Η διάψευση από την ίδια τη ζωή, έχει σχέση με την όξυνση των ταξικών αντιθέσεων, την ανάπτυξη της ταξικής πάλης, που ως πραγματικότητα έρχεται να ανατρέψει τις θεωρίες του «τέλους της ιστορίας», «του τέλους των ιδεολογιών». Ετσι προσαρμόζουν τις διάφορες θεωρίες στην ίδια πάντα κατεύθυνση αλλά με μορφή τέτοια που φαινομενικά υποτίθεται ότι προσεγγίζει πιο πειστικά την πραγματικότητα. Ετσι εμφανίζουν την εργατική τάξη να φθίνει έως και να εξαφανίζεται. Ανάλογες θεωρίες, που μειώνουν τα κοινωνικά όρια της εργατικής τάξης, από το παρελθόν, αναπαλαιώνονται, για να χωρέσουν στο πραγματικό γεγονός ότι αναπτύσσεται ταξική πάλη, με περιτύλιγμα την αναζήτηση του καινούριου κοινωνικού υποκειμένου αυτής της πάλης. Αφού η εργατική τάξη μειώνεται και τείνει να εξαφανιστεί λόγω των νέων τεχνολογιών ισχυρίζονται, ας αναζητήσουμε το «νέο κοινωνικό υποκείμενο της πάλης». Το οποίο πρέπει να προσδιοριστεί συγκεκριμένα. Και βεβαίως όχι γιατί αυτό το κοινωνικό υποκείμενο και η πάλη του θα οδηγήσουν στο σοσιαλισμό, αλλά γιατί είναι φορέας γενικά και αόριστα ενός νέου «απελευθερωτικού οράματος». Αυτή η άποψη ισχυρίζεται ότι αντικειμενικά, η εργατική τάξη δεν έχει ρόλο στην παραγωγική διαδικασία, αφού τείνει στην εξαφάνιση, άρα χάνει και τον πρωτοπόρο ρόλο της στις κοινωνικοπολιτικές εξελίξεις.
Αυτό έγινε και στο διεθνές συνέδριο του ΣΥΝ για τις τάξεις και τα στρώματα στην ελληνική κοινωνία με τα ερωτήματα: «Αλήθεια, τι μας μένει από τη θεωρία της εργατικής τάξης ως πρωτοποριακής τάξης λόγω της κεντρικότητας του ρόλου της στην κυρίαρχη κάποτε βιομηχανική παραγωγή, σήμερα που η βιομηχανία τείνει να συρρικνωθεί και η βιομηχανική εργατική τάξη επίσης;(...) Ποια κοινωνικά υποκείμενα μπορούν να αποτελέσουν σήμερα τους φορείς ενός απελευθερωτικού οράματος; Ποια είναι σήμερα η εργατική τάξη;».
Βεβαίως όλοι αυτοί έχουν αρνηθεί και τη μαρξιστική -λενινιστική θεωρία για τις τάξεις, τα κριτήρια σύμφωνα με τα οποία οι άνθρωποι μιας κοινωνίας κατατάσσονται και ανήκουν σε κοινωνικές τάξεις και στρώματα, σύμφωνα με τον ορισμό του Λένιν, για τα οποία επίσης έχουμε αναφερθεί σε προηγούμενο άρθρο. Το ερώτημα είναι, μειώνεται ή αυξάνεται η εργατική τάξη; Ο μαρξισμός σ' αυτό το ερώτημα, απαντά χωρίς περιστροφές ότι αυξάνεται, αφού στην εξέλιξη του καπιταλισμού με την ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων, αναπτύσσεται πρώτ' απ' όλα η πρώτη απ' αυτές που είναι η εργατική δύναμη. Στο «Μανιφέστο του Κομμουνιστικού Κόμματος», αναφέρεται ότι: «Οι άλλες τάξεις χάνονται και εξαφανίζονται από τη μεγάλη βιομηχανία, ενώ το προλεταριάτο είναι το πιο χαρακτηριστικό προϊόν της». Και σ' άλλο σημείο, αναφέρει ότι: «Πριν απ' όλα η αστική τάξη παράγει τους νεκροθάφτες της. Η πτώση της και η νίκη του προλεταριάτου, είναι το ίδιο αναπόφευκτα».
Το γεγονός ότι η ανάπτυξη του καπιταλισμού αυξάνει και την εργατική τάξη, φαίνεται και από τα στοιχεία της αστικής στατιστικής που αποκαλύπτουν ότι αυξάνεται η μισθωτή εργασία. Και όσο και αν όλοι όσοι αμείβονται με μισθό, δεν ανήκουν στην εργατική τάξη, εντούτοις η συντριπτική πλειοψηφία των μισθωτών ανήκει στην εργατική τάξη. Γεγονός που αποδεικνύεται και από τα στοιχεία της ΕΣΥΕ για την Ελλάδα και την επεξεργασία τους σύμφωνα με τη μαρξιστική - λενινιστική θεωρία για τις τάξεις.
Τα στοιχεία της ΕΣΥΕ για την αύξηση των μισθωτών είναι ενδεικτικά για την αύξηση της εργατικής τάξης. Δεν μπορεί να αυξάνονται οι μισθωτοί και να παραμένει στάσιμη ή να μειώνεται η εργατική τάξη. Δεν μπορεί να αυξάνεται συνολικά η απασχόληση, να αυξάνονται οι διαστάσεις του κεφαλαίου και της παραγωγής και η εργατική τάξη να μην αυξάνεται.
Το 1999 ο οικονομικά ενεργός πληθυσμός ήταν 4.885.000, ενώ οι μισθωτοί είναι 3.136.000 (ΕΣΥΕ, Ερευνες Εργατικού Δυναμικού). Τον ίδιο χρόνο η εργατική τάξη υπολογίζεται κατά προσέγγιση στα 2.500.000 (Ν.Κυρίτση, «Εξελίξεις στη συγκέντρωση της εργατικής τάξης», ΚΟΜΕΠ, τεύχος 2 του 2000).
Από τα παραπάνω στοιχεία φαίνεται ότι ο οικονομικά ενεργός πληθυσμός αυξήθηκε κατά 15,65%, ενώ η εργατική τάξη κατά 25%. Επίσης η εργατική τάξη αποτελεί το 79,7% των μισθωτών, ενώ οι μισθωτοί αποτελούν το 64,2% του οικονομικά ενεργού πληθυσμού. Η δε εργατική τάξη αποτελεί το 51,2% του οικονομικά ενεργού πληθυσμού.
Σε ό,τι έχει σχέση με τη μείωση της βιομηχανίας, άρα και του βιομηχανικού προλεταριάτου, αυτή η αντίληψη θεωρεί λαθεμένα και αντιεπιστημονικά ότι οι τηλεπικοινωνίες, η ενέργεια, οι μεταφορές κλπ., ανήκουν ως τομείς στις υπηρεσίες και όχι στη βιομηχανία που πραγματικά ανήκουν. Γι' αυτό και προβάλλει την άποψη περί μείωσης της βιομηχανικής εργατικής τάξης.