Το πρόγραμμα αποσκοπεί στη μείωση της κατανάλωσης Ενέργειας από τα κτίρια του Δημοσίου σε ποσοστό 10% το επόμενο διάστημα και κατά 30% μέχρι το 2030, έχει αρχικό προϋπολογισμό 640 εκατ. ευρώ και αφορά κρατικά κτίρια και κτίρια εποπτευόμενων φορέων (νοσοκομεία, σχολεία, αθλητικές εγκαταστάσεις, χώροι μουσείων κ.λπ.) και προβλέπονται επεμβάσεις όπως θερμομόνωση, αντικατάσταση κουφωμάτων, συστημάτων ψύξης/θέρμανσης, εγκατάσταση ΑΠΕ και αποθήκευση Ενέργειας κ.λπ.

Από τα στοιχεία που παρουσιάστηκαν προκύπτει η τεράστια αύξηση του ενεργειακού κόστους όλο το προηγούμενο διάστημα και για το Δημόσιο, εξαιτίας της εκρηκτικής ανόδου των τιμών Ενέργειας που καταγράφεται από πέρσι τον Αύγουστο και ενισχύθηκε περαιτέρω μετά την έναρξη του πολέμου στην Ουκρανία. Οπως ανέφερε συγκεκριμένα η γγ του υπουργείου Περιβάλλοντος και Ενέργειας, Αλ. Σδούκου, η ενεργειακή δαπάνη για το Δημόσιο ανήλθε το 2020 σε 596 εκατ. ευρώ, το 2021 διαμορφώθηκε σε 956 εκατ. ευρώ, ενώ η εκτίμηση για το 2022 είναι ότι το κόστος θα φτάσει σε 1,165 δισ. ευρώ - αύξηση 66% σε σχέση με το 2020.

Πρόκειται φυσικά για μια εκρηκτική άνοδο που είναι αποτέλεσμα της ακολουθούμενης ενεργειακής πολιτικής, την οποία θα φορτωθούν στην πλάτη τα λαϊκά στρώματα, παράλληλα με τα βάρη που έτσι κι αλλιώς πληρώνουν για τις ενεργειακές ανάγκες των κατοικιών τους, τις μετακινήσεις τους κ.λπ.

Το κυβερνητικό σχέδιο προβλέπει ακόμη τη μείωση της κατανάλωσης Ενέργειας από τις δημόσιες υπηρεσίες με μέτρα όπως η μείωση χρήσης κλιματιστικών, κλείσιμο υπολογιστών και άλλων ηλεκτρικών συσκευών όταν δεν χρησιμοποιούνται, αλλά και ορισμό υπεύθυνου υπαλλήλου που θα φεύγει τελευταίος από τον χώρο και θα ελέγχει αν όλες οι συσκευές έχουν κλείσει...

Σε ό,τι αφορά τα έργα καθαυτά θα χρηματοδοτούνται κατά 50% που υπό προϋποθέσεις μπορεί να φτάσει μέχρι και το 70%, ενώ το υπόλοιπο ποσοστό θα καλύπτεται από τους ίδιους προϋπολογισμούς των φορέων του Δημοσίου. Το κύριο ερώτημα που προκύπτει βέβαια από εδώ είναι πού θα βρουν τα χρήματα για να καλύψουν το υπόλοιπο της δαπάνης δημόσιοι οργανισμοί όταν είναι γνωστό ότι μετά βίας μπορούν να καλύψουν τις λειτουργικές τους ανάγκες αυτήν τη στιγμή. Για παράδειγμα, σε περιπτώσεις νοσοκομείων, τα περισσότερα από τα οποία στεγάζονται σε κτίρια απαρχαιωμένα και χρειάζονται συνολική αλλαγή της εγκατάστασης ψύξης/θέρμανσης, γίνεται εύκολα κατανοητό ότι το κόστος που δεν περιλαμβάνεται στην επιδότηση θα είναι αδύνατο να καλυφθεί από τους υπάρχοντες προϋπολογισμούς. Εκτός κι αν ο σχεδιασμός προβλέπει τα νοσοκομεία, τα πανεπιστήμια, τα σχολεία κι άλλα δημόσια κτίρια να καταφεύγουν σε τραπεζικό δανεισμό για την κάλυψη του επιπλέον κόστους, με ό,τι αυτό μπορεί να συνεπάγεται...

Παράλληλα, η ρίζα του προβλήματος (δηλαδή η «απελευθέρωση» της αγοράς Ενέργειας, η «πράσινη» πολιτική της ΕΕ, η συμμετοχή στις κυρώσεις κατά της Ρωσίας και οι υπέρογκοι φόροι) που εκτοξεύει το ενεργειακό κόστος και για το Δημόσιο όπως και συνολικά για τον εργαζόμενο λαό, θα παραμένει και θα γεννά συνεχώς το ίδιο πρόβλημα σε ολοένα και μεγαλύτερες διαστάσεις.