Ομιλητής ήταν ο Πέτρος Αλέπης, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ και Γραμματέας της ΤΟ Βιομηχανίας, ο οποίος αναφέρθηκε στο Κάλεσμα του Κόμματος για αγωνιστική συμπόρευση, ενώ στάθηκε και πιο συγκεκριμένα στην πείρα των εργαζομένων του κλάδου του Φαρμάκου σήμερα και τα προηγούμενα χρόνια.

Οπως ανέφερε «είναι ένας κλάδος που δεν ακολούθησε την πορεία άλλων που μέσα στην κρίση υπέστησαν μεγάλες και δυσμενείς αλλαγές. Δεν είχαμε πολλαπλά κλεισίματα εργοστασίων, όπως στο Μέταλλο ή και τα Τρόφιμα, ή ακόμη περισσότερο, γενικότερη καθίζηση όπως στην Κλωστοϋφαντουργία. Οι φαρμακοβιομήχανοι μέσα στην κρίση δυνάμωσαν τη θέση τους, έβγαλαν ασύλληπτα κέρδη, κάνουν εξαγωγές σε δεκάδες χώρες, είναι κλάδος συγκεντρωμένος και με διαρκή ανάπτυξη της τεχνογνωσίας».

Στη συνέχεια, αναφέρθηκε στο «αφήγημα» των καπιταλιστών του κλάδου που, όπως λένε, «έχουν τους εργάτες ευχαριστημένους, τα πράγματα είναι καλύτερα, οι μισθοί δεν έχουν πειραχθεί ιδιαίτερα, άρα όλοι μαζί προχωράμε και δεν χρειάζεται περισσότερα».

«Το κύριο θέμα», σημείωσε, «είναι πως και στον κλάδο του Φαρμάκου η εκμετάλλευση των εργατών είναι ασύλληπτη και αυτό μπορεί κανείς να το συγκρίνει με τα κέρδη που βγάζουν οι φαρμακοβιομήχανοι, δηλαδή ότι η πίτα που καρπώνονται οι εργάτες τελικά δεν είναι παρά το ελάχιστο». Ενώ αναφέρθηκε στη μεγάλη εντατικοποίηση της δουλειάς των εργατών «για να βγει η παραγωγή». Τις νουθεσίες για να μην υπάρχει συνδικαλιστική δράση, γιατί «αυτό δεν συνάδει με τα πρότυπα της εταιρείας». Τις απολύσεις πρωτοπόρων εργατών. Το χτύπημα εργατικών δικαιωμάτων, όπως το ωράριο στις αποθήκες. Τη μη υπογραφή ΣΣΕ.

Επίσης, τόνισε «ότι κανείς - ούτε βεβαίως οι εργάτες και οι εργάτριες στον κλάδο του Φαρμάκου - δεν ζει σε "γυάλινο πύργο". Απέναντί του δεν έχει μόνο τον ξεχωριστό καπιταλιστή. Απέναντί του ορθώνεται όλη η τάξη των καπιταλιστών, μαζί με όλη την αντιλαϊκή πολιτική του αστικού κράτους, τα νομοθετήματά τους και όλες τις ρυθμίσεις τους που ενισχύουν το οπλοστάσιό τους (...) οι νόμοι των κυβερνήσεων όπως, για παράδειγμα, ο νόμος Χατζηδάκη χτυπάει στο κέντρο, στην καρδιά, τη ζωή όλης της εργατικής τάξης και σε όλα τα πεδία: απλήρωτες υπερωρίες, περαιτέρω ασυδοσία του κεφαλαίου, στην κατάργηση ουσιαστικά των Επιθεωρήσεων Εργασίας, στην προσπάθεια περιορισμού της συνδικαλιστικής δράσης».

Με βάση τα παραπάνω, ο Π. Αλέπης σημείωσε ότι είναι «αφοπλισμός της εργατικής τάξης να πιστεύει κανείς ότι επειδή στον τάδε ή στον δείνα κλάδο που για συγκεκριμένους λόγους ορισμένα αντεργατικά μέτρα έχουν επιβραδυνθεί, "μπορεί να τη γλιτώσει" χωρίς να οργανώσει την πάλη του, την αντίσταση, την αντεπίθεσή του».

