Στο στόχαστρο της κυβέρνησης έχουν μπει και οι αποδοχές των δημοσίων υπαλλήλων, στο πλαίσιο της γενικότερης κατεύθυνσης για μείωση του κόστους των υπηρεσιών του δημόσιου τομέα, που αφορά και στις παρεχόμενες υπηρεσίες και στο μισθολογικό και μη μισθολογικό κόστος των εργαζομένων σε αυτόν.

Οι ανατροπές που προωθεί η κυβέρνηση συνδέονται και με τις αναδιαρθρώσεις στη δημόσια διοίκηση, για την αποτελεσματικότερη στήριξη του κεφαλαίου. Νέα δημόσια διοίκηση που θα στηρίζει αποτελεσματικά τις οικονομικές διεισδύσεις του κεφαλαίου της Ευρώπης, ένταση της εκμετάλλευσης των εργαζομένων μέσα από την υφαρπαγή των πόρων για την κοινωνική πολιτική και δημόσιοι υπάλληλοι που θα εκτελούν πειθήνια τις εντολές της πολιτικής προϊστάμενης αρχής, είναι το τρίπτυχο των στόχων και της ελληνικής κυβέρνησης. Τα άμεσα εργαλεία της για την επίτευξη αυτών των στόχων είναι το - ψηφισμένο στη Βουλή - πρόγραμμα «ΠΟΛΙΤΕΙΑ» και το νέο μισθολόγιο που αυτή τη στιγμή επεξεργάζεται η γνωστή ως «Επιτροπή Κιντή».

Αυτή τη στιγμή οι αποδοχές των δημοσίων υπαλλήλων διακρίνονται για τον πολύ χαμηλό βασικό μισθό. Από την 1η του Γενάρη ο βασικός - μεικτός - μισθός νεοεισερχόμενου υπαλλήλου είναι 130.500 δραχμές ή 382,98 ευρώ, στην κατηγορία Υποχρεωτικής Εκπαίδευσης (ΥΕ). Στις 158.500 δραχμές ή 465,70 ευρώ είναι ο αρχικός βασικός μισθός της κατηγορίας Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης (ΔΕ). Ο πρώτος μισθός για την κατηγορία Τεχνολογικής Εκπαίδευσης (ΤΕ) είναι 183.000 δραχμές ή 538,08 ευρώ και της κατηγορίας Πανεπιστημιακής Εκπαίδευσης (ΠΕ) στις 193.500 ή 569,10 ευρώ. Αυτοί οι βασικοί, αρχικοί, μισθοί αυξάνονται με βάση την εκάστοτε εισοδηματική πολιτική, ενώ με βάση αυτούς καθορίζονται και οι συντάξιμες αποδοχές των δημοσίων υπαλλήλων. Επίσης, οι μισθοί συμπληρώνονται από ορισμένα σταθερά επιδόματα για όλους τους εργαζόμενους στο δημόσιο.

Οι μισθοί αυτοί υπολείπονται σημαντικά από τους αντίστοιχους ευρωπαϊκούς. Το κυριότερο πρόβλημα όμως είναι ότι δεν ανταποκρίνονται στις ανάγκες που γεννά η σημερινή πραγματικότητα. Η «Ταξική Δημοσιοϋπαλληλική Συσπείρωση» (ΤΑΔΗΣΥ) στηρίχτηκε σε αυτή την πραγματικότητα για τη διαμόρφωση της πρότασής της, ώστε το 2002 ο βασικός μισθός στο 36ο κλιμάκιο - εκκίνησης - του μισθολογίου να γίνει 300.000 δραχμές με ανάλογη αύξηση στα επόμενα κλιμάκια. Κι αυτό ως ένα πρώτο βήμα για μια ακόμη μεγαλύτερη αύξηση αποδοχών στη συνέχεια.

Αυτό το αίτημα απέρριψε η πλειοψηφία στη διοίκηση της ΑΔΕΔΥ, υπονομεύοντας ταυτόχρονα και τις δικές της διεκδικήσεις για την αύξηση του εισοδήματος των εργαζομένων. Οι παρατάξεις ΠΑΣΚ, ΔΑΚΕ και ΑΠ στην ΑΔΕΔΥ κατέκριναν το νέο κρατικό προϋπολογισμό και την εισοδηματική πολιτική. Αλλά έμειναν μόνο εκεί. Οι 400.000 περίπου δημόσιοι υπάλληλοι δεν κλήθηκαν να αγωνιστούν για τη βελτίωση των αποδοχών τους και την ανατροπή μιας αντιλαϊκής πολιτικής που πλήττει για μια ακόμη χρονιά τους εργαζόμενους και τους συνταξιούχους.

