Τεράστιες ουρές αναμονής στον έλεγχο και στο check-in, «βουνά» από βαλίτσες που περιμένουν να φορτωθούν, ακυρώσεις πτήσεων και πολύωρη ταλαιπωρία είναι οι εικόνες που κυριαρχούν το τελευταίο διάστημα σε πολλά αεροδρόμια του κόσμου, εξαιτίας της έλλειψης προσωπικού. Αυτή η κατάσταση βέβαια δεν προέκυψε από το πουθενά. Αρκεί να σκεφτεί κανείς ότι στα χρόνια της πανδημίας, όλες αυτές οι εταιρείες επιδοτήθηκαν με «ζεστό» κρατικό χρήμα και την ίδια ώρα συμπίεζαν ακόμη περισσότερο τα δικαιώματα των εργαζομένων τους, με απολύσεις, μη ανανέωση συμβάσεων, εντατικοποίηση για το εναπομείναν προσωπικό. Αλλά και πριν από την πανδημία, η τεράστια κερδοφορία τους δεν έφερε βελτίωση των συνθηκών δουλειάς για τους εργαζόμενους. Το ακριβώς αντίθετο συνέβη. Στο Αεροδρόμιο «Ελευθέριος Βενιζέλος», για παράδειγμα, τα συνολικά καθαρά κέρδη των τριών εταιρειών επίγειας εξυπηρέτησης ανήλθαν στα 156 εκατομμύρια ευρώ την 5ετία 2016 - 2020 και την ίδια περίοδο οι εργαζόμενοι είδαν μειώσεις μισθών ή ελάχιστες αυξήσεις, που έχουν ήδη εξανεμιστεί. Η πλειοψηφία όσων συνέχισαν να εργάζονται στην πανδημία, εντάχθηκαν στο περιβόητο πρόγραμμα «Συν-Εργασία» και είδαν τις αποδοχές τους να μειώνονται έως και 20%. Φέτος, με την επιβατική κίνηση να αγγίζει αυτήν του 2019, η κατάσταση φτάνει στο απροχώρητο, ενώ όλο και λιγότεροι εργαζόμενοι αναζητούν εργασία στις αερομεταφορές. Οι απεργίες που ξεσπάνε στον κλάδο σε μια σειρά από χώρες, αναδεικνύουν τα δίκαια αιτήματα των εργαζομένων, με κυριότερα τις ουσιαστικές αυξήσεις στους μισθούς και τις προσλήψεις μόνιμου προσωπικού, όρος αναγκαίος και για την ασφάλεια των πτήσεων, που υπονομεύει το κυνήγι του κέρδους.