Θύμισε ακόμη δεκάδες παραδείγματα μόνο των τελευταίων χρόνων «για το πώς ακμάζουσες επιχειρήσεις αφού έστυψαν τους εργάτες τους μέχρι την τελευταία σταγόνα, αφού τους πιπίλισαν το κεφάλι ότι "είμαστε αδέλφια", μετά άλλοι έκλεισαν πετώντας τους στο δρόμο, άλλοι εκβίασαν, άλλοι επένδυσαν αλλού τα κεφάλαιά τους» και ανέδειξε ότι «εκεί από τη σκοπιά των εργατικών συμφερόντων, αυτό που κρίθηκε ήταν και είναι, αν υπήρχαν οργανωμένες ταξικές δυνάμεις, δυνάμεις του ΚΚΕ και των ταξικών συνδικάτων μέσα στα εργοστάσια, να αφυπνίσουν, να διαφωτίσουν, να οργανώσουν. Αρα παντού, οργανώνουμε τον δικό μας αγώνα, τις δικές μας διεκδικήσεις για τις δικές μας ανάγκες. Και αυτό όχι με τη σημαία του χθες, αλλά του σήμερα και του αύριο, δηλαδή με τη σημαία τού πώς θα μπορούσαμε να ζούμε με βάση το πού βρίσκεται η επιστήμη, η τεχνολογία, το πολιτιστικό επίπεδο της κοινωνίας».

Στη συνέχεια, ακολούθησε πλούσια συζήτηση με τους εργαζόμενους που παρευρέθηκαν στη σύσκεψη για το σύνολο των εξελίξεων. Ενα από τα θέματα που απασχόλησαν ήταν η κινητικότητα στο πολιτικό σκηνικό, με αφορμή τις εκλογές στο ΚΙΝΑΛ, σε συνδυασμό με την ευρύτερη επίδραση της σοσιαλδημοκρατίας στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα. Χαρακτηριστικά, μέσω του ρητού «πριν πεινάσουν μαγειρεύουν», αναδείχθηκε η στήριξη μερίδων του κεφαλαίου σε διάφορους φορείς της σοσιαλδημοκρατίας ως κομμάτι της σταθερής έγνοιας τους για την ύπαρξη πολιτικών εφεδρειών που προωθούν τα συμφέροντά του, βραχυπρόθεσμα και μακρόπνοα, εγκλωβίζοντας παράλληλα λαϊκές δυνάμεις. Ακριβώς αυτή η δυνατότητα ενσωμάτωσης και ο διαβρωτικός ρόλος, όπως σημειώθηκε, εκφράζεται και στο εργατικό κίνημα με την ΠΑΣΚΕ, και μέσω της ΓΣΕΕ να έχει τον πρώτο ρόλο, αλλά και τον ΣΥΡΙΖΑ να δίνει συνεχώς νέα διαπιστευτήρια.

Επιβεβαιώθηκε επίσης ότι συζητιούνται έντονα στους χώρους δουλειάς τα ζητήματα των διεθνών εξελίξεων και της πορείας των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών. Ανταλλάχτηκε πείρα για το πώς μπορεί να «εμβολιστεί» ο μύθος περί «προστασίας από τις ιμπεριαλιστικές συμμαχίες», αξιοποιώντας τόσο την ιστορική πείρα που δεν έχει επιβεβαιώσει πουθενά το παραπάνω αλλά και τις τωρινές εξελίξεις που δείχνουν το μπάσιμο της χώρας σε όλο και πιο επικινδύνους για τον λαό ΝΑΤΟικούς σχεδιασμούς. Αντίστοιχα επισημάνθηκε η δυνατότητα της αστικής τάξης να εμφανίζει τα συμφέροντά της ως «υπερταξικά» και ότι στον αντίποδα πρέπει να αναδειχθεί η βασική διαχωριστική γραμμή εκμεταλλευτών και εκμεταλλευομένων, να δυναμώσει η διεθνιστική αλληλεγγύη στην οποία πρωτοστατεί το ΚΚΕ μαζί με άλλα ΚΚ όπως της Τουρκίας.

Τέλος, δεν θα μπορούσαν να μην απασχολήσουν τα ζητήματα της πανδημίας και μεταξύ άλλων η προσπάθεια της κυβέρνησης της ΝΔ κάτω από την «ατομική ευθύνη» να κρύψει τις εγκληματικές κρατικές και κυβερνητικές ευθύνες αλλά και το μεγάλο χάσμα που φανερώνεται ανάμεσα στις λαϊκές ανάγκες και την υγεία, τα φάρμακα, την έρευνα να βρίσκονται στα χέρια των καπιταλιστών.