Τέτοιες μέρες πριν από δέκα χρόνια ξεκινούσε ο πόλεμος στη Συρία. Το φιτίλι άναψε με τη λεγόμενη «Αραβική Ανοιξη», που υποδαύλισαν ΗΠΑ και ΕΕ σε χώρες της Βόρειας Αφρικής και της Μέσης Ανατολής, προωθώντας ένα συνολικότερο σχέδιο υπονόμευσης κυβερνήσεων και καθεστώτων της περιοχής για να διασφαλίσουν τα δικά τους συμφέροντα και να περιορίσουν την επιρροή των ανταγωνιστών τους, κυρίως της Ρωσίας και της Κίνας. Θυμίζουμε ότι τότε οι αστικές δυνάμεις και στη χώρα μας εκθείαζαν την «Αραβική Ανοιξη», με τον ΣΥΡΙΖΑ μάλιστα να μιλάει για «επανάσταση». Μέσα σε λίγους μήνες από την έναρξη των αντικυβερνητικών διαδηλώσεων στη Συρία, που προβάλλονταν ως «αγώνας για τη δημοκρατία και την ελευθερία», όπως προηγουμένως στην Αίγυπτο, στη Λιβύη, στην Τυνησία και αλλού, η αντιπαράθεση με την κυβέρνηση Ασαντ πήρε ένοπλη μορφή, από τμήματα της αντιπολίτευσης που χρηματοδότησαν και στήριξαν οι ΗΠΑ, πετρελαιομοναρχίες του Κόλπου και κράτη της ΕΕ. Η ιμπεριαλιστική επέμβαση περνούσε σε άλλο επίπεδο και η συνέχεια είναι γνωστή... Τον βρώμικο αυτό σχεδιασμό συνέδραμαν από την πρώτη στιγμή όλες οι ελληνικές κυβερνήσεις και τα αστικά κόμματα, την ίδια ώρα που έχυναν κροκοδείλια δάκρυα για τους χιλιάδες πρόσφυγες, καταδικάζοντάς τους σε άθλιες συνθήκες διαβίωσης και σε διπλό εγκλωβισμό στα νησιά. Το συμπέρασμα μετά από δέκα χρόνια πολέμου είναι πια καθαρό: Τα ιμπεριαλιστικά σχέδια και οι ανταγωνισμοί βυθίζουν τους λαούς σε δεινά και κινδύνους, και κανείς δεν μπορεί να αισθάνεται ασφαλής. Η πάλη για απεμπλοκή απ' αυτούς τους σχεδιασμούς είναι αναγκαία όσο ποτέ.