυασμό απεργοκτόνων διατάξεων.

Ειδικότερα, προβλέπονται τα εξής:

-- Σε περίπτωση απεργίας «το προσωπικό στοιχειώδους λειτουργίας, που πρέπει να εξακολουθεί να εργάζεται στις επιχειρήσεις που η λειτουργία τους είναι κρίσιμη για το κοινωνικό σύνολο, στο Δημόσιο, στους ΟΤΑ και στα ΝΠΔΔ, ορίζεται σε τουλάχιστον 40%»! Δηλαδή στο Δημόσιο, στους ΟΤΑ, αλλά και σε κάθε κλάδο και μεγάλη επιχείρηση που θα κρίνεται κρίσιμη για το κεφάλαιο από το ίδιο και το κράτος του, όπως στις πρώην ΔΕΚΟ, στις Μεταφορές, στα λιμάνια κ.ο.κ., στην απεργία θα υποχρεώνονται να δουλεύουν τουλάχιστον οι μισοί εργαζόμενοι. Διασφαλίζεται έτσι η λειτουργία των επιχειρήσεων ακόμα και αν οι εργαζόμενοι συμμετέχουν καθολικά σε μία απεργία...

-- Διευκολύνεται το στήσιμο απεργοσπαστικών μηχανισμών της εργοδοσίας, αναφέροντας ότι «απαγορεύονται οι καταλήψεις χώρων και εισόδων και η άσκηση ψυχολογικής ή σωματικής βίας. Αν λάβουν χώρα, η απεργία καθίσταται παράνομη. Οσοι μετέχουν σε κατάληψη ή βιαιοπραγούν, τελούν ποινικώς κολάσιμη πράξη»! Με άλλα λόγια, η περιφρούρηση της απεργίας από τους εργαζόμενους, η δυνατότητα να μοιράζεται η απεργιακή ανακοίνωση, ένα σύνθημα έξω από τις πύλες των εργοστασίων και τους χώρους δουλειάς, θα μπορεί να χαρακτηρίζεται παρεμπόδιση, άσκηση «ψυχολογικής βίας», καθιστώντας την απεργία παράνομη.

-- Προστίθεται διάταξη που χτυπά και ουσιαστικά καταργεί τις Γενικές Συνελεύσεις ως ανώτερο όργανο των συνδικάτων, με ζωντανή συμμετοχή των εργαζομένων στην ενημέρωση, στη συζήτηση, στην ανταλλαγή απόψεων, στη συνδιαμόρφωση και λήψη των αποφάσεων. Αντίθετα, ορίζεται ότι το Συνδικάτο «πρέπει να παρέχει πραγματική πρακτική δυνατότητα συμμετοχής και ψήφου εξ αποστάσεως, ηλεκτρονικώς, ιδίως για τη λήψη απόφασης απεργίας...». Η εν λόγω διάταξη έρχεται να «κουμπώσει» με την απεργοκτόνα διάταξη Αχτσιόγλου που ψήφισε η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, περί απαρτίας του 50%+1 στις Γενικές Συνελεύσεις. Η ψήφος από απόσταση, χωρίς συλλογικές διαδικασίες, με τον κάθε εργαζόμενο να πατάει ένα κουμπί απομονωμένος πίσω από κάποιον υπολογιστή, πέρα από τα ζητήματα γνησιότητας των ψηφοφοριών, «ανοίγει το δρόμο» για ακόμα πιο άμεση παρέμβαση της ίδιας της εργοδοσίας στις διαδικασίες των συνδικάτων. Δεν θα χρειάζεται, για παράδειγμα, διευθυντικά στελέχη μεγάλων επιχειρήσεων να ...κουράζονται να σέρνουν εργαζόμενους και να τους αναγκάζουν να συμμετέχουν σε φάμπρικες ανάδειξης των εκλεκτών της εργοδοσίας. Θα τους καλούν απλώς να ψηφίζουν ηλεκτρονικά, ίσως ακόμα και από τους υπολογιστές της επιχείρησης...

«Πρόβες» για τα παραπάνω γίνονται ήδη από την κυβέρνηση, με πρόσχημα την πανδημία, όπως η προσπάθεια να επιβάλει ηλεκτρονική ψηφοφορία στις εκλογές για την ανάδειξη εκπροσώπων των εργαζομένων στα Υπηρεσιακά Συμβούλια στο Δημόσιο.

Χείρα βοηθείας σε όλο αυτό το τερατούργημα δίνουν διαχρονικά τα «παιδιά» τους στο συνδικαλιστικό κίνημα, όπως οι πλειοψηφίες σε ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ, που ψάχνουν «σωσίβιο» σε τέτοιες απαράδεκτες διαδικασίες...

Στον περιορισμό της συνδικαλιστικής δράσης αποσκοπούν και οι διατάξεις του νομοσχεδίου που προβλέπουν πως «προϋπόθεση για την άσκηση συνδικαλιστικού δικαιώματος» είναι «η απογραφή στο ήδη νομοθετημένο Γενικό Μητρώο» και αναγνωρίζουν το «δικαίωμα συλλογικής διαπραγμάτευσης (...) μόνο στις οργανώσεις που έχουν εγγραφεί στα νομοθετημένα ψηφιακά Μητρώα». Ουσιαστικά, πλάι στην εντεινόμενη κρατική βία και καταστολή, προωθείται ένας ανοιχτός μηχανισμός φακελώματος. Επιδιώκουν να φτιάξουν ένα «αρχείο συνδικαλισμένων εργαζομένων», το οποίο θα είναι στη διάθεση του υπουργείου και της εργοδοσίας.

Προβλέπεται ακόμα ότι «η συμφιλίωση συλλογικών διαφορών αφαιρείται από τις Επιθεωρήσεις Εργασίας και ανατίθεται στον ΟΜΕΔ», που σημαίνει ότι οι καταγγελίες των εργαζομένων και των συνδικάτων θα παραπέμπονται σε μια διαδικασία «κοινωνικού εταιρισμού», με κυριαρχία των εκπροσώπων και της αντίληψης των εργοδοτικών ενώσεων.

Αλλη διάταξη προβλέπει «θεσμοθέτηση δικαιώματος, μετά την προειδοποίηση για απόλυση και μέχρι αυτήν, ο εργοδότης να δικαιούται να αξιώσει να μην προσέρχεται ο εργαζόμενος στην εργασία, αλλά βεβαίως να μισθοδοτείται». Ετσι, ο εργοδότης θα απομακρύνει από τον χώρο δουλειάς τους υπό απόλυση εργάτες, δυσκολεύοντας την πάλη μαζί με τους συναδέλφους τους ενάντια στις απολύσεις.