Με μεγάλη θλίψη και απέραντο σεβασμό οι Κομματικές Οργανώσεις Μενιδίου του ΚΚΕ αποχαιρετούμε την αγαπημένη συντρόφισσα, αγωνίστρια, ΕΛΕΝΗ ΚΑΛΦΑΚΑΚΟΥ - ΛΙΝΑΡΔΗ, που «έφυγε» από τη ζωή.

Η κηδεία θα γίνει την Τετάρτη 25 Αυγούστου, στις 2 μ.μ., στο κοιμητήριο της Νέας Φιλαδέλφειας (τέρμα Πίνδου, Νέα Φιλαδέλφεια - Κόκκινος Μύλος).

Στην ανακοίνωσή τους οι ΚΟ αναφέρουν:

«Η σ. Ελένη Καλφακάκου - Λιναρδή γεννήθηκε στο χωριό Κεφαλά της Λακωνίας το 1922, ο πατέρας της ήταν δάσκαλος και η μητέρα της αγρότισσα. Από τα πρώτα νεανικά της χρόνια συμμετείχε στον αγώνα μέσα από τις γραμμές της ΕΠΟΝ ως μέλος και στέλεχός της. Κατά τη διάρκεια της Κατοχής γνωρίστηκε με τον Γιώργο Λιναρδή (επίσης, στέλεχος τότε της ΕΠΟΝ, μαχητής αργότερα του ΔΣΕ) και αγωνίστηκαν μαζί τα χρόνια της τριπλής φασιστικής κατοχής. Κατάφεραν να παντρευτούν μετά από χρόνια. Το 1944, με την απελευθέρωση από τους Γερμανούς, η Οργάνωση έστειλε τον σ. Γιώργο στο Γεράκι Λακωνίας και την σ. Ελένη στην Πάνιτσα Γυθείου. Στις 3 Απρίλη 1951 συνελήφθη και οδηγήθηκε στη Γενική Ασφάλεια Πειραιά μαζί με τον μεγαλύτερο αδερφό της, Παναγιώτη Καλφακάκο. Πριν μεταφερθεί σε κελί, πέρασε στην απομόνωση 40 μέρες και βασανίστηκε άσχημα.

Στις 12 Οκτώβρη 1951, δικάστηκαν από Εκτακτο Στρατοδικείο με βάση το Ν. 509 (ο οποίος επέσυρε θανατική ποινή) η ίδια, ο αδερφός της και σχεδόν τριάντα ακόμη συναγωνιστές. Ηταν ιδρυτικό μέλος της ΠΕΟΠΕΦ (Πανελλήνια Ενωση Οικογενειών Πολιτικών Εξόριστων - Φυλακισμένων). Η δράση της ΠΕΟΠΕΦ αποτελούσε ένα διαρκές πλήγμα στο κλίμα τρομοκρατίας και απειλής που σκέπαζε τη χώρα μας, γι' αυτό και κυνηγήθηκε αμείλικτα. Επί πολλά συναπτά χρόνια γραμματέας του ΔΣ της ΠΕΑΕΑ Μενιδίου (Πανελλήνια Ενωση Αγωνιστών Εθνικής Αντίστασης).

Η σ. Ελένη Καλφακάκου - Λιναρδή αγωνίστηκε με συνέπεια όλα τα χρόνια της ζωής της και "έφυγε" πλήρης ημερών και με ψηλά το κεφάλι, έχοντας παλέψει για να δει καλύτερες μέρες ο λαός. Αταλάντευτη, ανυποχώρητη και μαχητική, ιδιαίτερα δραστήρια στο εργατικό - λαϊκό κίνημα, με μεγάλη συμβολή στη δράση και την παρέμβαση του Κόμματος στις γυναίκες (υπήρξε ιδρυτικό μέλος του Συλλόγου Γυναικών στο Μενίδι).

Ηταν πάντα στην πρώτη γραμμή της πάλης, παρέμεινε μέλος του Κόμματος έως το τέλος της ζωής της, με πολιτική επαγρύπνηση και με ιδιαίτερη μέριμνα για τους συντρόφους της και τα νέα κομματικά μέλη. Θα τη θυμόμαστε στην αυλή της να απαγγέλει ποιήματα, όπως αυτό για τη θυσία των τριών ΕΠΟΝιτών στον Υμηττό: "Δεν ήταν κάστρο, μα άντεξε σαν κάστρο...". Αλύγιστη και η ίδια σε όλους τους αγώνες του λαού μας.

Οι Κομματικές Οργανώσεις Μενιδίου εκφράζουν τα θερμά τους συλλυπητήρια στην κόρη της Χαρά, στο γαμπρό της Στογιάν, στους εγγονούς της και στους λοιπούς συγγενείς και οικείους της».