Χαρακτηριστικό παράδειγμα παρόμοιων αναδιαρθρώσεων στο δημόσιο τομέα αποτελούν οι προωθούμενες από την κυβέρνηση αλλαγές στα νοσοκομεία. Η ευρύτατη εφαρμογή και κυριαρχία των λεγομένων ιδιωτικοοικονομικών κριτηρίων, η τοποθέτηση μάνατζερ, τα ιδιωτικά απογευματινά ιατρεία, η διαμόρφωση θέσεων με καλό «ξενοδοχειακό» εξοπλισμό, όπου θα πληρώνει ακόμη περισσότερα ο ασθενής ή το όποιο Ταμείο του, κλπ., κλπ., αποτελούν μια αναδιάρθρωση της Δευτεροβάθμιας Φροντίδας Υγείας, με βασικό στόχο την αποκόμιση εσόδων και κερδών και όχι τη βελτίωση της νοσοκομειακής περίθαλψης των λαϊκών στρωμάτων. Είναι ολοφάνερο, πως αν ήθελε και είχε στόχο η κυβέρνηση το τελευταίο, δε θα προωθούσε καθημερινά μέτρα, που συνδέουν όλο και περισσότερο τις παροχές Υγείας με το βαλάντιο των εργαζομένων και των ασφαλισμένων.