Συμπληρώθηκαν 40 μέρες από τον πρόωρο χαμό της συντρόφισσάς μας Σοφίας Αδαμίδου. Το Σάββατο 17/7 πραγματοποιήθηκε μνημόσυνο στη γενέτειρά της, την Χαραυγή Κοζάνης, όπου συγγενείς, φίλοι, σύντροφοι και συνάδελφοι παρέστησαν για να τιμήσουν τη μνήμη της.

Η Σοφία γεννήθηκε το 1963. Τη δεκαετία του 1980 οργανώθηκε στην ΚΝΕ, πρώτα στην Κοζάνη και μετά στη Σπουδάζουσα της Αθήνας, όπου βρέθηκε για σπουδές. Αργότερα έγινε μέλος του ΚΚΕ και δούλεψε στο πολιτιστικό τμήμα του «Ριζοσπάστη», όπου πρόσφερε μέχρι τον πρόωρο θάνατό της. Την υπογραφή και τη σφραγίδα της άφησε και στην τηλεόραση του «902» με εκπομπές, συνεντεύξεις και αφιερώματα, ενώ στο πλαίσιο της δημοσιογραφικής της πορείας εργάστηκε στην ΕΤ1, στη ΝΕΤ, στον «ΑΝΤ1».

Παράλληλα με τη δημοσιογραφία κάνει και την εμφάνισή της στον χώρο του βιβλίου. Η αρχή έγινε με δύο ποιητικές συλλογές, «Υπάρχει μια χώρα που σου μοιάζει» και «Στην αγορά του χρόνου ανειδίκευτη», και τη βιογραφία της Σωτηρίας Μπέλλου, «Πότε ντόρτια, πότε εξάρες», έργο το οποίο διασκευάστηκε και ανέβηκε στο θεατρικό σανίδι για πρώτη φορά το 2007, με τίτλο «Σωτηρία με λένε».

Εμπνευσμένη από τους αγώνες του λαού, έγραψε και διασκεύασε σπουδαία θεατρικά έργα, που αγαπήθηκαν από το κοινό, μεταφέροντας με μεγάλη επιτυχία στη σκηνή μορφές και στιγμές από την ταξική πάλη στη χώρα μας. «Ηλιος στην πέτρα» (βασισμένο στο αφήγημα της αντάρτισσας του ΔΣΕ Ελένης Τραγγανίδα - Μακρυνιώτη «Η Μυρτιά του βουνού»), «Πού είναι η μάνα σου μωρή» της Δήμητρας Πέτρουλα, «Αρης» (βασισμένο στη ζωή και τη δράση του Αρη Βελουχιώτη), «Οδός Αβύσσου, αριθμός 0» του Μενέλαου Λουντέμη, «Ανθρωποι και ποντίκια» του Τζον Στάινμπεκ, «Ο Τζόνι πήρε το όπλο του» του Ντάλτον Τράμπο, «Τζένη και Μαρξ» (βασισμένο στην επιστολογραφία του ζευγαριού) και πολλά άλλα.