Το μαύρο άσπρο, με αναφορές περί «ιστορικού» και «ρηξικέλευθου» σχεδίου, επιχείρησε να κάνει ο Κυρ. Μητσοτάκης, κατά την παρουσίαση, χτες, του λεγόμενου «Εθνικού Σχεδίου Ανάκαμψης και Ανθεκτικότητας», του νέου υπερμνημονίου, που έρχεται να υποβάλει σε νέες θυσίες τους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα.

Ο πρωθυπουργός προσπάθησε να σερβίρει σαν ξαναζεσταμένη σούπα το υποτιθέμενο «νέο παραγωγικό μοντέλο» που θα είναι «ανταγωνιστικό και εξωστρεφές», δηλαδή ακριβώς αυτό που ακολούθησαν όλες οι προηγούμενες κυβερνήσεις, με τις γνωστές υποσχέσεις περί τάχα «θωρακισμένης» καπιταλιστικής οικονομίας, και κατέρρευσε σαν χάρτινος πύργος με τη νέα καπιταλιστική κρίση. Φυσικά δεν παρέλειψε και τον μύθο της «δίκαιης κατανομής του εθνικού πλούτου», πίσω από τον οποίο επιχείρησε να κρύψει το βαρύ λογαριασμό για τα λαϊκά στρώματα, με στόχο να θωρακιστεί η κερδοφορία των επιχειρηματικών ομίλων και να βρεθεί κερδοφόρα διέξοδος για τα συσσωρευμένα κεφάλαια σε νέα, επιλεγμένα πεδία.

Διόλου τυχαία, με βάση, ακριβώς, τις ιεραρχήσεις των εγχώριων επιχειρηματικών ομίλων και της ΕΕ, από τα 30 και πλέον δισ. ευρώ «ζεστό» χρήμα που θα δοθούν στο κεφάλαιο, «κάτι πολύ μεγαλύτερο από ένα νέο ΕΣΠΑ» - όπως το μέτρησε ο ίδιος - θα πάει στις «πράσινες» μπίζνες και την «ψηφιακή» μετάβαση, μακριά από τις λαϊκές ανάγκες.

Η δε ιδιωτική συμμετοχή, στην οποία αναφέρθηκε επανειλημμένα, δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα... 20% και έρχεται με διασφαλισμένη, για το κεφάλαιο, την απόσβεσή της, μέσα από μύριες όσες διευκολύνσεις και φοροαπαλλαγές.

Είναι «ένας πολύ καλά μελετημένος "οδικός χάρτης" με 170 έργα, επενδύσεις και μεταρρυθμίσεις», όπως τους διαβεβαίωσε, εξάλλου, ο πρωθυπουργός, υπογραμμίζοντας ταυτόχρονα πως «δεν περιλαμβάνει μόνο πιστώσεις και δράσεις αλλά και (...) σηματοδοτεί τη ρήξη με κατεστημένες αντιλήψεις και με συμφέροντα τα οποία καθηλώνουν την οικονομία», προετοιμάζοντας για τη νέα επίθεση σε εργασιακά, ασφαλιστικά και άλλα δικαιώματα.

Αλλωστε, και μόνο το γεγονός πως στη σχετική λίστα με τις «μεταρρυθμίσεις» φιγουράρουν οι «ανατροπές του αιώνα» στα Εργασιακά, δηλαδή το αντεργατικό τερατούργημα που ετοιμάζεται να φέρει η κυβέρνηση για την κατάργηση του 8ωρου, τη 10ωρη δουλειά με απλήρωτες υπερωρίες, και το χτύπημα της συνδικαλιστικής οργάνωσης και δράσης, είναι ενδεικτικό για την ...«ποιότητα» των θέσεων εργασίας που έταξε ως τυράκι στο λαό («φιλοδοξεί να δημιουργήσει 200.000 θέσεις εργασίας», είπε), θέσεις που ακόμα και αν δημιουργηθούν, θα είναι με συνθήκες εργασιακού μεσαίωνα, ακριβώς ως προϋπόθεση της καπιταλιστικής ανάπτυξης.

Γι' αυτό το «έργο» ο πρωθυπουργός είπε πως «το σχέδιο προφανώς ενσωματώνει και πολλά από τα διδάγματα της πανδημίας με έμφαση (...) στο ρόλο του κράτους τελικά ως πρωταγωνιστή των μεταρρυθμίσεων αλλά και ως αρωγού, όποτε αυτό χρειάζεται, της ιδιωτικής πρωτοβουλίας», με το αστικό κράτος να ανοίγει με αντιλαϊκές ανατροπές, «ζεστό» χρήμα και την πολιτική της εμπορευματοποίησης τα νέα πεδία κερδοφορίας για το κεφάλαιο. Οπως γίνεται ακριβώς μεταξύ πολλών άλλων εν μέσω πανδημίας, με τα ιδιωτικά θεραπευτήρια που θησαυρίζουν παρέχοντας στο ΕΣΥ χρυσοπληρωμένες από το δημόσιο κορβανά κλίνες.

