Τη δική της ιστορία έγραψε η μεγαλειώδης απεργιακή κινητοποίηση στην Αθήνα στέλνοντας ηχηρό το μήνυμα της κλιμάκωσης. Κάθε μπλοκ ήταν εντυπωσιακό σε όγκο και παλμό. Ηταν ενισχυμένο με «νέο αίμα», «ζωντανή» απόδειξη της μάχης που δόθηκε από τα ξημερώματα, σε εργοστάσια, γιαπιά, εργοτάξια, εμπορικά καταστήματα, παντού, για να καταγραφεί αυτή η απεργία και η απεργιακή διαδήλωση, με τους χιλιάδες και χιλιάδες διαδηλωτές που πλημμύρισαν τους δρόμους από τα Προπύλαια, ως το Σύνταγμα και ακόμα παραπέρα, ως μία από τις μεγαλύτερες των τελευταίων ετών. «Καρπός» όλης της σκληρής και δύσκολης δουλειάς της κουβέντας εργάτη τον εργάτη, της πλούσιας αγωνιστικής δράσης που ανέπτυξαν όλο το προηγούμενο διάστημα οι ταξικές δυνάμεις, συνδικάτα και σωματεία, επιτροπές αγώνα σε χώρους δουλειάς και κλάδους. Της επιμονής αφενός στη δουλειά «από τα κάτω» για να συγκροτηθεί ένα πλατύ απεργιακό μέτωπο και αφετέρου στη γραμμή πάλης με άξονα την απόσυρση του νομοσχεδίου, στον αντίποδα του δηλητηρίου που ρίχνουν οι εργατοπατέρες της ΓΣΕΕ, η κυβέρνηση αλλά και ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΙΝΑΛ ότι το νομοσχέδιο έχει και «θετικές ρυθμίσεις».

Το ότι η συμμετοχή στην απεργία και στη διαδήλωση θα είναι μεγάλη φαινόταν από νωρίς. Από τα τηλέφωνα που «έσπαγαν» ανάμεσα σε εργαζόμενους, από τον «πάγο» που έσπαγε πολλές φορές στις πύλες επιχειρήσεων, που μετά από καιρό η συγκατάβαση, το «έχετε δίκιο, αλλά τι να κάνουμε;» γινόταν «Δεν πάει άλλο... Τι ώρα θα βρεθούμε για τη διαδήλωση;»

Κι εκεί που πια έγινε σίγουρο ότι το συλλαλητήριο της Αθήνας θα είναι πραγματικά τεράστιο ήταν στις προσυγκεντρώσεις.

Το ραντεβού των εργατικών συνδικάτων, ιδιωτικού και δημόσιου τομέα, είχε κλειστεί για τις 9.30 π.μ. στην πλατεία Κάνιγγος. Οι πρώτοι, οι πιο κοντινές απεργιακές φρουρές στο κέντρο της Αθήνας, κατέφθασαν αρκετή ώρα πριν. Οπως αυτή του Κλαδικού Σωματείου Χρηματοπιστωτικού Αττικής που είχε δώσει τη μάχη της απεργιακής περιφρούρησης έξω από τα κεντρικά γραφεία της Τράπεζας Πειραιώς από πολύ νωρίς το πρωί και περίπου στις 9 π.μ. κατευθύνθηκε με πορεία μέσω Πανεπιστημίου στο σημείο του ραντεβού.

Στις 9.30 π.μ. η πλατεία Κάνιγγος ήταν κιόλας γεμάτη. Μάλιστα λίγο πριν, αστυνομικές δυνάμεις, μερικά μέτρα πιο κάτω, δοκίμαζαν ανεπιτυχώς να καθυστερήσουν συνδικαλιστές και εργαζόμενους κάνοντας «τυπικούς ελέγχους», όπως έγινε με τον πρόεδρο του Κλαδικού Συνδικάτου Τύπου - Χάρτου, ζητώντας προκλητικά να «ανοίξουν τσάντες», ενώ στα χέρια τους κρατούσαν πανό και σημαίες. Η αποφασιστικότητα των συνδικαλιστών έκανε στην άκρη κάθε προσπάθεια να στηθεί επεισόδιο, με την προσυγκέντρωση να εξελίσσεται κανονικά. Σημειώνεται ότι ανάλογες προκλήσεις σε αστυνομικούς ελέγχους προς διαδηλωτές γίνονταν σε όλο το κέντρο της Αθήνας πριν από την απεργιακή συγκέντρωση.

