Ο νεολαίος Φραγκίσκος Σιφναίος στον αποχαιρετισμό του αναφέρθηκε και σε ένα ποίημα που έγραψε ο σύντροφος της Ελένης στον αγώνα και στη ζωή, Μπάμπης Γκολέμας, εκείνα τα «Πέτρινα Χρόνια», και το οποίο παραθέτουμε:

Ηρθα κοντά σου άμοιρο

Της άνοιξης χελδόνι,

Απλωσα τις φτερούγες μου

Στου Χάροντα τ' αλώνι

Και εκεί κουρνιάσαμε τα δυο

Κόντρα κι ενάντια στον καιρό...

***

Θυμήσου πώς μας θέριζε

Της παγωνιάς τ' αγιάζι

Μα μ' ένα χάδι της καρδιάς

Σου είπα «δεν πειράζει»

***

Εκαμα τις ελπίδες μου

Ζεστό σου πανωφόρι

Να το 'χεις να φυλάγεσαι

Από κάθε ξεροβόρι

***

Σκύψαμε τότε ευλαβικά

Με δέος και με δάκρυ

Κι από το βούρκο πήραμε

Τη λαβωμένη αγάπη

***

Στάσου περήφανη κι ορθή

Κάμε τον πόνο σου πνοή

Ως να περάσει η μπόρα

Σαν την κακιά την ώρα

***

Να 'χεις την έγνοια στο παιδί,

Να το ξυπνάς κάθε πρωί

Με του Μαγιού τα δώρα

Της φύσης τ' ανθοφόρα

***

Κι αν όλα γύρω του

φανούν πιο σκοτεινά

κι απ' το βαθύ της νύχτας

το σκοτάδι μη φοβηθείς

***

Γίνε ολάκερη ένα φως

Μια ζωγραφιά του κόσμου

Του κόσμου δίχως δάκρυα

Δίχως καημούς και πάθη