Ως «το πιο άγριο», χαρακτήρισε το μοντέλο αξιολόγησης στη Βρετανία ο Bob Cowen, πανεπιστημιακός από το Ινστιτούτο Παιδαγωγικής του Πανεπιστημίου του Λονδίνου και πρόσθεσε ότι η «ποιότητα» είναι μια ρητορική λέξη που χρησιμοποιείται, ενώ στην πραγματικότητα πρόκειται για ένα σύστημα ασφυκτικής, «αστυνομικής» επιτήρησης.

Το σύστημα κινείται σε τρία επίπεδα: α) μέτρηση της έρευνας β) αξιολόγηση - μέτρηση για διασφάλιση της ποιότητας της διδασκαλίας και γ) του προσωπικού, όλα συνδεδεμένα με τη χρηματοδότηση, τη φήμη και την αναγνώριση των πανεπιστημίων. Από τη σύνδεσή του με τη χρηματοδότηση, αποκτά το σύστημα επιρροή και δύναμη, γιατί τα πανεπιστήμια ενδιαφέρονται για τα χρήματα που μπορούν να κερδίσουν από τη βιομηχανία. Είναι χαρακτηριστικό ότι αναπτύχθηκε δραματικά ο τομέας του management των ιδρυμάτων, ο κ. Cowen έφερε το παράδειγμα του δικού του ιδρύματος όπου από μια ομάδα μάνατζερ που είχαν, μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα χρειάστηκαν και δημιούργησαν τέσσερις.

Στο πρώτο επίπεδο αξιολόγησης (έρευνα) μετρούν όλες τις δημοσιεύσεις, τα μεταπτυχιακά διπλώματα που έχουν χορηγηθεί, τον αριθμό των εκπαιδευτικών που απασχολούνται σε κάθε ίδρυμα, τον αριθμό των μεταπτυχιακών φοιτητών και των μεταπτυχιακών διπλωμάτων που έχουν χορηγηθεί, το εισόδημα που περιέρχεται στο ίδρυμα από τα ερευνητικά προγράμματα, τις δομές του management και του προσωπικού που υποστηρίζουν την έρευνα, τα ερευνητικά σχέδια των ιδρυμάτων για την επόμενη πενταετία. Αυτό που πραγματικά μετράει όμως, είναι πόσα προγράμματα έχουν ολοκληρωθεί. Συνέπεια αυτού είναι η συρρίκνωση π.χ. του χρόνου εκπόνησης των διδακτορικών διατριβών. «Δεν έχεις τη δυνατότητα να ξοδέψεις - σπαταλήσεις έξι χρόνια για να γράψεις ένα βιβλίο, πρέπει να είσαι παραγωγικός σε άρθρα γιατί αλλιώς το πανεπιστήμιό σου θα πέσει». Μ' αυτή τη διαδικασία η έρευνα δεν πραγματοποιείται για την ανάπτυξη της επιστήμης ή προς όφελος των κοινωνικών αναγκών, αλλά με μοναδικό σκοπό να κερδίσει χρήματα το πανεπιστήμιο.

Σε μια λογική ελέγχου γενικά της ποιότητας των δημοσίων υπηρεσιών, μετρούν τις ώρες διδασκαλίας και «τη γνώση που μεταδίδεται σε κάθε διάλεξη»! Ετσι, είπε ότι η διδασκαλία ξεπέφτει για να «ευχαριστεί» τους φοιτητές και να είναι μετρήσιμη.

Το σύστημα είχε αρχικά εισαχθεί από τη Μ. Θάτσερ με στόχο να συνδέσει τα πανεπιστήμια με την αγορά. Ο αρχικός όρος «έλεγχος της ποιότητας», άλλαξε με τη «διασφάλιση ποιότητας», τα διάφορα κριτήρια και μέτρα επίσης μεταβάλλονται, όμως η φιλοσοφία παραμένει ίδια.

Σήμερα, το 60% της χρηματοδότησης των πανεπιστημίων προέρχεται από το κράτος και για το υπόλοιπο ποσοστό χρειάζεται να βρουν χρηματοδότες. Συνέπεια αυτών είναι οι μάνατζερ να παίζουν το βασικότερο ρόλο μέσα στα ιδρύματα, καθώς επιτυγχάνουν καλύτερα τη διαχείριση προγραμμάτων και τη σύνδεση με τις επιχειρήσεις.

Σε ερώτηση που του έγινε σχετικά με το «τι είναι τελικά γνώση» και «ποια γνώση πουλάει», απάντησε ότι το εθνικό σύστημα πιέζει όλα τα πανεπιστήμια, παρά τις ιδιαιτερότητές τους σε ένα πανομοιότυπο στιλ. Δεν έκρυψε ότι κάποια ιδρύματα δεν αντέχουν και χρεοκοπούν. Είπε ότι όλο αυτό δεν έχει να κάνει σε τίποτα με την ποιότητα, αλλά με την αγορά, ενώ εξέφρασε τη λύπη του γιατί κατά την επιβολή αυτού του συστήματος στη Βρετανία δεν υπήρξαν αντιδράσεις.