ΕΧΟΥΝ περάσει 55 χρόνια, που σαν σήμερα, 17 Φλεβάρη του 1947, διαβάζαμε στην εφημερίδα μας, το «Ρ», πως ένας μαχητής δημοσιογράφος, στοχαστής, ποιητής και κριτικός, ο Νίκος Καρβούνης, γέννημα και θρέμμα της Ιθάκης, έφευγε για πάντα από κοντά μας πρόωρα, όχι όμως κι αναπάντεχα, για όσους, βέβαια, γνώριζαν από κοντά τις δοκιμασίες της υγείας του, με τα κυνηγητά και τις εξορίες στα χρόνια της μεταξικής δικτατορίας. Και, φυσικά, αργότερα με τις κακουχίες στα κατοχικά χρόνια, που ακολούθησαν.

ΕΙΧΑΝ μόλις περάσει μερικοί μήνες από το φθινόπωρο του 1946, τότε, που στο θέατρο «Κεντρικό» έγινε το πολιτικό μνημόσυνο του μάρτυρα της ελληνικής δημοσιογραφίας, του αξέχαστου συντρόφου Κώστα Βιδάλη, που, όπως είναι γνωστό, δολοφονήθηκε άγρια από τους μοναρχοφασίστες και συμμορίτες του Σούρλα, ενώ βρισκόταν (Αύγουστος 1946) σε δημοσιογραφική αποστολή για το «Ρ» στη Θεσσαλία.

Ο ΝΙΚΟΣ ΚΑΡΒΟΥΝΗΣ ήταν από τους βασικούς ομιλητές. Σε πολλά σημεία της ομιλίας, φώτισε πλούσια και μοναδικά το χρέος, την ευθύνη και την αποστολή, που πρέπει να έχει η δημοσιογραφία... «Ηταν ο Κ. Βιδάλης, είπε στο λόγο του ο Ν. Κ., ένας δημοσιογράφος αγωνιστής...». Και πρόσθετε αμέσως: «Πόσες φορές δεν κατηγορήθηκε αυτό το επάγγελμα και ας το πούμε αμέσως και ειλικρινά, όχι πάντοτε άδικα. Είναι πολλοί που θεωρούν τη δημοσιογραφία - δηλαδή την εφημερίδα - σαν ένα απλό "πρατήριο ειδήσεων". Πολύ φτηνή, όσο και λαθεμένη αντίληψη. Τέτοια δεν ήταν ούτε η πρώτη εφημερίδα, που παρουσιάστηκε στις αρχές του 17ου αιώνα στο Παρίσι, η "Γκαζέτ" του Θεόφραστου Ρενοντό. Την έβγαλε στην αρχή, για να δίνει, μια φορά το μήνα, γενικές πληροφορίες στο κοινό. Χειρόγραφη για λίγους μήνες, τυπωμένη έπειτα...».

«ΑΛΛΑ οι ειδήσεις - παρατηρεί ο Ν. Κ. - γεννάνε τα σχόλια και τα σχόλια είναι σκέψη και είναι η συμβολή του ανθρώπινου μυαλού στη μετουσίωση της είδησης, σε δημιουργία ιστορίας. Ετσι, η "Γκαζέτ" του Ρενοντό, που ήταν ένας φιλάνθρωπος Παρισινός γιατρός και τίμιος άνθρωπος, γίνηκε, με τον καιρό, ένα δημόσιο βήμα, εξαιρετικά αντιπαθητικό στους ισχυρούς της εποχής του.

Η ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΙΑ, από τα χρόνια του Ρενοντό, εξελίχτηκε - κι έχει γίνει, παρατηρούσε ο Ν. Κ. - παγκόσμια δύναμη - και για το καλό, αλλά και για το κακό. Για το κακό, όταν μπαίνει στην υπηρεσία των μεγάλων συμφερόντων μιας εκμεταλλευτικής ολιγαρχίας. Για το καλό, όταν υπηρετεί το συμφέρον των λαών και της ανθρωπότητας. Και για το ένα και για το άλλο, η δύναμή της είναι τεράστια»...

ΜΙΑ κοσμοπλημμύρα - στην κηδεία που έγινε στο μητροπολιτικό ναό - μια από τις στερνές που έβλεπε ακόμη η Αθήνα - αποχαιρετούσε τον μαχητή δημοσιογράφο, τον στοχαστή, τον ποιητή Νίκο Καρβούνη. Κι ήταν ξανά ο Κώστας Καραγιώργης, που θα εκφωνούσε τον αποχαιρετιστήριο, τον πρέποντα λόγο. «...Στο πρόσωπο του Ν. Κ., έλεγε ο Κ. Καραγιώργης, χάνουμε μια συνθετική προσωπικότητα, από τις λίγες που μας έδωσε η γενιά που σήμερα βρίσκεται στην ωριμότητά της και που θα αποτελέσει ένα ηρωικό πρότυπο και για τη γενιά που μόλις τώρα ωριμάζει...». Και το προσδιόρισε: «Στοχαστής, φιλόσοφος, λογογράφος, ποιητής και κριτικός, αλλά περισσότερο υπήρξε ΜΑΧΗΤΗΣ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ ολκής. Θεωρητικά καταρτισμένος, πολύγλωσσος, πολύπλευρος, πολιτισμένος, έφτασε γρήγορα στις κορφές της ελληνικής δημοσιογραφίας, με τα πρότυπα κύρια άρθρα του, τις αξέχαστες επιφυλλίδες του και με τις απόψεις του απ' τις πολεμικές του εντυπώσεις από το Μέτωπο, είτε τις ταξιδιωτικές του εντυπώσεις από τις χώρες της Ευρώπης και της Αμερικής. Το ήθος του, η αψεγάδιαστη ζωή του και το ηθικό του ανάστημα υπήρξαν τέτοια, που κανένας ποτέ δεν μπόρεσε να τον μεμφθεί στο παραμικρό, έστω κι αν ήταν ο πιο φανατικός του αντίπαλος... Ολόκληρη η ζωή του ήταν καθαρή σαν το κρύσταλλο...». Κι ο Απ. Σπήλιος, στο δικό του κείμενο στο «Ρ», θα πρόσθετε: «...Σκύβουμε κι ασπαζόμαστε την ασκητική, τη φαγωμένη από τη "μέσα φλόγα" μορφή σου, σύντροφε Καρβούνη...».

Η ΕΑΜΙΚΗ Αθήνα τον αποχαιρετούσε τότε (το Φλεβάρη του 1947), τραγουδώντας τον παιάνα του: «Βροντάει ο Ολυμπος». Αλλά για την προσφορά του χρειάζεται ένα ακόμη σημείωμα, για τον ΜΑΧΗΤΗ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟ, τον ποιητή, τον δάσκαλο, που με τη ζωή, την αψεγάδιαστη και καθαρή σαν κρύσταλλο, ανέβηκε πανάξια στις κορυφές της αγωνιστικής δημοσιογραφίας.