Από τον ίδιο τον Μπάιντεν, που επανέλαβε τα περί «νεκροταφείου των αυτοκρατοριών», μέχρι τον Παπαδημούλη του ΣΥΡΙΖΑ και το μπαράζ αρθρογραφίας σε αστικά ΜΜΕ που κάνουν λόγο για «αποτυχία της Δύσης εκεί που απέτυχαν και οι Σοβιετικοί», επιχειρούν να βάλουν στο ίδιο τσουβάλι τη δολοφονική αμερικανοΝΑΤΟική επέμβαση της τελευταίας 20ετίας με την πολύμορφη σοβιετική διεθνιστική βοήθεια που δόθηκε στη χώρα και στη λαϊκή επανάσταση κατά τη δεκαετία του '80.
Χύνουν κροκοδείλια δάκρυα για το τι θα σημάνει για τα δικαιώματα και τη ζωή του λαού και των γυναικών στο Αφγανιστάν η νέα επικράτηση των Ταλιμπάν, μπας και μείνει στο σκοτάδι ότι αυτές οι δυνάμεις δεν φύτρωσαν από παρθενογένεση, μπας και ξεχαστεί ποιος είναι ο ένοχος για την κατάσταση που βιώνει όλα αυτά τα χρόνια ο αφγανικός λαός.
Ηταν η περίοδος που με τη λαϊκή επανάσταση στο Αφγανιστάν και τη διεθνιστική βοήθεια της ΕΣΣΔ και των άλλων σοσιαλιστικών χωρών δημιουργήθηκαν στη χώρα υποδομές στην Παιδεία, στην Υγεία, στην Πρόνοια, νομοθετήθηκαν τα ίσα δικαιώματα ανδρών και γυναικών, δόθηκε η δυνατότητα ανέλιξης των γυναικών σε αξιώματα στη διακυβέρνηση, στις επιστήμες, στην παραγωγή, δημιουργήθηκαν προϋποθέσεις για αξιοποίηση των μεγάλων παραγωγικών δυνατοτήτων της χώρας, μοιράστηκε γη στους ακτήμονες, μικροκαλλιεργητές, εργάτες γης και νομάδες, σχεδόν 4.000.000 στρέμματα αφαιρέθηκαν από 39.000 γαιοκτήμονες χωρίς αποζημίωση.
Απέναντι σε όλη αυτήν την προσπάθεια, απέναντι σε αυτήν την εξουσία, εξοπλίστηκαν και στηρίχθηκαν με κάθε τρόπο από τις ΗΠΑ και άλλες καπιταλιστικές χώρες οι μουτζαχεντίν. Περιγράφοντας χαρακτηριστικά τον ρόλο αυτό των ΗΠΑ και των συμμάχων τους στην αθρόα ενίσχυση των μουτζαχεντίν ενάντια στον αφγανικό λαό και την επανάστασή του, η Μπεναζίρ Μπούτο, πρωθυπουργός του Πακιστάν την περίοδο 1988-1990 (από τους εκλεκτότερους συμμάχους τότε των ΗΠΑ), σημείωνε μεταξύ άλλων τον Οκτώβρη του 2001: «Οι Αφγανοί Μουτζαχεντίν έκαναν πόλεμο παίρνοντας μηνιαίως δεκάδες εκατομμύρια δολάρια από τις ΗΠΑ, τη Σαουδική Αραβία και είχαν στρατόπεδα εκπαίδευσης στο Πακιστάν. Ποτάμι "έτρεχαν" στα χέρια τους τα πιο σύγχρονα όπλα: ολμοβόλα, πύραυλοι, "στίνγκερ"... είχαν πέρα από τα σύνορα της χώρας τους στρατιωτικές βάσεις».
Οσο κι αν μοχθούν ορισμένοι, όμως, η Ιστορία δεν παραγράφεται. Ανήκει στους λαούς που μπορούν και πρέπει να εμπιστευτούν τα διδάγματά της, να στρατευτούν στην πάλη για τα δικά τους συμφέροντα, ενάντια στην καπιταλιστική εκμετάλλευση.