Η ΚΕ σημειώνει πως το Κόμμα μας έχει καταφέρει να εξασφαλίσει τα επαναστατικά του χαρακτηριστικά σε περίοδο δυσμενών συνθηκών. Παράλληλα, όμως, δεν κλείνει τα μάτια σε αδυναμίες που εξακολουθούν να υπάρχουν και το ίδιο οφείλουμε να κάνουμε και εμείς.

Είναι φανερό πως στις εδαφικές Οργανώσεις το πεδίο παρέμβασης είναι αρκετά διευρυμένο και πολυσύνθετο. Αυτό δεν μπορεί να αποτελεί βραχνά για τη δουλειά μας, αλλά πεδίο σκέψης, προβληματισμού για το πώς σε κάθε γειτονιά, σχολείο, χώρο δουλειάς περισσότεροι θα είναι αυτοί για τους οποίους η πρόταση του Κόμματος θα κατανοείται σαν η μόνη διέξοδος της βάρβαρης καθημερινότητας και θα εμπνέει περισσότερους να γίνουν και αυτοί μέλη της Οργάνωσής μας.

Σημαντικό είναι το πώς φροντίζουμε για την καθοδήγηση όλων μας των μελών, για να μπορέσουν και αυτοί με τη σειρά τους να καθοδηγήσουν τον περίγυρό τους. Η πανδημία δημιούργησε εμπόδια στη σταθερή λειτουργία κάποιων οργάνων. Μια λύση ήταν να σταθεροποιηθούν και οι συνεργασίες μεταξύ των συνεδριάσεων. Γίνεται όμως πάντα έτσι; Εξασφαλίζεται σε κάθε στιγμή και για κάθε τι πως όλα τα μέλη μας είναι κουβεντιασμένα, θέτουν τους προβληματισμούς τους; Μπαίνει αυτό που λέμε οργανωμένο σχέδιο με βάση τη στρατηγική που να πατάει στο αντικειμενικό έδαφος; Γιατί αν το να βρούμε τα μέλη μας το δούμε σαν αγγαρεία, σαν κάτι που πρέπει να γίνει γενικά και αόριστα, τότε στην πίεση της καθημερινότητας θα καταλήγουμε να λύνουμε πράγματα στο τηλέφωνο με κάποιους, ενώ άλλοι θα μένουν έξω από τον σχεδιασμό στον φόβο μην «τους πιέσουμε». `Η από την άλλη, θεωρώντας πράγματα δεδομένα, επειδή κάποιοι σύντροφοι φαίνονται «μάχιμοι» άρα «τα ξέρουν», μπορεί άθελά μας να δώσουμε στους συντρόφους μας να καταλάβουν πως η οργανωμένη ζωή είναι μια σειρά καθηκόντων, παραβλέποντας το για ποιον λόγο κάνουμε αυτά που κάνουμε. Αν δεν ξέρουμε τι είναι αυτό που προβληματίζει τα μέλη μας, τι τους δυσκολεύει, δεν θα είναι εύκολο να μετρήσουμε βήμα και στο τι συζητάμε και στα όργανά μας και με τον περίγυρό μας. Ο «αποκλεισμός» συντρόφων μας μας φέρνει σε «αποκλεισμό» από ανθρώπους που συναναστρέφονται. Ομως, η ουσιαστική επαφή με όλους τους συντρόφους μας είναι ζήτημα για να μπορούμε να μιλάμε για παρέμβαση του Κόμματος σε όλες τις συνθήκες. Γιατί η καθοδηγητική σχέση ενισχύει το δέσιμο με την Οργάνωση, την εμπιστοσύνη, στηρίζει τη συλλογικότητα των αποφάσεων και δράσεων. Η φράση που κλίνουμε σε όλες τις πτώσεις «σχέδιο ανά σύντροφο», λαμβάνοντας υπόψιν επίπεδο συνείδησης, κοινωνική πείρα, θα βοηθήσει στο ότι μπορούμε να λύνουμε μάχιμα τα τρέχοντα και στη συζήτηση στα όργανα να μην χάνεται η ουσία, να μην αντικειμενικοποιούνται υποκειμενικές δυσκολίες.

Υστερα, εμφανίζεται και το τι ερχόμαστε να συζητήσουμε στα Οργανα. Κάτι που χρειάζεται συνεχώς να επιμένουμε είναι η μεταφορά και η εκτίμηση θετικής και αρνητικής πείρας. Αυτό δεν είναι πάντα εύκολο, γιατί τα μέτωπα είναι πολλά και διαφορετικά και επηρεάζεται και από το κριτήριο του κάθε συντρόφου που συμμετέχει ξεχωριστά. Κάποιες φορές πάνω στο άγχος να τα πούμε όλα, να μην μείνει τίποτα απέξω, χάνεται η ουσία μέσα σε λεπτομέρειες που είναι χρήσιμες, αλλά όχι οι βασικές στην εξαγωγή συμπερασμάτων. Ακόμα όμως και έτσι, βασικό είναι όχι απλά να εντοπίζουμε τα θετικά και τα αρνητικά, αλλά παράλληλα εκεί που δεν πάμε καλά να μπορούμε να προτείνουμε και μία λύση, μια πρωτοβουλία που θα δοκιμάσουμε να διορθώσει αυτό που βρίσκουμε σαν αδυναμία.

