«Απαιτούνται πολύ προσεκτικές κινήσεις, γιατί αν μειώσουμε τους φόρους στα καύσιμα, αύριο ο κόσμος θα βρεθεί να τους πληρώνει στα δάνειά του, με την αύξηση των επιτοκίων». Αυτά έλεγε ξανά χτες ο υπουργός Ανάπτυξης για το αίτημα να καταργηθούν οι ειδικοί φόροι στα καύσιμα. Η κυβέρνηση επιστρατεύει κάθε απίθανο επιχείρημα και την ίδια ώρα προαναγγέλλει ότι ακόμα και για το ελάχιστο μέτρο, θα στείλει τον λογαριασμό στον λαό «από την άλλη τσέπη». Αλλά και η τομεάρχης του ΣΥΡΙΖΑ, αποτυπώνοντας το τι εστί «ριζοσπαστικός ρεαλισμός», έλεγε χτες πως «δεν είπαμε ότι τα δημοσιονομικά περιθώρια είναι απεριόριστα, αλλά τώρα έπρεπε να υπάρχει μια παραπάνω στήριξη», επαναφέροντας τα περί «προσωρινής μείωσης του ειδικού φόρου στα καύσιμα στο κατώτατο όριο που προβλέπει η Κομισιόν». Κι ενώ είναι τόσο «μετρημένοι» όταν πρόκειται για τον λαό και τις ανάγκες του, δεν ισχύει το ίδιο όταν πρόκειται για το αφορολόγητο πετρέλαιο στους εφοπλιστές, για το «έκτακτο» μοίρασμα δεκάδων εκατομμυρίων στους επιχειρηματικούς ομίλους (από τις αεροπορικές μέχρι τους αυτοκινητόδρομους), για την «οριζόντια» επιδότηση των «ενεργοβόρων» βιομηχανιών. Επιδοτήσεις, δηλαδή, και «δωράκια» που ψηφίζουν με χέρια και με πόδια, «πριν απ' αυτούς γι' αυτούς». Πολύ απλά γιατί καπιταλιστική ανάπτυξη και λαϊκές ανάγκες δεν μπαίνουν στο ίδιο «καλάθι». Αντίθετα: Η καπιταλιστική ανάπτυξη σημαίνει όλο και πιο άδειο «καλάθι» για τους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα, όλο και μεγαλύτερη ψαλίδα ανάμεσα στις ανάγκες τους και στην αθλιότητα που ζουν σήμερα.