Η διεκδίκηση του ξηλώματος όλων των αντεργατικών νόμων αποτελεί ένα από τα πιο ισχυρά όπλα για τους εργαζόμενους στον Επισιτισμό - Τουρισμό. Αλλωστε, δεν υπάρχει μέτρο σχετικό με τον εργάσιμο χρόνο το οποίο να μη βρίσκει εφαρμογή στον κλάδο. Από νόμους που ελαστικοποιούν το ωράριο, μέχρι συλλογικές συμβάσεις που διευθετούν τον ημερήσιο και εβδομαδιαίο χρόνο δουλειάς.

Ολοι σχεδόν οι εποχικοί εργαζόμενοι εργάζονται εντατικά ατέλειωτες ώρες, χωρίς εβδομαδιαία ανάπαυση, πολλές φορές έξω κι από το νομοθετικό πλαίσιο που είναι ήδη κομμένο και ραμμένο στα μέτρα των επιχειρηματικών ομίλων.

Εκατοντάδες είναι οι εργαζόμενοι στα μεγάλα ξενοδοχεία της Αττικής που απασχολούνται κατ' ελάχιστο μια μέρα το μήνα, με ατομικές συμβάσεις που δεν μπορούν να τους εξασφαλίσουν σταθερό μηνιάτικο εισόδημα.

Χιλιάδες είναι οι συνάδελφοι από δουλεμπορικά γραφεία που εργάζονται σε μεγάλες τουριστικές επιχειρήσεις, χωρίς ωράριο, χωρίς ρεπό, χωρίς άλλα εργασιακά δικαιώματα.

Για τη συντριπτική πλειοψηφία των εργαζομένων στις ξενοδοχειακές επιχειρήσεις που λειτουργούν όλο το χρόνο η διευθέτηση εφαρμόζεται μέσω ΣΣΕ εδώ και 30 χρόνια. Τα πρώτα χρόνια προβλεπόταν μία ώρα απλήρωτη δουλειά παραπάνω τη μέρα και από το 2013 έγιναν δύο. Το 2018 καταργήθηκε ουσιαστικά και το 5ήμερο αφού ο εργοδότης μπορεί να απασχολήσει τους εργαζόμενους έως και 7 μέρες τη βδομάδα.

Στη διάθεση του κάθε οργανωμένου γραφείου προσωπικού των μεγάλων επιχειρήσεων του κλάδου, εκτός από τη διευθέτηση του εργάσιμου χρόνου, οι εργοδότες έχουν το δικαίωμα να επιλέξουν ανάμεσα σε 16 διαφορετικές μορφές εργασίας.

Αυτό το βάρβαρο αντεργατικό πλαίσιο αξιοποιήθηκε από την κυβέρνηση μέχρι και για τον αποκλεισμό από την καταβολή ενσήμων κατά τη διάρκεια της πανδημίας για χιλιάδες εργαζόμενους που ήταν σε αναστολή οι συμβάσεις τους.