Οι προτάσεις του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ για οργανωτικές αλλαγές, που έγιναν κατά πλειοψηφία δεκτές απ' το Πολιτικό Συμβούλιο του κόμματος και θα τεθούν προς έγκριση στο συνέδριο, επέτειναν την εσωκομματική αντιπαράθεση για τον τρόπο λειτουργίας του κόμματος αλλά και για την εκλογή των οργάνων και του προέδρου απευθείας από τα μέλη.

Η πρόταση του Αλ. Τσίπρα και ενός στενού επιτελείου γύρω απ' αυτόν έρχεται σε μια περίοδο έντονων διεργασιών στο αστικό πολιτικό σύστημα. Στην πραγματικότητα, ο ΣΥΡΙΖΑ έρχεται να ενσωματώσει «αρχές» λειτουργίας που δοκιμάστηκαν στο κοντινό παρελθόν από το σύνολο σχεδόν των αστικών κομμάτων στην Ελλάδα και στην Ευρώπη, με το ιδεολόγημα της «συμμετοχικής δημοκρατίας», του «εκσυγχρονισμού» και της «δημοκρατικής λειτουργίας πάνω από μηχανισμούς».

Θυμίζουμε ότι πρώτο το ΠΑΣΟΚ, το 2004, και στη συνέχεια η ΝΔ εφάρμοσαν την εκλογή του προέδρου/αρχηγού τους απευθείας από τη βάση, ενώ προώθησαν και άλλες οργανωτικές αλλαγές. Αντίστοιχες διαδικασίες εφαρμόζουν εδώ και χρόνια σοσιαλδημοκρατικά και φιλελεύθερα αστικά κόμματα στην Ευρώπη και τις ΗΠΑ, κινητοποιώντας πολλά απ' αυτά μεγάλο αριθμό ψηφοφόρων στις εσωκομματικές εκλογές, που δεν είναι παντού υποχρεωτικό να φέρουν τον τίτλο του μέλους.

Επιχειρούν δηλαδή να εμπλέξουν σε αυτήν τη διαδικασία και ευρύτερες λαϊκές δυνάμεις, που δεν έχουν οργανωτική σχέση με αυτά τα κόμματα, ή μπορεί να είναι και μέλη άλλων κομμάτων!

Επιδίωξη της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ, και μ' αυτές τις αλλαγές, είναι να ενισχυθούν τα χαρακτηριστικά του κόμματος ως σύγχρονου πυλώνα της αστικής διαχείρισης αλλά και ως πυρήνα μιας ευρύτερης σύμπραξης σοσιαλδημοκρατικών δυνάμεων, με ανανεωμένη την ικανότητα χειραγώγησης λαϊκών δυνάμεων, που θα τον καθιστούν ακόμα πιο αξιόπιστη εναλλακτική για το κεφάλαιο.

Δεν είναι τυχαίο ότι τις προτάσεις Τσίπρα υποδέχτηκε θετικά το σύνολο σχεδόν του αστικού Τύπου, παρουσιάζοντας τις προτεινόμενες οργανωτικές αλλαγές ως «εκσυγχρονισμό», «φυγή προς τα μπρος», «ξεπέρασμα του παλαιοκομματισμού» και των «οργανωτικών βαριδιών», από τα οποία «είναι καιρός να απαλλαχτεί ο ΣΥΡΙΖΑ» ως ένα «σύγχρονο κόμμα εξουσίας».

Οι προτάσεις Τσίπρα επαναφέρουν στην επικαιρότητα έννοιες χιλιοειπωμένες και χρεοκοπημένες για τα συμφέροντα του λαού, όπως «συμμετοχική δημοκρατία», «κόμματα ανοιχτά στην κοινωνία», «κόμματα του 21ου αιώνα» και άλλα παρόμοια, που υπακούν στις γενικότερες επιδιώξεις του αστικού πολιτικού συστήματος να προσαρμόσει τις δομές των κομμάτων στις σύγχρονες συνθήκες και τις ανάγκες της αστικής διαχείρισης.

Βασικός στόχος, όπως αποδείχτηκε στην περίπτωση τόσο του ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ, όσο στη συνέχεια και της ΝΔ, είναι η κατ' επίφαση συμμετοχή της «βάσης» σε διαδικασίες που σχετίζονται με την ανάδειξη του αρχηγού. Μέσω αυτής της συμμετοχής επιχειρούν να προσδώσουν στην αντιλαϊκή πολιτική των αστικών κομμάτων την εικόνα της «πλατιάς αποδοχής» και νομιμοποίησης από τον λαό, προωθώντας ταυτόχρονα εκσυγχρονιστικές αλλαγές στη δομή και τη λειτουργία του αστικού πολιτικού συστήματος.

Στο παρασκήνιο, ο «εκλεγμένος» αρχηγός διαμορφώνει με το τεχνοκρατικό του επιτελείο το πρόγραμμα και τη στρατηγική, επικαλούμενος κάθε φορά ένα «αόρατο» εκλογικό σώμα που τον εξέλεξε, χωρίς να χρειάζεται να λογοδοτεί - πόσο μάλλον να συναποφασίζει - σε κομματικά όργανα. Στην καλύτερη περίπτωση, παράλληλα με τη μετατροπή των κομμάτων σε «ψηφιακά», εμφανίζεται να ζητάει τη γνώμη των «πολιτών» - είτε τον ψήφισαν είτε όχι - μέσω του διαδικτύου ή άλλων μέσων, για να ενισχύσει την εικόνα της δήθεν συμμετοχής στη λήψη αποφάσεων και να σφυγμομετρήσει τάσεις και αντιλήψεις.

Πρόκειται τελικά για αλλαγές στη δομή και τη λειτουργία των κομμάτων ώστε να είναι ακόμα πιο «μπετοναρισμένα» στην υλοποίηση της στρατηγικής του κεφαλαίου. Με τέτοιους «εκσυγχρονισμούς», το αστικό πολιτικό σύστημα στο σύνολό του αποσκοπεί στο να βάλει εμπόδια στη χειραφέτηση λαϊκών στρωμάτων από την αστική πολιτική και να χτυπήσει τη μόνη συμμετοχή που είναι ικανή να δώσει διέξοδο στον λαό και να διαμορφώσει εναλλακτική προς όφελος των συμφερόντων του, που δεν είναι άλλη απ' τη συμμετοχή στις διαδικασίες του οργανωμένου εργατικού - λαϊκού κινήματος, στο πύκνωμα των γραμμών της πάλης για την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου.