Και τα 3 κείμενα των Θέσεων του 21ου Συνεδρίου μας - με βρίσκουν απόλυτα σύμφωνη - χρειάζεται να είναι, μαζί με την Απόφαση, μόνιμος άξονας μελέτης της καθημερινής δράσης μας. Πολύ σωστά το 1ο κείμενο βάζει άξονες που από την πείρα μας βοηθούν να κατακτούμε συνεχώς την ικανότητα όλοι μας να αντιλαμβανόμαστε και να βοηθάμε στην ιδεολογική, μορφωτική δουλειά από όλους τους κρίκους της οργάνωσης και αυτό δεν είναι θέμα «ειδικών».

Είναι συλλογική ευθύνη και πρέπει στην πράξη να κατακτηθεί. Φυσικά θέλει ιδιαίτερη έγνοια από όλους, με ιδιαίτερο «νοιάξιμο» από τα μεσαία Οργανα, όπως Τομεακές Επιτροπές και Επιτροπές Περιοχής, βασικούς κρίκους της οργάνωσής μας. Παράλληλα θεωρώ ότι ακριβώς επειδή η κοσμοθεωρία μας εμπνέει αισιοδοξία από μόνη της, χρειάζεται και εμείς καθημερινά να προσπαθούμε να εμπνεύσουμε, να αφυπνίσουμε συνειδήσεις. Αυτό είναι μια επίπονη διαδικασία, πολύ δύσκολη, με βασικό εχθρό, κατά την γνώμη μου, την καθημερινή κομματική ρουτίνα, την πολυχρέωση, σε συνδυασμό ότι όλοι μας δεν ζούμε σε μια γυάλα, βαλλόμαστε και εμείς από τα καθημερινά εμπόδια που μας βάζουν. Πολύ σημαντικό το να κατακτήσουμε ο καθένας μας το «μεράκι». Να ακούμε, να αφουγκραζόμαστε άμεσα τις μάζες. Να εξαλείφουμε σημαντικές αδυναμίες από τη μονομέρεια στη δουλειά, να προσπαθούμε να γίνουμε καλύτεροι αποζητώντας τη συντροφική κριτική, όχι με την κλασική αγωνία μόνο για το αποτέλεσμα των δεικτών δουλειάς, αλλά με την αγωνία για το πώς συμβάλαμε όπως ακριβώς μπαίνει στη θέση 13 στο 1ο κείμενο: «Δεν είναι απλώς θέμα στιλ δουλειάς (...) ο μη συμβιβασμός με τις δυσκολίες και τις υποκειμενικές αδυναμίες, η διαρκής προσπάθεια αξιοποίησης όλων των δυνατοτήτων, η δημιουργική υλοποίηση των κατευθύνσεων, η διαρκής ανησυχία κι επαγρύπνηση, η ανάπτυξη της αυτοκριτικής αξιολόγησης της δουλειάς».

Πόσες φορές πρακτικά προχωρήσαμε την καθοδηγητική μας δουλειά ένα cm πιο ψηλά, όταν μετά από π.χ. μια σύσκεψη γονέων, ανταλλάξαμε απόψεις με «δημιουργική αγωνία» για το πού δυσκολευτήκαμε, πόσο καλύτερα μπορούσαμε να εκλαϊκεύσουμε, να συνδέσουμε τα εκπαιδευτικά ζητήματα με το χώρο εργασίας έτσι ώστε πιο ολοκληρωμένα να βάλουμε επόμενο στόχο και με δημιουργικό έλεγχο να το προχωρήσουμε κ.ά. `Η απλά επαναπαυτήκαμε ότι «πήγε καλά».

Το να μπορείς να κατακτάς βήματα στην προσωπική και οργανωτική σου ζωή, με αυταπάρνηση, χωρίς ίχνος εγωισμού και έπαρσης να μπορείς να αναζητάς πάντα τη βοήθεια, την κριτική, για να προσεγγίσεις καλύτερα τη χρέωση που έχεις, να μπορείς θαρρετά να συμβάλλεις στη συλλογική επεξεργασία, να φωτίσεις πλευρές από την προσωπική εμπειρία σου, χωρίς απολυτότητες, είναι ζητήματα προς κατάκτηση που πραγματικά οι Θέσεις συμβάλλουν καθοριστικά.

Χρειάζεται «έγνοια» στο κατά πόσο θα μπορούμε όλοι μας να γινόμαστε πιο ικανοί να γειώνουμε τη θέση μας, την πολιτική μας πρόταση με το ακροατήριο, το αντίστοιχο κοινωνικό κομμάτι που απευθυνόμαστε. Είναι μεγάλο θέμα προς κατάκτηση να μπορείς να προσαρμόσεις τις θέσεις του Κόμματός μας ανάλογα με αυτόν που έχουμε απέναντι.

Πολύ σωστά μπαίνει στο 3ο κείμενο στη θέση 29: «...Στη φάση που βρισκόμαστε είναι ανάγκη να περάσει ως καθοδηγητικός προσανατολισμός ότι για τη διαμόρφωση των διεκδικητικών πλαισίων (...) τα προβλήματα των εργαζομένων δεν καθορίζονται αποκλειστικά και μόνο από το επίπεδο του μισθού, αλλά και από τη γενικότερη πολιτική, για την Κοινωνική Ασφάλιση, την Υγεία, την Παιδεία κ.ο.κ. (...)».

