Γίνεται οι εργαζόμενοι σήμερα να κάνουν συλλογικές διαπραγματεύσεις, να έχουν κατοχυρωμένα συλλογικά δικαιώματα, όσο μένουν σε ισχύ οι αντεργατικοί νόμοι των ΝΔ - ΣΥΡΙΖΑ - ΠΑΣΟΚ;

Απάντηση σε αυτό δίνει ένα παράδειγμα από τον κλάδο μας. Το 2018, με κυβέρνηση τον ΣΥΡΙΖΑ, μετά από σειρά κινητοποιήσεων, απεργιών κλαδικών και άλλες μορφές πάλης ανά εργοτάξιο, καταφέραμε, ασκήσαμε πίεση στην εργοδοσία και φτάσαμε σε υπογραφή εργοταξιακής σύμβασης. Πάμε στο υπουργείο Εργασίας και μας απαντά πως δεν έχει καμία ισχύ αν δεν υπογράψουμε με έναν - έναν τους υπεργολάβους. Με νέες κινητοποιήσεις, τελικά καταφέραμε να υπογράψουμε στα 3 έργα με καμιά 100αριά υπεργολάβους! Εκεί τα καταφέραμε, υπήρχε μια οργή, αγανάκτηση που εκφράστηκε οργανωμένα με το Συνδικάτο μπροστάρη και είχε επιτυχία.

Δεν καταφέραμε όμως το ίδιο και σε άλλα έργα, κυρίως στην υπόλοιπη χώρα, ώστε να γίνει μεγαλύτερη η πίεση προς την εργοδοσία για να υπογραφεί κλαδική Σύμβαση. Πού θέλω να καταλήξω; Οτι μπροστά μας έχουμε ένα νομοσχέδιο - έκτρωμα, που βρίσκει έδαφος για να προχωρήσει πάνω σε εκείνες τις διατάξεις και νόμους που υπάρχουν ήδη.

Κάθε κουβέντα που μπορεί να κάνουμε σήμερα οι εργαζόμενοι για αυξήσεις στους μισθούς σκοντάφτει στον νόμο του 2012 (ΝΔ - ΠΑΣΟΚ συγκυβέρνηση), που βάσει αυτού ο κατώτατος μισθός ορίζεται από την εκάστοτε κυβέρνηση ανάλογα με το πόσο αντέχει η οικονομία. Νόμος που εφαρμόστηκε και από τον ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος το πήγε παραπέρα με το να μπλοκάρεται κάθε διαδικασία κήρυξης μιας κλαδικής ΣΣΕ ως υποχρεωτικής, με το να μην καταθέτουν οι εργοδότες το μητρώο μελών τους για να ελέγχεται η αντιπροσωπευτικότητα. Αυτός ήταν και ο λόγος που δεν υπογράψαμε και τις εργοταξιακές συμβάσεις από την αρχή του 2018.