«Η ενέργεια του Μάκη Κοψίδη να αποστείλει, σήμερα 20 Φεβρουαρίου 2002, στα μέσα μαζικής ενημέρωσης επιστολή (που είχε ήδη επιδώσει μόλις το προηγούμενο βράδυ στα γραφεία της ΚΕ) με την οποία παραθέτει τους λόγους για τους οποίους αποχωρεί από το Κόμμα, και στη συνέχεια να δώσει τις ανάλογες συνεντεύξεις, δείχνει ότι υπήρξε προειλημμένη απόφαση να περάσει σε πολεμική επίθεση εναντίον του ΚΚΕ. Το ότι δεν κινήθηκε, όπως ο ίδιος υποστηρίζει, από τις όποιες ανησυχίες είχε, φαίνεται και από το γεγονός ότι διάνθισε την επιστολή του με ψευδή γεγονότα και στοιχεία, με τυποποιημένα εδώ και πολλά χρόνια επιχειρήματα, που κατά κανόνα χρησιμοποιούνται σε βάρος του ΚΚΕ. Προβάλλει παραποιημένες αποφάσεις του Κόμματος που ο ίδιος τις γνωρίζει πολύ καλά, τις υπερψήφισε επανειλημμένα στα κομματικά σώματα και στην ΚΕ. Η δημόσια επιστολή του δε στοχεύει στη διόρθωση ή βελτίωση της πολιτικής του Κόμματος, όπως ισχυρίζεται, αλλά στο να χρησιμοποιηθεί σε βάρος του ΚΚΕ, σε μια περίοδο που ξεδιπλώνεται καθολικότερη επίθεση στα λαϊκά δικαιώματα, σε προεκλογική ουσιαστικά φάση, και ενώ γίνονται πιο έντονα τα σημάδια σήψης και παρακμής στο πολιτικό σύστημα.

Ο Μάκης Κοψίδης κατά τη διάρκεια της θητείας του στην ΚΕ είχε επανειλημμένα τοποθετηθεί θετικά πάνω στην πολιτική του Κόμματος και μάλιστα με ενεργητικό τρόπο είχε συμβάλει στη στήριξή της. Βεβαίως ο καθένας, η κάθε μια, μπορεί να αλλάζει σταδιακά ή και αιφνιδιαστικά απόψεις. Σ' αυτήν την περίπτωση έχει όχι μόνο δικαίωμα, αλλά και υποχρέωση να τις αναπτύσσει και να τις υπερασπίζεται στα κομματικά όργανα και σώματα. Η αγωνιστική στάση είναι συνυφασμένη με την προσπάθεια να συμβάλλει ο καθένας και η κάθε μία στην καλύτερη διαμόρφωση των αποφάσεων, στη μαχητική υλοποίησή τους στην πράξη, στην υπεράσπιση του Κόμματος.

Η στάση του Μάκη Κοψίδη δεν είναι αγωνιστική, όχι γιατί πήρε σε ένα τόσο μικρό διάστημα την απόφαση της αποχώρησης, όσο για τον συγκεκριμένο τρόπο και την πρακτική που ακολούθησε».