Ο Π. Αλέπης αρχικά σημείωσε ότι η εκδήλωση αφορά μία ακόμα προσπάθεια να έρθουν εργάτες σε επαφή και να αγαπήσουν τελικά τη λογοτεχνία, «μια σπουδαία μορφή τέχνης, που μας κάνει πιο ευαίσθητους,πιο ικανούς να συλλάβουμε την πραγματικότητα, να καταλαβαίνουμε τα κοινωνικά φαινόμενα, τους ανθρώπινους χαρακτήρες». Επεσήμανε δε ότι φέτος, που συμπληρώνονται 100 χρόνια από την ίδρυση της ΕΣΣΔ, είναι μια πολύ καλή ευκαιρία οι εργάτες και οι νέοι να έρθουν σε επαφή με τα μυθιστορήματα της σοβιετικής προλεταριακής λογοτεχνίας μέσα από τις καλαίσθητες εκδόσεις της «Σύγχρονης Εποχής».

«Να διαβάσουν και να συναισθανθούν την τιτάνια πάλη των μπολσεβίκων, κόντρα σε θεούς και δαίμονες, να νικήσουν το τσαρικό καθεστώς, τον Κερένσκι και την αστική τάξη, τους ιμπεριαλιστές που - 19 κράτη, μεταξύ αυτών και η Ελλάδα - έστειλαν εκστρατευτικά σώματα το 1919 για να "πνίξουν το μωρό στην κούνια", όπως έλεγαν. Τη σκληρή μάχη στον εμφύλιο πόλεμο 1919 - 1921 με τους αντεπαναστάτες λευκοφρουρούς. Και ταυτόχρονα τον ανοικοδομητικό ρόλο του σοσιαλισμού, την προσπάθεια να λειτουργήσει η παραγωγή για τις ανθρώπινες ανάγκες και όχι για το κέρδος».

Οσο αφορά το ίδιο το βιβλίο, το όποιο γράφτηκε από το 1921 έως το 1924, ο τίτλος του αφορά «το επίκεντρο της υπόθεσης, που είναι η τιτάνια υπόθεση της εργατικής τάξης να ξαναβάλει μπροστά από το μηδέν ένα εργοστάσιο τσιμέντου. Παράλληλα το "Τσιμέντο" συμβολίζει την αλύγιστη θέση και στάση της εργατικής τάξης στον αγώνα για το χτίσιμο του σοσιαλισμού, για τη νίκη απέναντι στα υπολείμματα του προηγούμενου κοινωνικού συστήματος».

Η ζωή του συγγραφέα Φιοντόρ Γκλάντκοφ ήταν ταυτισμένη με αυτήν τη μάχη. Γεννήθηκε το 1883 σε φτωχή οικογένεια και ήταν από μικρός στο μεροκάματο, ενώ 12 ετών υπέστη βασανισμό από την τσαρική αστυνομία. Συνδέθηκε από νωρίς με το επαναστατικό κίνημα και πήρε ενεργό μέρος στην Επανάσταση του 1905, όπως και το 1917, ενώ στη συνέχεια έγινε εθελοντής του Κόκκινου Στρατού στη σύγκρουση ενάντια στην αντεπανάσταση και την ιμπεριαλιστική επέμβαση στη νεαρή σοβιετική Ρωσία. Την περίοδο που συμμετείχε στην ανοικοδόμηση της χώρας από τον πόλεμο, μαζί με πλήθος άλλων εργατών δούλεψαν με αυταπάρνηση για την αναστήλωση και επαναλειτουργία του μεγάλου βιομηχανικού συγκροτήματος παραγωγής τσιμέντου στο Νοβοροσίσκ.

«Απ' αυτήν την άμεση επαφή και μάχη ο συγγραφέας προσλαμβάνει την καταρχήν έμπνευση για το βιβλίο του, την οποία αναπλάθει με ζωντάνια και πειστικότητα, τέτοια που λες και βλέπεις μπροστά σου τους εργάτες, τους κομμουνιστές που παλεύουν υπερνικώντας δυσκολίες, την ίδια στιγμή με ό,τι έχει ένας άνθρωπος στο μυαλό του, τις ταλαντεύσεις, τις απογοητεύσεις, τις χαρές και τις λύπες, σε ορισμένους ακόμα και τις μικρότητες και τις κακές συνήθειες... Μιλάει για την ίδια τη ζωή, για τους εργάτες που μέσα από την πείρα τους και με την πρωτοπόρα στάση των μπολσεβίκων καταφέρνουν να να γίνονται οι ίδιοι καλύτεροι, να νικάνε τον καπιταλισμό που έχουν κληρονομήσει».

