Στη μακρά κοινοβουλευτική του θητεία, ως βουλευτή του ΚΚΕ, ο Αντ. Σκυλλάκος υπερασπίστηκε με συνέπεια τις θέσεις και την πολιτική του Κόμματος από τη σκοπιά των λαϊκών συμφερόντων.

Σεμνός και ανιδιοτελής, αναγνωριζόταν από ευρύτερο κόσμο και διατήρησε μέχρι τέλους τη λαϊκότητα που τον έκανε αγαπητό, ειδικά στη Θεσσαλία, όπου οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα τον τίμησαν πολλές φορές με την ψήφο τους, ως στέλεχος και υποψήφιο βουλευτή του ΚΚΕ.

Στις εκλογές του 2012 ήταν υποψήφιος στο ψηφοδέλτιο επικρατείας του Κόμματος. «Στο ΚΚΕ κανείς δεν παίρνει σύνταξη. Οσο αντέχουμε βιολογικά τα δίνουμε όλα για το Κόμμα. Θα συνεχίσω την κομματική και πολιτική δραστηριότητα σε όποιο τομέα ή δουλειά κριθεί ότι μπορώ να βοηθήσω», δήλωνε ο ίδιος, ολοκληρώνοντας την κοινοβουλευτική του θητεία.

Στη Βουλή έδωσε μάχες για την αποκάλυψη της αντιλαϊκής πολιτικής όλων των κυβερνήσεων και του δικομματισμού, αλλά και της πολιτικής του οπορτουνισμού, με βασικό φορέα τον τότε Συνασπισμό, μετέπειτα ΣΥΡΙΖΑ, ειδικά σε ό,τι αφορά την «πορεία ολοκλήρωσης» της ΕΕ, την οποία στήριζαν «με μια φωνή» όλα τα κόμματα, εκτός από το ΚΚΕ.

Σε μια τέτοια συζήτηση για το Ευρωσύνταγμα, το 2005, σημείωνε ότι «εμείς λέμε "όχι" σε αυτήν τη Συνθήκη για το συγκεκριμένο περιεχόμενο, αλλά λέμε και ένα μεγάλο "όχι" γενικά για οποιαδήποτε Συνθήκη και για την ίδια την ΕΕ, γιατί πιστεύουμε ότι δεν διορθώνεται αυτή η ΕΕ» και πρόσθετε: «Το λιγότερο που μπορούμε να πούμε για τις απόψεις του ΣΥΝ είναι ότι σπέρνει αυταπάτες. Δηλαδή, υπάρχει η δυνατότητα να βγουν τόσες κυβερνήσεις και στις 25 χώρες, οι οποίες θα είναι αριστερές και θα εφαρμόσουν μια άλλη συνθήκη; Η συνθήκη αυτή δεν διορθώνεται. Πρέπει να την κάψουμε, να τη σκίσουμε (...)».

Σχολίαζε μάλιστα για τη θέση του ΣΥΝ ότι τέτοιες συνθήκες εμποδίζουν τις κεντροαριστερές κυβερνήσεις να εφαρμόσουν «αριστερή» πολιτική, ότι αυτά είναι «αστεία πράγματα», υπενθυμίζοντας ότι σε όλα τα εγκλήματα και τους βομβαρδισμούς της ΕΕ οι κεντροαριστερές κυβερνήσεις συναποφάσιζαν και πρωτοστατούσαν.

Αλλά και για τη Συνθήκη της Λισαβόνας το 2008 προειδοποιούσε από το βήμα της Βουλής για τη «ρήτρα αλληλεγγύης» μεταξύ των κρατών - μελών της ΕΕ ότι «χωρίς να το ζητήσει καμία κυβέρνηση, μπορείς να επεμβαίνεις σε οποιοδήποτε κράτος - μέλος, διότι μπορείς να ονοματίζεις οποιαδήποτε κοινωνική αναταραχή ή τις πολιτικές εξελίξεις τρομοκρατία και να επεμβαίνεις σε μία χώρα, εφόσον η ΕΕ κρίνει ότι δεν συμφέρουν την Ευρώπη οι πολιτικές εξελίξεις στη χώρα αυτή» και σημείωνε για τις θέσεις του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ και των άλλων κομμάτων:

«Σε εμάς δεν υπάρχει αντίφαση. Εμείς λέμε "όχι" στη Συνθήκη, "όχι" στην Ευρωπαϊκή Ενωση (...) Αντίφαση υπάρχει στον ΣΥΡΙΖΑ. Λέει "όχι" στην Ευρωσυνθήκη, αλλά (...) λέει "ναι" στην ολοκλήρωση της Ευρώπης, "ναι" στην πρόκληση της ενοποίησης της Ευρώπης. Ομως, αυτά τα πράγματα είναι αλληλένδετα. Η Ευρωσυνθήκη είναι αντιδραστική, αντιλαϊκή, αντιδημοκρατική, είναι όμως ταυτόσημη με την πορεία της ενοποίησης».

Το ίδιο και για τη «μετά - ΟΝΕ εποχή», που κυριαρχούσε στην αντιπαράθεση στις αρχές του 2000. «Απέναντι στο "Σύμφωνο Σταθερότητας", που το μόνο που σταθεροποιεί είναι η λιτότητα για τους εργαζόμενους και τα υπερκέρδη του κεφαλαίου, οι εργαζόμενοι πρέπει να αντιπαραθέσουν το δικό τους "σύμφωνο" υπεράσπισης των συμφερόντων τους», έλεγε ο Αντ. Σκυλλάκος σε περιοδεία κλιμακίου του Κόμματος στον ΟΤΕ Καλλιθέας.

Σημείωνε μάλιστα για τον ΣΥΝ ότι με τις προτάσεις του «είτε για κεντροαριστερά, είτε για μετεκλογική συνεργασία σε περίπτωση που δεν υπάρξει αυτοδυναμία του ΠΑΣΟΚ, δεν βοηθιέται ο κόσμος να ξεφύγει από τις παγίδες των δύο μεγάλων κομμάτων».