Τον Δεκέμβρη που μας πέρασε, από τις συνολικά δέκα «δυνάμεις κρούσης» αεροπλανοφόρων που διαθέτουν οι ΗΠΑ, μόλις δύο βρίσκονταν μακριά από τις βάσεις τους. Η πρώτη, με ναυαρχίδα το αεροπλανοφόρο «Karl Vinson», περιπολεί στις «καυτές» θάλασσες της Νοτιοανατολικής Ασίας, ένα από τα σημαντικότερα πεδία του ανταγωνισμού με την Κίνα. Η δεύτερη, στην οποία ηγείται το «Harry S. Truman», βρισκόταν εν πλω προς τη Μεσόγειο από το Νόρφολκ των ΗΠΑ και πριν από λίγες μέρες κατέπλευσε στη βάση της Σούδας. Το επόμενο διάστημα θα συνεχίσει να πλέει στην περιοχή, υποστηρίζοντας τον αμερικανοΝΑΤΟικό σχεδιασμό στην Ουκρανία, ανταγωνιστικά προς τη Ρωσία. Και μόνο αυτό το στοιχείο είναι ενδεικτικό για το πόσο επικίνδυνη είναι η εμπλοκή της χώρας μας στα ευρωατλαντικά σχέδια και τους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς, με τη βάση της Σούδας να αναδεικνύεται ξανά σε «κόμβο». Και μπορεί η αστική τάξη να πολλαπλασιάζει τα πολεμικά ορμητήρια για τις δυνάμεις των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ σε όλη τη χώρα, πανηγυρίζοντας για την αναβάθμισή της σ' αυτούς τους σχεδιασμούς, ο λαός όμως είναι αυτός που πληρώνει πάντα τη «νύφη», και γι' αυτό έχει κάθε λόγο να παλέψει για να πάψει να αποτελεί στόχο. Οι εντάσεις στην περιοχή αγριεύουν και μόνο σαν αστείο ακούγεται ότι οι βάσεις και η ενεργότερη εμπλοκή της χώρας είναι «παράγοντας σταθερότητας και ασφάλειας» στην περιοχή.