Αντί για την ανάπτυξη ενός ισχυρού κινήματος, η πλειοψηφία περιχαρακώθηκε πίσω από το «νέο μισθολόγιο». Το υφιστάμενο καθορίστηκε το 1997. Η ΑΔΕΔΥ επίσημα θεωρεί ότι πρόκειται για ένα μισθολόγιο που διακρίνεται για «τις χαμηλές αποδοχές, τον ιδιαίτερα χαμηλό βασικό μισθό, την τριχοτόμηση των βασικών αποδοχών» και αρκετά ακόμη. Τις διαπιστώσεις αυτές τις χρησιμοποιεί όμως για να στηρίξει την κυβερνητική τακτική! Ετσι, οικειοποιήθηκε το αίτημα της κυβέρνησης για τη διαμόρφωση ενός νέου μισθολογίου.

Στόχος της κυβέρνησης είναι να συνδέσει το νέο μισθολόγιο με το πρόγραμμα «ΠΟΛΙΤΕΙΑ», που προβλέπει: Δραστική μείωση του αριθμού των δημοσίων υπαλλήλων, συγχώνευση και κατάργηση δημόσιων υπηρεσιών, εκχώρηση υπηρεσιών στους ιδιώτες, μεταφορά κόστους στην Τοπική Αυτοδιοίκηση.

Ηδη ο νέος υπουργός Εσωτερικών και Δημόσιας Διοίκησης, Κ. Σκανδαλίδης, εξέφρασε τους άξονές του: Σύνδεση του «μισθού με τη γνώση», αλλαγές στην αξιολόγηση και στην προαγωγική διαδικασία, σύνδεση του «μισθού με τον βαθμό», εξέλιξη του μισθού ανάλογα με την αξιολόγηση, άνοιγμα της ψαλίδας των αμοιβών ανάμεσα στους δημοσίους υπαλλήλους πανεπιστημιακής και υποχρεωτικής εκπαίδευσης.

Σήμερα η εκάστοτε κυβέρνηση δεν μπορεί να μειώσει τις αποδοχές των δημοσίων υπαλλήλων. Με το νέο μισθολόγιο θα μπορεί να επέμβει καθοριστικά σε αυτές και να τις αυξομειώνει. Τα κριτήρια θα τα καθορίζει επίσης αυτή.

Ετσι, ένας εργαζόμενος στο χώρο της Υγείας που αντιτίθεται, για παράδειγμα, στη λειτουργία των απογευματινών ιατρείων, θα μπορεί να αξιολογηθεί αρνητικά και οι αποδοχές του με βάση αυτή την αξιολόγηση να μειωθούν!!! Αυτομάτως η κάθε κυβέρνηση αποκτά ένα πολύτιμο εργαλείο ελέγχου των δημοσίων υπαλλήλων. Ο Δ. Αγκαβανάκης, μέλος της ΕΕ της ΑΔΕΔΥ και μέλος της Γραμματείας του ΠΑΜΕ, σημείωσε χαρακτηριστικά μιλώντας στο «Ρ»: «θέλουν να χειραγωγήσουν τον κάθε δημόσιο υπάλληλο ώστε να συμβάλει στην πιο αποτελεσματική προώθηση των γενικότερων αναδιαρθρώσεων. Να τον μετατρέψουν σε πειθήνιο όργανο με ακόμη μεγαλύτερες δυνατότητες εξαναγκασμού από αυτές που διαθέτουν σήμερα».

Παρόλο που οι διαθέσεις της κυβέρνησης είναι καθαρά διατυπωμένες, η ΑΔΕΔΥ συμμετέχει στην επεξεργασία που έχει αρχίσει. «Το ζήτημα δεν είναι ο θεσμός. Το ζήτημα είναι ο εργαζόμενος και ο συνταξιούχος να παίρνει όσα του χρειάζονται για να μπορεί να ζήσει. Και η όποια διεκδίκηση πρέπει πρώτα απ' όλα να αφορά το σήμερα, γιατί οι σημερινές πιεστικές ανάγκες δεν μπορούν να περιμένουν. Ορισμένες παρατάξεις έχουν θεοποιήσει τον θεσμό και στο όνομά του δεν παλεύουν για άμεσες μισθολογικές αυξήσεις», επισημαίνει ο Δ. Αγκαβανάκης.

Ενα από τα σενάρια που συζητήθηκαν στη συνεδρίαση της Εκτελεστικής Επιτροπής την Τρίτη και θα ξανασυζητηθεί αύριο στο Γενικό Συμβούλιό της είναι η διαμόρφωση του βασικού μισθού στις 300.000 δραχμές ή στις 240.000 δραχμές, ανάλογα με τα επιδόματα που θα ενσωματωθούν. Το σενάριο αυτό προβλέπει αύξηση των αποδοχών από τη μία και ενίσχυση του μεγέθους του βασικού μισθού από την άλλη.

Η πλειοψηφία όμως αποσιωπά το καθοριστικό ζήτημα: Τον χρόνο εφαρμογής αυτών των αυξήσεων, που για το 2002 μπορεί να αποτελούν ένα πρώτο βήμα, αλλά το... 2004 θα έχουν ήδη ξεπεραστεί. Και η κυβέρνηση, από τη στιγμή που εξασφάλισε τη διαδικασία διαλόγου, ακολουθεί τακτική καθυστερήσεων...