Ο Αποστόλης, όπως πάντα πρωί πρωί στο γραφείο. Εψησε δυο καφέδες κι όπως πάντα, ανταλλάζαμε τα νέα μας. Τρόπος του λέγειν βέβαια, γιατί έτσι που είμαστε όλη τη μέρα και μας χωρίζει μόνο ένας ύπνος, τι νέο να πούμε που να μην το ξέρει ο άλλος. Μετά αρχίσαμε να μιλάμε για διάφορα πολιτικά θέματα κι ανάμεσα σ' αυτά είπαμε για τις περίφημες ενέργειες της κυβέρνησης και για τις πιο περίφημες ανικανότητές της, αυτές που τα μέλη της και οι κυβερνητικοί εκπρόσωποί της, σαν χορός αρχαίου δράματος, προσπαθούν να τις καλύπτουν με υποκριτικές και ψεύτικες δηλώσεις. Λέγαμε ακόμα για την απόπειρα αυτοκτονίας του κυρίου Μπους μ' ένα πρέτσελ, όταν ύστερα από τους σκληρούς όρους που αξίωνε ο πρωθυπουργός μας, βρέθηκε μπροστά στο δίλημμα να υποταχτεί στον κ. Σημίτη ή ν' αυτοκτονήσει και έτσι διάλεξε την αυτοκτονία μ' ένα μουσκεμένο πρέτσελ. Μετά ο Αποστόλης μας, βελτίωσε την είδηση. Είπε ότι το πρέτσελ το είχε προσφέρει στον Μπους ο Μπιν Λάντεν που είχε μεταμφιεστεί για την περίσταση σε μια πολύ νόστιμη καμαριέρα του Λευκού Οίκου. Γελούσαμε, αλλά όταν ήρθε η κουβέντα για τον αποκλεισμό των ανθρώπων από τα χιόνια και μέσα στα χιόνια κι αφού ξαναθυμηθήκαμε την ταλαιπωρία των ανθρώπων και την ασυνειδησία και ανικανότητα της κυβέρνησης, σταμάτησε να μιλά. Πήρε το φλιτζάνι του να πιει καφέ. Ομως μετάνιωσε. Εκανε μερικές βόλτες στο δωμάτιο.

Σε λίγο σταμάτησε και μου λέει: «Πάω να κάνω μια βόλτα να ξεσκάσω, γιατί όταν αρχίσαμε να μιλάμε για τα χιόνια που ακινητήσανε την παγωμένη Ελλάδα και για το ΠΑΣΟΚ που καυχιότανε για την τέλεια αντιμετώπιση της συμφοράς από τα υπεύθυνα υπουργεία και υπηρεσίες, αλλά που δεν εξήγησε ποτέ γιατί αφού είχε τέτοια καταπληκτική οργάνωση, δε βρέθηκε άνθρωπος να απεγκλωβίσει αυτούς τους χριστιανούς που κλείστηκαν στα παγωμένα αυτοκίνητά τους δέκα και δεκαπέντε ώρες, το πρώτο πράγμα που μου ήρθε στο νου ήταν το ανέκδοτο σχετικά με τον τέλειο οργανωμένο και μοντέρνο εξοπλισμένο οίκο ανοχής που τα είχε όλα εκτός... από γυναίκες. Θα στο πω άλλη φορά που θα έχω κέφι. Τώρα θα πάω σε κανένα καφενείο ή σε κανένα πάρκο και θα πιάσω κουβέντα με αγνώστους, μ' αυτούς που σκέφτονται διαφορετικά ή μάλλον που δε σκέφτονται καθόλου. Γεια σου». Τον Αποστόλη τον ξέρω σαν να τον γέννησα και είναι φυσικό ύστερα από τόσα χρόνια μαζί να σκεφτόμαστε το ίδιο. Αν ξεκινούσα για τη δουλιά που πάει να κάνει ο Αποστόλης σήμερα, θα ζητούσα από τους μη σκεπτόμενους να μου απαντήσουν σε μερικά απλά πράγματα και είμαι σίγουρος πως αυτό θα κάνει κι ο Αποστόλης. Οι ερωτήσεις που θα έκανα στον εργάτη που πρέπει να δουλέψει για να ζήσει, στον μικροέμπορα που αγωνίζεται να πληρώσει το νοίκι και να μη βρεθεί στο δρόμο στα εξήντα του ή ακόμα και στα πενήντα του, στο συνταξιούχο που πρέπει να ζήσει με 100.000 (εκατό) χιλιάδες δραχμές το μήνα, στο παιδί του φτωχού που του αποκλείεται η μόρφωση, στο φτωχό και άνεργο νέο που η πείνα τον κάνει να πηγαίνει «εθελοντικά» στο Κόσσοβο και στο Αφγανιστάν, όλους αυτούς θα τους ρωτήσω: «Είμαστε ευχαριστημένοι; Αν είσαστε, τότε θα πει πως αυτό θέλετε κι αυτό αξίζετε. Αν όμως δεν είστε, μπορείτε να σκεφτείτε ότι δε φταίνε τα βουνά, ο ήλιος, η θάλασσα... ή ο Θεός, που δεν μπορεί να είναι μεράκι του να σας βλέπει έτσι, αλλά οι άνθρωποι που υπηρετούν το κεφάλαιο και την αντεργατική (αντιανθρώπινη) πολιτική του.

Τώρα αν στριμώξουμε τη σκέψη μας θα βρούμε ότι στην Ελλάδα οι προστάτες του κεφαλαίου είναι το δίδυμο ΝΔ και ΠΑΣΟΚ και τα καινούρια ή παλιά κόμματα που συνεργαζόμενα μαζί τους ελπίζουν να καταφέρουν, οι αρχηγοί τους τουλάχιστον, να γλείψουν κανένα κόκαλο. Ακριβώς μ' αυτό το κόκαλο για δόλωμα, προτείνει συνεργασίες ο κ. Λαλιώτης. Απ' ό,τι ξέρω τα ψάρια δεν τσιμπάνε τέτοιο δόλωμα. Εδώ σας αφήνω γιατί δεν υπάρχει χώρος. Την άλλη βδομάδα, Αποστόλη επιτρέποντος, θα κάνουμε τις ερωτήσεις που δε χώρεσαν σήμερα.