Η δράση μας στα σωματεία βάσει των παραπάνω είναι καθοριστική. Εξίσου όμως καθοριστικό φάνηκε να είναι η συμμετοχή μας στο χώρο που ζουν και μορφώνονται τα παιδιά της εργατικής τάξης, πώς εμείς συμβάλλουμε καθημερινά στο να διαφωτίσουμε π.χ. πατέρα συμμαθητή γιου μας ή ακόμα περισσότερο το δάσκαλο. Η δράση μας για τα ζητήματα της Παιδείας στους συλλόγους γονέων δεν είναι για «κάποιους», δεν είναι «ωχ, άλλη μια χρέωση». Είναι για όλους τους γονείς συντρόφους με καθήκον τους να γνωρίζουν καλά το χώρο που ζει και μορφώνεται το παιδί τους, όπως ακριβώς θέλουν να γνωρίζουν την παρέα του παιδιού τους. Και αυτό ακριβώς φάνηκε όλο το προηγούμενο διάστημα με τα ζητήματα Υγείας και Παιδείας στα σχολεία, όπου όταν ως κομμουνιστές «δεν αφήσαμε τίποτα να πέσει κάτω», αφουγκραστήκαμε έγκαιρα τα ζητήματα, συνδυάσαμε τη δουλειά μέσα από τους συλλόγους γονέων, τις Ενώσεις σε κάθε δήμο, τις Ομοσπονδίες σε όλη τη χώρα, μαζί με τους συλλόγους εκπαιδευτικών και τους μαθητές, καταξιωθήκαμε ως κομμουνιστές στο χώρο μας. Αναδείξαμε ζητήματα (γενικότερα της σχολικής στέγης και της 2χρονης Προσχολικής Αγωγής, των σεισμόπληκτων σχολείων), παράλληλα κερδίσαμε αιτήματα, π.χ. να μην κλείσει το Παίδων Καλλιθέας, να μη γίνουν συγχωνεύσεις σε σχολικές μονάδες, σταματήσαμε χτίσιμο σχολείου με ΣΔΙΤ, εξασφαλίσαμε προσωπικό καθαριότητας σε σχολεία πολλών δήμων της Αττικής. Οι αγωνιστικές διεκδικήσεις που προβάλαμε, π.χ. για δωρεάν tablet και internet, ήταν το 1ο αίτημα που ακόμα τα ΜΜΕ δεν μπορούσαν να μην το προβάλουν, αποτέλεσμα της πίεσης που ασκήσαμε και μέσω των συλλογικών οργάνων των γονέων με ταχύτατα αντανακλαστικά. Η τελευταία χρονιά βοήθησε να βγάλουμε συμπεράσματα ότι για τις εδαφικές ΚΟΒ η σχολική μονάδα δεν είναι ένας τυπικός χώρος δράσης, ιεραρχώντας μόνο τη βοήθεια σε κάθε αντίστοιχη μαθητική ΟΒ. Πολλά σχολεία είναι σαν μικρά χωριά, με 300 μαθητές, ωρομίσθιους εκπαιδευτικούς και 8μηνο προσωπικό καθαριότητας. Η ευθύνη της εδαφικής ΚΟΒ είναι η πάλη μας για να συσπειρώσουμε τους εργαζόμενους και σε αυτούς τους χώρους, σε συνδυασμό με την καθοδήγηση της μαθητικής ΟΒ, τη συνεργασία με τις οργανώσεις των εκπαιδευτικών, των αντίστοιχων ΟΤΑ, αλλά και συγκεκριμένων κλαδικών ΚΟΒ για τους χώρους των ΕΠΑΛ. Αυτό συμβάλλει στην άνοδο της πολιτικής επιρροής του ΚΚΕ στο χώρο της κάθε σχολικής μονάδας.

Παράλληλα σύλλογοι γονέων πρωτοστάτησαν στον αγώνα για να φύγουν τα «καζάνια του θανάτου» στο Πέραμα ή μπήκαν μπροστά σε κινητοποιήσεις για κλείσιμο του ΧΥΤΑ Φυλής, ενάντια στην καύση απορριμμάτων από την «ΤΙΤΑΝ» στην Ευκαρπία κ.ά.

Η δουλειά μας στο χώρο που μορφώνεται η νέα γενιά είναι βαθύ ζήτημα, κατακτιέται τόσο από την πείρα στη δράση και της ΚΝΕ, της πολύ θετικής μας δουλειάς στις μικρότερες ηλικίες, αλλά παράλληλα με το «παίδεμα» πάνω σε αυτά τα ζητήματα που χρειάζεται να το δούμε συλλογικά και όχι ξεκομμένα από τα υπόλοιπα καθήκοντά μας. Αυτές είναι πλευρές που πρέπει να «σκύψουμε» και να δουλέψουμε με μεράκι γονείς, μαθητές, εκπαιδευτικοί.

Στο σχολείο σήμερα, το παιδί, ο έφηβος περνά περισσότερο «καθαρό» χρόνο της μέρας από ό,τι με τους γονείς του. Οφείλουμε εμείς ως κομμουνιστές να μη «χαρίσουμε» στο αστικό πολιτικό σύστημα «ούτε λεπτό» στη διαπαιδαγώγηση των παιδιών μας - ακόμα περισσότερο για την ισχυροποίηση της ΚΝΕ. Η συμβολή όλων μας λοιπόν και στους χώρους Εκπαίδευσης είναι καθοριστική.