Αναφέρθηκε επίσης ο Π. Αλέπης στη μεγάλη προσπάθεια του συγγραφέα να δώσει «τα πιο συνολικά χαρακτηριστικά του νέου ανθρώπου, που μέσα από φωτιά και σίδερο βγάζει στην επιφάνεια, στη μάχη για τη σοσιαλιστική οικοδόμηση», όπως με έναν από τους χαρακτήρες, αυτόν του αποφασιστικού και ανιδιοτελούς εργάτη μπολσεβίκου που «ξεσηκώνει αληθινό κίνημα ενάντια στην οκνηρία, στη συνήθεια, στη ρουτίνα». Επεσήμανε ακόμα την ιδιαίτερη φροντίδα του συγγραφέα για τον ρόλο της γυναίκας, που σε μία καθυστερημένη ακόμα κοινωνία καταφέρνει με το σπαθί της να κερδίσει τη ζωή της και το δικαίωμα να είναι στην πρώτη γραμμή της εργατικής τάξης και του Κόμματος.

Συνοψίζοντας για την έκδοση, τόνισε: «Βλέπουμε λοιπόν στο βιβλίο, με ζωντανό και πολλές φορές γλαφυρό τρόπο, ότι δεν αρκούν τα διατάγματα της νεαρής εργατικής εξουσίας, ακόμα και οι καλές προθέσεις, για να λυθούν στην πράξη αιώνες καθυστερήσεων, τρόποι ζωής, συνήθειες. Η εργατική σοσιαλιστική εξουσία είναι η μόνη εξουσία που σαρώνει τα πάντα, δεν μετασχηματίζει απλώς το προηγούμενο κοινωνικό σύστημα αφήνοντας όμως αλώβητο τον πυρήνα του, την ατομική ιδιοκτησία και τις σχέσεις εκμετάλλευσης. Ο σοσιαλισμός τελικά πρέπει να νικήσει παντού - καταρχάς φυσικά στις οικονομικές σχέσεις, στην παραγωγή. Να ξαποστείλει τους αστούς ως τάξη, να γυρίσει το γρανάζι με τους εργάτες παραγωγούς και κατόχους του πλούτου. Σε μια ολόκληρη περίοδο μέσα στον σοσιαλισμό φτιάχνεται τελικά ο νέος άνθρωπος, και αυτό αφορά τη σχέση με τον συνάδελφο, την οικογένεια, τα παιδιά, τον ελεύθερο χρόνο, τα πάντα».

Κλείνοντας ο Π. Αλέπης αναφέρθηκε στις πολιτικές εξελίξεις και τόνισε την ανάγκη οι εργαζόμενοι να ενισχύουν τον αγώνα τους, ισχυροποιώντας το ΚΚΕ παντού: «Οι εργάτες της βιομηχανίας - ή, ακριβέστερα, σε αυτήν τη φάση ένα ισχυρό κομμάτι αυτών - μπορούν, έχουν την πείρα δηλαδή, οπωσδήποτε με τη δική μας βοήθεια, να καταλάβουν πολύ καλά τι συζητάμε, με αφορμή και το νόημα αυτής της εκδήλωσης. Εχουν τη δυνατότητα μέσα από την πείρα τους στην παραγωγική διαδικασία να συνειδητοποιήσουν καταρχάς ότι μόνο αυτοί μπορούν να σώσουν τον εαυτό τους, τις οικογένειές τους κατ' επέκταση, τον συνάδελφό τους, την τάξη τους. "Μόνο ο λαός μπορεί να σώσει τον λαό, με το ΚΚΕ στον δρόμο της ανατροπής", λέει το σύνθημα, και φυσικά είμαστε το μόνο κόμμα που το λέει αυτό. Η νίκη θα είναι της εργατικής τάξης και όχι των εκμεταλλευτών της».