Σε ένα τέτοιο πλαίσιο, διόλου τυχαία, ο Μητσοτάκης έκλεισε την ομιλία του λέγοντας ότι το σχέδιο «Ελλάδα 2.0» «δεν αφορά τελικά μια κυβέρνηση (...) Είναι πολύ μεγάλο για να χωρέσει σε ένα κόμμα (...) Και η εμβέλειά του βέβαια δεν μετριέται με θητείες, μετριέται με δεκαετίες. Αποτελεί επομένως ευκαιρία γόνιμου διαλόγου με όλους, ευκαιρία για τη δημιουργία ευρύτερων συναινέσεων», πάνω και στην «ωριμότητα της κοινωνίας μας, η οποία πλέον απαιτεί παντού γενναίες τομές», όπως ισχυρίστηκε σε άλλο σημείο της ομιλίας του, επιχειρώντας να παρουσιάσει ως... θέλημα λαού τις αντιλαϊκές ανατροπές για λογαριασμό του κεφαλαίου.

Αλλωστε, και λίγο αργότερα, σε συνάντησή του με την Πρόεδρο της Δημοκρατίας, Κ. Σακελλαροπούλου, επέμεινε ότι το Σχέδιο «θα είναι μια ευκαιρία να συμφωνήσουμε σε μια σειρά τολμηρών πολιτικών».

Το έδαφος για τη συναίνεση όλων των αστικών κομμάτων άλλωστε στο «εθνικό» σχέδιο του κεφαλαίου επιβεβαίωσαν και εκείνα με τις παρεμβάσεις τους, με τον ΣΥΡΙΖΑ - που οι ίδιοι άξονες φιγουράρουν στο δικό του σχέδιο - να διαμαρτύρεται γιατί «η κυβέρνηση επιλέγει να ακολουθήσει αυτό που μέχρι σήμερα γνωρίζει καλά, προσχηματικές διαβουλεύσεις και απουσία οποιουδήποτε ουσιαστικού δημοκρατικού διαλόγου.

Ο πρωθυπουργός επέλεξε να χρησιμοποιήσει ξανά μια σειρά από βαρύγδουπους τίτλους, αλλά η ουσία του Σχεδίου Ανάκαμψης παραμένει άγνωστη στους κοινωνικούς εταίρους, τους παραγωγικούς φορείς και τα κόμματα της αντιπολίτευσης».

Ενώ με αναφορές όπως ότι «ο πήχης (σ.σ. για νέες θέσεις εργασίας) μπαίνει πολύ χαμηλά, αν σκεφτεί κανείς το μέγεθος των χρηματοδοτήσεων που έχει στη διάθεσή του για την ανάκαμψη της οικονομίας», επιχειρεί να καλλιεργήσει τις γνωστές κάλπικες προσδοκίες ότι από την ανάπτυξη των κερδών του κεφαλαίου μπορούν να ωφεληθούν ταυτόχρονα και οι εργαζόμενοι και άνεργοι, καταλήγοντας στην «απουσία ενός ολοκληρωμένου σχεδίου επανεκκίνησης της πραγματικής οικονομίας, στήριξης των εργαζομένων, των νοικοκυριών και των μικρομεσαίων επιχειρήσεων (που) είναι το κρίσιμο κενό στο οποίο συνειδητά η κυβέρνηση τους εγκλωβίζει».

Το δε ΚΙΝΑΛ έσπευσε από τη μεριά του να μιλήσει περί συσχέτισης του προγράμματος με τις «συντηρητικές επιλογές» της Εκθεσης Πισσαρίδη, και να πει κι εκείνο ότι «θα τοποθετηθούμε αναλυτικά για τα άγνωστα ακόμα έργα και τις μεταρρυθμίσεις του προγράμματος, όταν κατατεθεί στη Βουλή την επόμενη εβδομάδα (σύμφωνα με τις κυβερνητικές εξαγγελίες). Τότε θα το αντιπαραβάλουμε και με το δικό μας πρόγραμμα που είναι προϊόν συζήτησης με την ελληνική κοινωνία...».

Σίγουρα πάντως, όπως και στην περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ, θα πρέπει να ψάξει με... μεγεθυντικό φακό για να βρει τις διαφορές...