Οσο περνούσε η ώρα κατέφθαναν απεργοί, πυκνώνοντας τις απεργιακές γραμμές. Η πορεία από την Κάνιγγος ξεκίνησε με την κεφαλή στραμμένη προς την Πατησίων, την οποία και ακολούθησε. Το μάτι «δεν χορταίνει» να βλέπει εργατόκοσμο, νεολαία, ανθρώπους του μεροκάματου και του μόχθου, που συγκροτούν τα ογκώδη μπλοκ.

Φθάνοντας στην Πανεπιστημίου συνάντησε την προσυγκέντρωση της Ομόνοιας που ερχόταν από τα Χαυτεία και είχε ήδη στρίψει στην Πανεπιστημίου, ανηφορίζοντας προς τα Προπύλαια. Στην Ομόνοια είχαν συγκεντρωθεί νωρίτερα η ΟΒΣΑ, σωματεία αυτοαπασχολούμενων και ΕΒΕ, Επιτροπές Αγώνα Ταξί. Μαζί τους η ΟΓΕ και οι Σύλλογοι Γυναικών που μαχητικά διαδήλωσαν στο κέντρο της Αθήνας. Επίσης Σύλλογοι Συνταξιούχων, η Συντονιστική Επιτροπή Αγώνα των Συνεργαζόμενων Συνταξιουχικών Οργανώσεων που «πλημμύρισαν» τους γύρω δρόμους από την πλατεία, απαιτώντας με μια φωνή: «Πάρτε πίσω το έκτρωμα!».

Οση ώρα τα Συνδικάτα περίμεναν να περάσει η άλλη προσυγκέντρωση προτού ξεκινήσουν γέμιζαν από κόσμο. Η κεφαλή τους ήταν στην γωνία Πατησίων και Πανεπιστημίου και τα τελευταία μπλοκ βρίσκονταν ακόμα στην Κάνιγγος! Οταν πια φθάνει η ώρα ξεκίνησαν, ανηφορίζοντας με τη σειρά τους την Πανεπιστημίου. Κάποιοι που στέκονται στην άκρη και παρατηρούν την πορεία σχολιάζουν: «Τι είναι αυτό; Πόσοι είναι; Ολο περνά, και περνά, και περνά!».

Τα μπλοκ των συνδικάτων φθάνουν στα Προπύλαια και ενώνονται σε ένα μεγάλο απεργιακό ποτάμι με τις άλλες προσυγκεντρώσεις, όπως των Φοιτητικών Συλλόγων, των Επιτροπών Αγώνα φοιτητών και του Συλλόγου Σπουδαστών Δημόσιων ΙΕΚ, Οι αυριανοί εργαζόμενοι παίρνουν θέσεις πλάι στους γονείς τους, διαδηλώνουν ότι «σκλάβοι του 21ου αιώνα δεν θα γίνουμε».

Σχεδόν σε όλα τα μπλοκ συμμετείχαν εργαζόμενοι που είχαν χρόνια να απεργήσουν αλλά και εργαζόμενοι που κατέβηκαν για πρώτη φορά σε κινητοποίηση, κι αυτό το άκουγες σχεδόν σε κάθε κουβέντα.

Εντύπωση προκαλούν μπλοκ συνδικάτων, όπως από το Φάρμακο, τις Τηλεπικοινωνίες, τους Οικοδόμους, με εκατοντάδες απεργούς, πολύ περισσότερους από άλλες φορές. Σε όλα τα μπλοκ είναι φανερή η μεγάλη συμμετοχή νέων σε ηλικία εργαζομένων.

Στήνονται πηγαδάκια, γίνονται συζητήσεις. Εντύπωση προκαλεί η συμμετοχή στη συγκέντρωση, ιδιαίτερα σε όσους κατέβηκαν για πρώτη φορά. Πολλοί ήταν αυτοί που νόμιζαν πως δεν γίνεται τίποτα γιατί αν απεργήσουν, θα είναι λίγοι και μόνοι τους, κυρίως σε επιχειρήσεις που εξέφραζαν λίγοι τη διάθεση να απεργήσουν. Συμμετέχοντας στην απεργία κατάλαβαν πως οι «λίγοι» απεργοί από μια επιχείρηση γίνονται «πολλοί» μαζί με τους άλλους απεργούς του κλάδου τους και «ακόμα πιο πολλοί» μαζί με όλους τους κλάδους.

Ενα ακόμα χαρακτηριστικό παράδειγμα του κλίματος είναι πως στο Σωματείο Μισθωτών Τεχνικών, που συμμετείχε στην απεργιακή συγκέντρωση στα Προπύλαια, εργαζόμενοι του κλάδου κατέβηκαν στην απεργία, έψαξαν να βρουν το σωματείο και έγιναν μέλη του την ίδια στιγμή.

