Στην ουσία, όπως ανέδειξε ο ειδικός αγορητής του ΚΚΕ Γιάννης Δελής, το νομοσχέδιο φέρει τη σφραγίδα της ΕΕ και την κατεύθυνσή της να μπαίνει στο ζύγι του κόστους - οφέλους για τους επιχειρηματικούς ομίλους κάθε λαϊκή ανάγκη, ακόμα και η προστασία και η πρόληψη των παιδιών από το φαινόμενο της παιδικής κακοποίησης και παραμέλησης. Ετσι, στο άρθρο 2 του νομοσχεδίου αναφέρεται ότι «αντικείμενο του παρόντος είναι η εξειδίκευση των μέτρων πρόληψης και αντιμετώπισης της παιδικής κακοποίησης μέσω του καθορισμού των αρμοδίων για την εφαρμογή τους φορέων ιδιωτικού και δημόσιου δικαίου». Με άλλα λόγια, αναθέτει αυτή την τόσο σοβαρή και ευαίσθητη υπόθεση, την προστασία ενός ανήλικου παιδιού, και σε ιδιώτες!

«Και αυτή ακριβώς είναι και η βασική διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στα κόμματα. Και αυτό εξηγεί, βεβαίως, και την ανεπιφύλακτα αρνητική μας ψήφο επί της αρχής του νομοσχεδίου. Οταν αναθέτεις, δηλαδή, τη διαπαιδαγώγηση των παιδιών στους ιδιώτες, όταν αναθέτεις την προστασία τους στις περιπτώσεις παραμέλησης και κακοποίησης στους ιδιώτες, με συγχωρείτε πάρα πολύ, ένα Κομμουνιστικό Κόμμα δεν μπορεί να ψηφίσει αυτές τις διατάξεις. Αυτή, όπως είπαμε, είναι και η πραγματική διαχωριστική γραμμή».

«Εδώ βέβαια», σημείωσε ο Γ. Δελής, «αναδεικνύεται η υπεροχή της θέσης του ΚΚΕ για την αποκλειστική ευθύνη, την οποία αντικειμενικά έχει και οφείλει, βεβαίως, να αναλαμβάνει το κράτος και μόνο το κράτος πάνω στο ζήτημα αυτό. Δουλειά και υποχρέωση της πολιτείας οφείλει να είναι η μέριμνά της και η αρωγή της στον οικογενειακό προγραμματισμό, με την ολόπλευρη στήριξη των οικογενειών και πολύ περισσότερο, μάλιστα, ειδικά εκείνων των οικογενειών, οι οποίες βρίσκονται σε κρίση και εκείνων στις οποίες εκδηλώνονται οι παθογένειες της παραμέλησης ή ακόμα και της κακοποίησης των παιδιών».