Κινηματογραφική βδομάδα μετριότητας, αν όχι από τις χειρότερες του καλοκαιριού, θα μπορούσε να χαρακτηριστεί η κινηματογραφική βδομάδα που ξεκινά, αφού εκτός από την πρόσφατη ταινία του Γούντι Αλεν και τις κλασικές επανεκδόσεις, δεν υπάρχει κάτι ιδιαίτερα αξιόλογο να μας οδηγήσει στα σινεμά. «Τα Διαστημικά Καλάθια: Η Νέα Γενιά» αποτελούν μια μετριοπαθή συνέχεια της πρώτης ταινίας για παιδιά του 1996, ενώ με τις «Spiral: O Θρύλος του Saw» και «Η Αιώνια Κάθαρση» δεν υπάρχει λόγος να ασχοληθούμε. Ετσι λοιπόν ο χαώδης γρίφος της «Οδού Μαλχόλαντ» του Ντέιβιντ Λιντς και η εξαιρετική και διαχρονικά επίκαιρη «Η Συνομιλία» του Φράνσις Φορντ Κόπολα μονοπωλούν το ενδιαφέρον. Ενώ πάντα υπάρχει πλήθος ταινιών από τις προηγούμενες βδομάδες που δεν προλάβαμε να δούμε και αξίζουν της προσοχής μας, όπως για παράδειγμα το ντοκιμαντέρ «Καινούργιος Ουρανός» που γυναίκες μαχήτριες του ΔΣΕ αφηγούνται και θα παίζεται και αυτή τη βδομάδα στους κινηματογράφους.

Ο «διανοούμενος» Μορτ Ρίφκιν συνοδεύει την ατζέντισσα σύζυγό του Σου στο διάσημο ισπανικό Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Σαν Σεμπαστιάν, ανησυχώντας για το ξεμυάλισμά της με τον νεαρό ανερχόμενο σκηνοθέτη Φιλίπ. Στο πίσω μέρος του μυαλού του, ο Μορτ ελπίζει ότι η αλλαγή περιβάλλοντος θα δώσει σπίθα στο πρώτο του μυθιστόρημα...

Η 49η ταινία του Γούντι Αλεν δεν θα μπορούσε να ξεφεύγει από τα μόνιμα κλισέ του (ψυχανάλυση, νευρώσεις, όνειρα, υπαρξιακά ερωτήματα, κινηματογράφος, παντρεμένα ζευγάρια), μόνο που αυτήν τη φορά ο Αλεν αποτίνει φόρο τιμής σε σπουδαίους, κυρίως Ευρωπαίους, κινηματογραφιστές που τον σημάδεψαν προσαρμόζοντας χαρακτηριστικές σκηνές από διάσημες ταινίες τους στα όνειρα του πρωταγωνιστή του. Ετσι οι πιο μυημένοι σινεφίλ θα αντιληφθούν τις αναφορές στους Φελλίνι (8 ½), Μπέργκμαν (Περσόνα, Η Εβδομη Σφραγίδα, Αγριες φράουλες), Γουέλς (Πολίτης Κέιν), Γκοντάρ (Χωρίς Ανάσα), Τρυφώ (Ζιλ και Ζιμ), Μπουνιουέλ (Εξολοθρευτής Αγγελος) κ.ά., που δίνουν μια πολύ ξεχωριστή νότα σε μια κατά τα λοιπά μέτρια ταινία του. Ο Αλεν ακροθιγώς σατιρίζει στάσεις και συμπεριφορές της σημερινής κοινωνίας, εστιάζοντας στον κόσμο των καλλιτεχνών.

Δυστυχώς το γνωστό βιτριολικό του χιούμορ με την πάροδο των χρόνων γίνεται υπόγειο, αλλά δεν χάνει ποτέ την ευκαιρία του αυτοσαρκασμού. Κάτι είναι κι αυτό.

Μια οικογένεια πέφτει θύμα «τρομοκρατικής επίθεσης». Ο 11χρονος Αζίζ τραυματίζεται σοβαρά και οι γονείς κάνουν αγώνα δρόμου ώστε να βρουν δωρητή για μεταμόσχευση και ένα οικογενειακό μυστικό βγαίνει στην επιφάνεια. Στη σκιά της οικογενειακής τραγωδίας, μυστικά και διλήμματα φανερώνουν πως τίποτα δεν είναι δεδομένο.

Συμπαθητική προσπάθεια η πρώτη μεγάλου μήκους του Τυνήσιου δημιουργού, που απεικονίζει με προοδευτική ματιά ζητήματα ταμπού του αραβικού κόσμου και παράλληλα καταδεικνύει το εμπόριο ανθρωπίνων οργάνων και τη δράση των λεγόμενων «ισλαμικών τρομοκρατικών» ομάδων. Η απλοϊκή ματιά του σκηνοθέτη δεν καταφέρνει να εντρυφήσει όσο πρέπει στα μεγάλα ζητήματα που ανοίγει, με αποτέλεσμα να μένει μετέωρο το τέλος της κι εμείς με τη γεύση του μισού.

Ο Αρης είναι ένα πετυχημένο στέλεχος μίας μεγάλης εταιρείας. Η ζωή του θα αλλάξει για τα καλά όταν μάθει πως είναι φορέας ενός σεξουαλικώς μεταδιδόμενου ιού, ο οποίος είναι θανατηφόρος μόνο για τις γυναίκες. Ο Αρης όμως είναι και η μοναδική ελπίδα για τη δημιουργία ενός εμβολίου. Αρκεί να βρει ποια από τις πρώην συντρόφους του του μετέδωσε τον ιό αρχικά.

Η ταινία σου αφήνει μια αίσθηση ότι είναι βγαλμένη από τον δοκιμαστικό σωλήνα ενός επιστήμονα, γιατί δεν είναι μόνο ο κεντρικός χαρακτήρας αποστειρωμένος και ανέκφραστος, αλλά και οι υπόλοιποι ρόλοι κινούνται στο ίδιο μοτίβο... Εύλογα θα αναρωτιόταν κανείς πού απευθύνεται αυτός ο κινηματογράφος.