Ας πάρουμε όμως τα πράγματα με τη σειρά. Πρόσφατα στην Αυστρία έγιναν εκλογές, στις οποίες το συντηρητικό «Λαϊκό» κόμμα (ήρθε πρώτο με το 27% των ψήφων) και το ακροδεξιό κόμμα των «Ελευθέρων» του Χάιντερ (ήρθε δεύτερο κερδίζοντας περίπου το 27% των ψήφων). Οι ηγεσίες αυτών των δύο κομμάτων, που ελέγχουν την πλειοψηφία των εδρών του νέου Αυστριακού Κοινοβουλίου, βρίσκονται στην τελική ευθεία των διαβουλεύσεων για το σχηματισμό κυβέρνησης συνασπισμού, με καγκελάριο τον πρόεδρο του Λαϊκού κόμματος και αντικαγκελάριο τον πρόεδρο των «Ελευθέρων» Γ. Χάιντερ.

Αν σταθεί κανείς στον τύπο και όχι στην ουσία των τελευταίων πολιτικών εξελίξεων στην Αυστρία, ίσως καταλήξει στο συμπέρασμα ότι ο τρόπος, με τον οποίο αντέδρασαν οι ηγεσίες των κομμάτων που κυβερνούν τις ΗΠΑ και τις 15 χώρες - μέλη της ΕΕ, είναι «σωστός». Και αφού είναι «σωστός» θα πρέπει να τύχει της υποστήριξης του δημοκρατικού λαού κάθε χώρας, που ανησυχεί- και πρέπει να ανησυχεί- από την αναρρίχηση φασιστικών κομμάτων στην κυβερνητική εξουσία οποιασδήποτε χώρας. Αυτή, όμως, είναι η φαινομενική εικόνα και η παράδοση διδάσκει πως τα φαινόμενα απατούν. Οι ηγέτες της ΕΕ, αξιοποιούν το αποτέλεσμα για αλλότριους σκοπούς και παρακάμπτουν (για ευνόητους λόγους) την αιτία.

Με το συγκεκριμένο τρόπο αντίδρασης, οι ηγεσίες των πολιτικών κομμάτων που κυβερνούν τις ΗΠΑ και τις χώρες - μέλη της ΕΕ, επιδιώκουν να πετύχουν «μ' ένα σμπάρο δυο τρυγόνια», καθώς αποσκοπούν: Πρώτον, να αποποιηθούν τις ευθύνες τους για την άνοδο του φασισμού τόσο στην Αυστρία όσο και σε άλλες χώρες -μέλη της Ευρωπαϊκής Ενωσης (Γερμανία, κλπ.) και να φανούν στα μάτια των λαών της γης ότι αγωνίζονται ενάντια στο φασισμό. Θέλουν δηλαδή να συγκαλύψουν τις ευθύνες που έχουν για την άνοδο του φασισμού, του ρατσισμού στις χώρες τους και το γεγονός ότι οι ίδιες οι πολιτικές τους ήταν αυτές που εκκόλαψαν το «αυγό του φιδιού». Δεύτερον, να καθιερώσουν σταδιακά σαν... «αναφαίρετο δικαίωμά τους» να παρεμβαίνουν σε οποιαδήποτε εθνικά κυρίαρχη και ανεξάρτητη χώρα της γης και να επιβάλλουν κυβερνήσεις της αρεσκείας τους ή να ανατρέπουν κυβερνήσεις που δε συμβιβάζονται ή και αντιστέκονται στη «νέα τάξη πραγμάτων», με πρόσχημα την προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, των δημοκρατικών ελεύθερων κλπ.

Αν στο παρελθόν έκαναν αυτές τις παρεμβάσεις «στη ζούλα» (με στρατιωτικά πραξικοπήματα, που ανέτρεπαν τις νόμιμα εκλεγμένες κυβερνήσεις και επέβαλαν κυβερνήσεις «μαριονέτες», όπως έγινε στην Ελλάδα, τη Χιλή και μια σειρά άλλες χώρες του κόσμου) τώρα, θεωρούν αυτό το μοντέλο ξεπερασμένο. Το νέο μοντέλο που επέλεξαν, επιχειρεί να δώσει νομιμοφάνεια στις εγκληματικές τους πράξεις, εμφανίζοντας άλλοτε τις ΗΠΑ άλλοτε το ΝΑΤΟ και τώρα το Διευθυντήριο των Βρυξελλών σαν «θεματοφύλακα» της δημοκρατίας, που έχει...«υποχρέωση» να παρεμβαίνει απροκάλυπτα στα εσωτερικά κάθε κυρίαρχης και ανεξάρτητης χώρας - μέλους του ΟΗΕ.

Ούτε λίγο ούτε πολύ, απέδειξαν, για μια ακόμη φορά, ότι στόχος τους είναι να επιβάλουν τη «νέα τάξη πραγμάτων» με το «έτσι θέλω», παραβιάζοντας κατάφωρα το δικαίωμα των λαών κάθε χώρας να εκλέγουν αυτούς που θα τους κυβερνούν. Στην ουσία, ο τρόπος αντίδρασης των ηγετών της ΕΕ στην περίπτωση της Αυστρίας, ελάχιστα διαφέρει από τον τρόπο που αντέδρασαν πέρσι οι ΑμερικανοΝΑΤΟικοί «εταίροι» με την τρίμηνο βομβαρδισμό της Γιουγκοσλαβίας. Οπως τότε, επιχείρησαν με τον βρώμικο πόλεμο να ανατρέψουν - στο όνομα προστασίας των «ανθρωπίνων δικαιωμάτων» - τη νόμιμα εκλεγμένη κυβέρνηση της Γιουγκοσλαβίας, επειδή δεν τους άρεσε ο Μιλόσεβιτς και η πολιτική του στα Βαλκάνια, έτσι και τώρα απειλούν με διπλωματικές και άλλες κυρώσεις την Αυστρία, αν σχηματιστεί κυβέρνηση που δε θα είναι της επιλογής τους.

Ομως, είναι σίγουρο, πως η προειδοποίηση των ηγετών της ΕΕ και των ΗΠΑ στους Αυστριακούς ότι θα «τιμωρηθούν» αν επιτρέψουν τη συμμετοχή στη νέα κυβέρνηση του κόμματος των «Ελευθέρων», είναι μια πράξη που αντί να συμβάλλει στην προστασία των δημοκρατικών κατακτήσεων, στην ουσία την υπονομεύει και ενισχύει τις ηγεσίες φασιστικών κομμάτων και οργανώσεων τόσο της Αυστρίας όσο και άλλων χωρών της Γης. Μ' αυτόν τον τρόπο δίνει επιχειρήματα στα φασιστικά κόμματα και οργανώσεις κάθε χώρας να φαντάζουν πολύ πιο «πατριώτες» και δημοκράτες σε σχέση με τον πλανητάρχη και αρκετούς από τους ηγέτες των χωρών - μελών της ΕΕ!