Τι χρειάζεται λοιπόν; Υπάρχει ένα σύνθημα που παίρνει πολλές διαστάσεις και συνοψίζει ακόμα πιο πολλά: Αγώνας, γνώση, τόλμη και αντοχή. Δηλαδή, συνεχής κίνηση και δράση μέσα στον κόσμο που θα ανοίγει τον ορίζοντά μας πάνω σε αυτά που προβληματίζουν. Η ίδια η πείρα μας λέει πως κάθε δυσκολία αντιμετωπίζεται στη φωτιά της μάχης και όχι με το να κλεινόμαστε μπροστά σε δυσκολίες αναλογιζόμενοι «Τι θα γινόταν αν».

Επίσης, αναγκαία είναι η γνώση και καλή μελέτη της Πρότασής μας. Από την μία για να έχουμε πάντα ξεκάθαρο ποιος είναι ο άξονας της παρέμβασής μας, σε ποιες συνθήκες πατάει, άρα τι έχουμε να εκτιμήσουμε πάνω σε αυτό. Από την άλλη, η πείρα δείχνει πως το Κόμμα μας είναι αυτό που ήδη έχει θέσει από πριν τα φύτρα του προβληματισμού της νεολαίας και φάνηκε και στις μαζικές κινητοποιήσεις του προηγούμενου διαστήματος. Και αυτό χρειάζεται να μας δημιουργεί την υπεροχή εφόσον γνωρίζουμε τις θέσεις μας και τις διαδίδουμε παντού.

Αντίστοιχα και η τόλμη. Αρχικά από τον κάθε σύντροφο. Τόλμη να πει την σκέψη του χωρίς δισταγμό, να πάρει μια πρωτοβουλία στον χώρο που παρεμβαίνει βλέποντας μια κατάσταση που σηκώνει αντίδραση, να κάνει και προσωπική εκτίμηση της δουλειάς μέσα στο όργανό του.

Τέλος αντοχή, γιατί όλη η παραπάνω διαδικασία δεν είναι απλή. Αλλωστε, οι ίδιοι είμαστε αυτοί που ζούμε τις πρωτόγνωρες και δύσκολες συνθήκες και ο εχθρός είναι μεγάλος, αλλά όχι ανίκητος. Χρειάζεται λοιπόν η αντοχή για να θέτουμε τους στόχους που θα ανταποκρίνονται στις δυνατότητες και στην ανάγκη της κάθε Οργάνωσης και για να μπορούμε να μην λυγίζουμε στα προβλήματα της δικής μας καθημερινότητας και του προσωπικού αγώνα που δίνουμε.

Η καθοδήγηση των Οργάνων της ΚΝΕ από το Κόμμα είναι αναγκαία για την διαπαιδαγώγηση των μελών μας. Η ενίσχυση της καθοδήγησης του Κόμματος στη νεολαία θα παίξει ρόλο, πέρα από τα παραπάνω, σε έναν από τους βασικούς στόχους κάθε μέλους της ΚΝΕ, να γίνει μέλος του Κόμματος, κατανοώντας το να είσαι μέλος σε μια Οργάνωση με τέτοια χαρακτηριστικά δεν είναι ασχολία, αλλά στάση ζωής. Ας σκεφτούμε: Πόσο δυσκολία συναντάμε, ειδικά σε μικρές ηλικίες, στη «διαμόρφωση ταξικού κριτηρίου»; Αρα και πώς έχουμε αντανακλαστικά απέναντι σε κάθε τι που προκύπτει, πώς θα το χειριστούμε. Θα είναι το πόσα μέλη έχουμε; Οι διαθέσεις του κόσμου; Αν εξετάζαμε μόνο αυτά δεν θα μιλάγαμε για κινητοποιήσεις στην πανδημία που έγιναν φάρος ελπίδας. Αυτά είναι όμως καμιά φορά που βρίσκουμε μπροστά μας όταν σχεδιάζουμε ένα μακρόπνοο και αισιόδοξο σχέδιο. Συνεπώς είναι μείζον ζήτημα η στήριξη του Κόμματος στα όργανα της ΚΝΕ για να διαπαιδαγωγούνται περισσότεροι νέοι στην αξία του αγώνα, να χτίζουν αντανακλαστικά απέναντι σε απρόβλεπτες εξελίξεις, για να συνεχίσουν την ίδια την ύπαρξη και ιστορία του Κόμματός μας.