Είναι κοινή διαπίστωση ότι σχεδόν σε κάθε κλάδο τα ποσοστά συμμετοχής στην απεργία και στις συγκεντρώσεις ήταν τα μεγαλύτερα των τελευταίων ετών.

Στο Φάρμακο πολλά τμήματα παραγωγής σε εργοστάσια έκλεισαν, όπως στη ΦΑΜΑΡ, στην Οικοδομή μεγάλα εργοτάξια σε όλη τη χώρα νέκρωσαν αφού η συμμετοχή στην απεργία ήταν καθολική, ενώ μεγάλη ήταν η συμμετοχή και στις συγκεντρώσεις. Στο Μέταλλο, στη Ναυπηγοεπισκευαστική Ζώνη στο Πέραμα «δεν έπεσε σφυριά», ενώ σχεδόν καθολική ήταν η συμμετοχή και στα ναυπηγεία της Αττικής. Στις τεχνικές υπηρεσίες του ΟΤΕ τα ποσοστά συμμετοχής ήταν επίσης πολύ μεγάλα, σε έναν όμιλο όπου οι εργαζόμενοι ήδη βιώνουν τη «διευθέτηση», τις μειωμένες αποδοχές, τη χρονοκάρτα εργασίας κ.ά.

Στο Εμπόριο, δύο μέρες πριν την απεργία εργαζόμενοι επικοινωνούσαν οι ίδιοι με τον Σύλλογο, ζητώντας να γίνουν μέλη του, ενώ στη μάχη που δόθηκε για την προετοιμασία της απεργίας βγαίνουν νέα ενθαρρυντικά στοιχεία. Εργαζομένοι από σούπερ μάρκετ ζήτησαν από τον Σύλλογο να τους επισκέπτεται όσο πιο συχνά μπορεί και να τους ενημερώνει, ενώ οι κουβέντες που ανοίγουν με τους εργαζόμενους σε κεντρικούς εμπορικούς δρόμους είναι «ατελείωτες».

Ενα χαρακτηριστικό παράδειγμα των αγωνιστικών διαθέσεων που γεννιούνται είναι αυτό ομάδας εργαζομένων από δύο μεγάλες χονδρεμπορικές επιχειρήσεις από το χώρο του Βιβλίου. Οπως είπαν οι εργαζόμενοι που κατέβηκαν στην απεργιακή συγκέντρωση, συζήτησαν μεταξύ τους και αποφάσισαν να κάνουν απεργία, με κάποιους νεότερους να απεργούν για πρώτη φορά, ενώ ένας μεγαλύτερος δήλωσε δεν θυμάται πότε ήταν η τελευταία φορά που είχε απεργήσει. Οι εργαζόμενοι αναζήτησαν μάλιστα στη διαδήλωση το μπλοκ της Επιτροπής Εργαζομένων στο χώρο του Βιβλίου, γιατί όπως είπαν, τα μέλη της Επιτροπής ήταν οι μόνοι που πήγαν στο χώρο δουλειάς τους και τους θυμόνταν, ειδικότερα από τις παρεμβάσεις που έκανε η Επιτροπή για την απεργία το Νοέμβρη του 2020! Είπαν ακόμα ότι τους άγγιξε το σημείο της ανακοίνωσης που μοίραζε τότε η Επιτροπή ότι «μας δουλεύουν με τα οικειοθελή 10ωρα, τη στιγμή που ήδη στο χώρο του Βιβλίου σε κάθε σχολική έναρξη δουλεύουν εξαντλητικές ατελείωτες υπερωρίες με υποτιθέμενα ρεπό που δεν δίνονται τελικά πότε».

«Απεργία» δήλωσαν, προσπερνώντας τις ξεπουλημένες ηγεσίες ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ στις συνδικαλιστικές τους οργανώσεις, κοντά 850 εργαζόμενοι, οδηγοί και τεχνικοί της ΕΘΕΛ, παίρνοντας τη θέση τους στην διαδήλωση και βάζοντας εμπόδια στην απεργοσπαστική προσπάθεια, στη μετατροπή δηλαδή της απεργίας σε ολιγόωρες στάσεις εργασίας.

Η απεργία της Πέμπτης έβγαλε νέες δυνάμεις στο δρόμο, αναζωογόνησε και κινητοποίησε παλιές. Εγινε ένα δυνατό όπλο στα χέρια των συνδικάτων για τη συνέχεια του σκληρού ταξικού αγώνα.