Ενώ η κυβέρνηση, με την εισοδηματική της πολιτική, έχει προδιαγράψει το γενικότερο πλαίσιο, το οποίο ρίχνει πιο κάτω μισθούς και συντάξεις και ο ΣΕΒ, εμφανίζεται όλο και πιο απαιτητικός, σηκώνοντας τη σημαία της αύξησης της ανταγωνιστικότητας των επιχειρήσεων μελών του, η ΓΣΕΕ, προσέρχεται σήμερα στην πρώτη συνάντηση για τη διαπραγμάτευση της Εθνικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας του 2002.

Σύμφωνα με την καταγγελία της ΕΓΣΣΕ, που διαμόρφωσε η πλειοψηφία, τα αιτήματά της περιορίζονται στην καταβολή του μέσου ποσοστού της προβλεπόμενης αύξησης του δείκτη τιμών καταναλωτή, στο ποσοστό της υπέρβασης του πληθωρισμού για το 2000 και τον συνυπολογισμό του στους κατώτατους μισθούς του 2001, καθώς και η συμμετοχή στην αύξηση του ΑΕΠ που θα επέλθει μέσα στη χρονιά. Ακόμα και αν ικανοποιηθούν αυτά τα αιτήματα -είναι φανερό- πως πρόκειται για ένα πλαίσιο κομμένο και ραμμένο στα όρια της ΟΝΕ και των συμφερόντων του ΣΕΒ. Είναι πλαίσιο που αναπαράγει τη φτώχεια, διαιωνίζει τη μιζέρια και τη λιτότητα. Ταυτόχρονα εκ των πραγμάτων οριοθετεί και σέρνει στην ίδια κατεύθυνση τις κλαδικές συμβάσεις εργασίας, δυσκολεύοντας αντικειμενικά την πάλη των συνδικάτων.

Μάλιστα, η πλειοψηφία προβάλλει ένα τέτοιο πλαίσιο, όταν τα ίδια τα δικά της στοιχεία που παραθέτει στο κείμενο καταγγελίας, δείχνουν μείωση του πραγματικού κόστους εργασίας ανά μονάδα προϊόντος κατά 25% από το 1981 μέχρι το 2000. Οταν η αγοραστική δύναμη των μισθών στην Ελλάδα, είναι η χαμηλότερη στην Ευρώπη με εξαίρεση την Πορτογαλία. Οταν ο επιχειρηματικός τομέας παρουσιάζει τέτοια αύξηση της κερδοφορίας, που κερδίζει την πρώτη θέση ανάμεσα στις χώρες του ΟΟΣΑ. Ενώ την πενταετία 1995-2000 η παραγωγικότητα της εργασίας στην Ελλάδα αυξάνεται με γρηγορότερους ρυθμούς από την ΕΕ. Οταν η επίσημη ανεργία κινείται πάνω από το 11% και η πραγματική ακόμα ψηλότερα.

Ομως, η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ, προσέρχεται στη διαπραγμάτευση, όχι για να απαιτήσει, αλλά να παζαρέψει. Αφού το τελευταίο διάστημα αναγόρευσε τον «κοινωνικό διάλογο» και τον «κοινωνικό εταιρισμό» ως την πεμπτουσία της πολιτικής της, σήμερα ζητά από τους βιομήχανους κάποιους «πόντους», για να συνεχίσει να παίζει το ρόλο της. Και ακόμα κάτι. Προσέρχεται στη διαπραγμάτευση χωρίς ένα συλλαλητήριο, χωρίς μία κινητοποίηση, χωρίς μια συμβολική -έστω- κίνηση πίεσης. Και αν για το πλαίσιο μπορεί η πλειοψηφία να προφασίζεται διάφορα, για το τελευταίο, δεν της απέμεινε ούτε «το φύλλο συκής». Είναι εκτεθειμένη μπροστά στα μάτια ολόκληρης της εργατικής τάξης.

Αντίθετα, με το πλαίσιο της πλειοψηφίας της ΓΣΕΕ, το ΠΑΜΕ προβάλλει τα ώριμα αιτήματα της εργατικής τάξης. Βάση διεκδίκησης: Κατώτερος μισθός 300.000 δραχμές, μεροκάματο στις 12.000, σύνταξη στις 240.000 δρχ. επίδομα ανεργίας στο 80% του κατώτερου μισθού της ΕΓΣΣΕ. Προβάλλει μια άλλη λογική που δεν υπηρετεί τις ανάγκες της κερδοφορίας του κεφαλαίου, αλλά τις πραγματικές ανάγκες της λαϊκής εργατικής οικογένειας, παίρνοντας υπόψη του όλους τους παράγοντες που συνθέτουν το σημερινό «κόστος ζωής». Προβάλλει όμως και μια άλλη λογική στο πεδίο της διεκδίκησης. Γιατί αυτά που θέλουν οι εργαζόμενοι δε θα προέλθουν στα τραπέζια του «κοινωνικού διαλόγου», αλλά στο στίβο της ταξικής πάλης. Σε αυτή την πάλη συσπειρώνει δυνάμεις, δουλεύει καθημερινά στους χώρους δουλιάς.