Στην Υγεία, όλα εκείνα που κατά τη διάρκεια της πανδημίας κόστισαν χιλιάδες ανθρώπινες ζωές τώρα παρουσιάζονται ως δήθεν εργαλεία «αναβάθμισης» του δημόσιου συστήματος: Η παραπέρα ιδιωτικοποίηση, τα επιχειρηματικά κριτήρια στη λειτουργία ή στο κλείσιμο των νοσοκομείων, η «οικονομική αυτοτέλεια» και το ζύγι του «κόστους - οφέλους» για κάθε υγειονομική μονάδα. Οι εικόνες των μαζικών τάφων στη Νέα Υόρκη, των γηροκομείων - νεκροταφείων σε άλλα ισχυρά καπιταλιστικά κράτη της ΕΕ και η κατάρρευση των συστημάτων Υγείας, τα οποία αποτελούν «υπόδειγμα» για αυτές τις αναδιαρθρώσεις, δίνουν την καλύτερη απάντηση στους απολογητές τους. Τα ίδια ισχύουν και για την Κοινωνική Ασφάλιση. Το σύστημα των «τριών πυλώνων» και η μετατροπή της σε «ατομική υπόθεση», σε πεδίο άντλησης κερδοφορίας μέσα από το τζογάρισμα αποθεματικών, όλα εκείνα που μετατρέπουν τις συντάξεις σε επιδόματα αλλά δημιουργούν «έδαφος» για επενδύσεις, παρουσιάζονται ως «προστασία» των σημερινών εργαζομένων και αυριανών συνταξιούχων. Οι εικόνες όμως των συνταξιούχων που παράλληλα εργάζονται για να τα βγάλουν πέρα εξαιτίας των «μίνιμουμ» παροχών, οι στρατιές των συνταξιούχων - απόκληρων, όπως και οι εικόνες των απεγνωσμένων που σε ένα βράδυ έχασαν όλο τους τον «ατομικό κουμπαρά» όταν βάρεσε κανόνι ο επενδυτής που τον χειριζόταν, δίνουν επίσης απαντήσεις στους υποστηρικτές των νέων αντιδραστικών αναδιαρθρώσεων.